အိမ္ျပန္သည့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးႏွစ္ေယာက္လုံးဘာစကားမွမေျပာၾက ၿငိမ္သတ္စြာလိုက္ပါေနမိသည္။ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ ယိမ္းယိုင္ရဲ႕လက္ဖဝါးႏုႏုေလးေတြဟာလည္း နီက်ဥ္က်ဥ္။အသားျဖဴတဲ့ထဲတြင္ပါဝင္ကာ ခ်န္ဒလာႏွင့္မတိမ္းမယိမ္းပင္။ခ်န္ဒလာကလည္း ႏိုင္ငံျခားေသြးပါသည့္အတြက္အသားျဖဴကာ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္လည္းေပါက္ေလသည္။
ကားအတြင္းခန္းတစ္ခုလုံး အသံေသးေသးေလးေတာင္မၾကားရေတာ့ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ယိမ္းယိုင္ေတာင္ပ်င္းငိုက္လာသည္။
"" ခ်န္ဒလာ Radio ဖြင့္ပါလား ""
ကားေမာင္းေနရင္းမွသူ႔ဘက္ကိုမ်က္ေထာင့္နီျဖင့္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လာကာ ..
"" နားမုဒိန္းက်င့္ေအာင္မဖြင့္နဲ႔ နားၿငီးတယ္ ""
"" မဖြင့္နဲ႔ဆိုလည္းရပါတယ္ လွ်ာကတိုင္ပတ္ေအာင္ရွည္တယ္ ""
"" ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို ခနခနျပန္ေျပာေနတယ္ !!
ဘာလဲေယာက်ာ္းေကာင္းရထားတယ္ဆိုၿပီး အသံေကာင္းဟစ္ေနတာလား ""
"" လဲေသေလ ""
"" ေသလို႔မရေသးဘူး ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္ ၁ ခါပဲလုပ္ရေသးတယ္။က်ဳပ္ကေသခါနီးအေခါင္းထဲဝင္တဲ့အထိလုပ္သြားခ်င္တာ ! ""
"" မင္း အယုတ္တမာေကာင္ ""
"" ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အယုတ္တမာေကာင္က ဘယ္အတိုင္းအတာထိယုတ္မာႏိုင္တယ္ဆိုတာသိတယ္မလား !! ""
စကားေတြထပ္ေျပာေနရင္ထပ္ၿပီးျပသနာပဲတတ္ရလိမ့္မယ္။သူ႔ကိုအ႐ြဲ႕တိုက္ဖို႔မ်ားခ်န္ဒလာဟာေမြးဖြားလာေလသလား။သူ႔ေရွ႕ေရာက္ရင္အလိုလို ပါးစပ္ပိတ္သြားတတ္သည့္သူ႔ကိုလည္းအားမရ။အရာရာဟာသူ႔စိတ္သူ႔သေဘာက် အရင္ခ်န္ဒလာႏွင့္မတူစြာခုခ်န္ဒလာဟာအမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲေနခဲ့ၿပီ။
"" မင္းမ်က္မွန္တပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးလား ""
"" ခနေနအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ သတင္းေကာင္းရွိတယ္ ""
စကားလႊဲလိုက္တာ သိသိသာသာကိုစကားလႊဲလိုက္တာ။
"" ငါေမးတာေျဖ ! ""
