Yalnızlığımı alamaz

Bölüm 13: kitaplar ve baklavalar

Herkese merhaba!

Bugün bir tane bölüm daha atmayı düşünüyorum. Düşünüyorum... Akşama doğru gelir sanırım.

⚡️

Yamaç'la mutfakta oturduktan sonra odama geçmiştim. Odam demek tuhaf geliyordu ama buna zamanla alışacağıma inanıyordum.

Akşama kadar yeni defterlerimle ilgilendikten sonra akşam yemeği yemiştik. Kahvaltıya göre daha sakin geçmişti çünkü Onur bize katılmamıştı. Nerede olduğunu bilmiyordum.

Yemekten sonra tekrar odama çıkmış ve müzik dinlemiştim. Neyseki odama kapanmama bir şey dememişlerdi. Sanırım her şeye alışmamı istiyorlardı.

Sabah olmuş ve üzerime düzgün bir şeyler geçirmiştim. Bana aldıkları kıyafetleri kullanmaya utandığım için kendi giysilerimi giymeyi tercih etmiştim.

Üzerimde siyah bir pantolon ve gri bir kazak vardı. Dışarı çıkacağımız için bunları giymeye karar vermiştim. Yanıma da siyah sırt çantamı alacaktım.

Odamdan çıktım ve aşağıya indim. Çantamı dış kapıya giden koridora bıraktım ve salona girdim. Bu sefer erken kalkmaya dikkat ettiğim için sona kalmamıştım.

Asaf bey geldiğimi duyduğunda başını tabletinden kaldırdı ve bana gülümsemesini yolladı. "Günaydın kızım."

"Günaydın." Dedikten sonra yerime geçtim.

Ben geldikten sonra diğerleri de gelmeye başlamıştı. Hatta Yamaç beni gördüğünde kocaman gülümsemiş ve yanıma geçmişti. Üzerinde bir kot pantolon ve yeşil kazak vardı. Gözleriyle uyumluydu.

"Günaydın." Rutkay günlük kıyafetler tercih etmek yerine babası gibi gömlek giymişti.

Yalın ve Onur da yerlerine geçtiğinde kahvaltı başlamış oldu. İkisi de spor takılmayı tercih etmişti.

Yamaç doldurmadığım tabağıma bakarak kaşlarını çattı ve kendisi bir şeyler koymaya başladı. "En sevdiğin yemek ne? Halime teyzeye söyleyeyim de akşam ondan hazırlasın."

Bunu düşünmem gerekmiyordu. Ben ne bulursam yerdim. "Yemek seçmem."

Cevabımla tatmin olmadı ve zeytinleri koyarken devam etti. "Ama en sevdiğin bir yemek vardır muhtemelen."

Gerçekten merakla sorduğu için aklıma gelen ilk şeyi söyledim. "Fasülye yemeğini severim."

Gözleri heyecanla parladı. "Bende severim."

"Peki en sevdiğin tatlı?" Dedi tabağımı önüme ittikten sonra.

"Baklava severim." Beni daha iyi tanımak istemesi güzel bir şeydi ama herkesin içinde sorunca gerilmiştim biraz.

Tekrar gülümsedi ve aklına kazımak istermiş gibi baktı. "O zaman birazdan alalım. Çayın yanında yeriz."

Başımı salladım ve çatalımı elime alıp kahvaltımı etmeye devam ettim. Yemek yersem sorduğu sorulara cevap veremezdim. Yamaç da bu çabamı anlamış ve susmuştu.

Kahvaltının sonlarına doğru Asaf bey dudaklarını temizledi ve gözlerini üzerimizde gezdirdi. "Bir yarım saate çıkalım diyorum. Herkese uygunsa."

Başımızı sallarken Onur bunu onaylamadı. "Ben gelmiyorum."

"Bende." Diye ekledi Yalın.

Onur'dan gelmemesini beklerdim ama içten içe Yalın'ın gelmesini istemiştim. Aynı okula gideceğimiz için onunla kaynaşmak istiyordum. Ama o istemiyorsa zorlayamazdım.