Yalnızlığımı alamaz

Bölüm 19: kahkahalar ve çelmeler

Keyifli okumalar!

⚡️

Yorganıma daha sıkı sarıldıktan sonra yüzümü yumuşak yastığa gömdüm. Bu yatakta yatalı iki haftayı geçmişti ve ben hala sıcacık bir yatağa alışamamıştım sanki.

"Yağmur."

Yamaç'ın sesini duyduğumda gözlerimi aralayıp ona döndüm. Yatağın yanında dizlerinin üzerine çökmüş, kollarını yatağa koymuş ve çenesini ellerine yaslamıştı.

"Günaydın."

Yeşil gözleri mutlulukla parlıyordu ve siyah saçları biraz dağılmıştı. Ne zamandır böyle durduğunu bilmiyordum. Sanırım alarmım çalmadığı için beni uyandırmaya gelmişti.

Yumruklarımla gözlerimi ovduktan sonra gerindim ve doğrulup oturur pozisyona geldim. Yorganı üzerimden çekmeyerek sırtımı yatak başladığına yasladım.

Yamaç bana her sevgiyle baktığında ona içten içe ne kadar değer verdiğimi görüyordum. İlk günden bana ön yargılı davranmamış ve benimle kaynaşmak için elinden geleni yapmıştı. Benim için kafede bile çalışmaya başlamıştı.

Amcalar gittiğinde yatmaya çıkmış ama uyuyamamış ve bütün gece düşünmüştüm. Onu gerçekten de abim gibi görmeye başladığım için ona öyle seslenecektim.

"Günaydın, abi."

Bir süre gülümsemeye devam etti. Birkaç saniye sonra gülüşü soldu ve ağır ağır gözlerini kırpmaya başladı.

Bir elini yanağına koyup sıktı ve transa girmiş gibi konuştu. "Hayal mı duydum ben?"

Onun bu haline kıkırdadım ve başımı eğlenerek iki yana salladım. "Duymadın abi."

Gözleri yuvalarından çıkacakmış gibi büyüdü ve ayağa fırladı. "Allah!"

Birden üzerime atladığında yana doğru devrildim. Kollarını etrafıma sardı ve beni deli gibi sarsmaya başladı.

"İnanamıyorum!"

Kıkırdamalarım kahkahalara dönüştüğünde kendimi durduramadım. Bizi o yana bu yana sarsıyor ve manyak gibi bağırıyordu.

Ellerini omuzlarıma koydu ve bana coşkuyla baktı. "Öpeyim mi bir tane!"

Hevesini kırmamak için sağ yanağımı ona çevirdim. Bu yaptığımla o da kahkaha attı ve yanağımdan öpüverdi.

Kapı birden açıldığında Asaf bey odaya girdi ve bize şokla baktı. "Ne oluyor oğlum?"

Yamaç abim yataktan fırladı ve Asaf beyin önünde durup kollarından tuttu. "Sende duydun mu baba!"

Asaf bey ona anlamayarak bakıyor ama mutlu haline gülümsüyordu. "Neyi duymam gerekiyordu?"

Yamaç abim Asaf beyin kollarını bırakmayarak zıpladı ve tekrar bağırdı. "Yağmur bana resmen abi dedi!"

Asaf beyin yüzündeki gülümseme büyüdüğünde buna ne kadar sevindiğini anlamış oldum. Bir gün ona da baba demek istiyordum.

Bu sefer odaya giren Rutkay oldu ve Yamaç abime tuhaf tuhaf baktı. "Neden bağırıp duruyorsun Yamaç?"

Yamaç abim Asaf beyin kollarını bıraktı ve Rutkay'ın önünde durarak ona dil çıkardı. "Ağla abi ağla! Yağmur bana abi dedi!"

Rutkay yatakta oturur pozisyona geçmiş olan bana baktıktan sonra gözleri tekrar Yamaç abimi buldu. "Öyle mi? Ne güzel."

Rutkay'ın ona abi demediğim için üzüldüğünü görebiliyordum. Diğer yandan Yamaç abimin mutluluğuna sevinmişti ama.

Yamaç abim tekrar yatağa atladı ve kollarını açtı. "Sana tekrar sarılayım mı kız!"