ႏွစ္ရက္တိတိရွိၿပီ။ ခ်န္ဒလာဘက္က သူ႔ကိုေရွာင္ေနတာႏွစ္ရက္တိတိရွိေလၿပီ။ေျပာရမယ္ဆို သူစိတ္လြတ္သြားတဲ့ညကတည္းကဆိုရလိမ့္မည္။ ေျခေထာက္ကအနာကလည္း သိပ္မထိေတာ့ အနည္းငယ္ေတာ့သက္သာေလၿပီ။တစ္အိမ္ထဲေနရင္းေတာင္ေရွာင္ေနေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ အိမ္ေပၚတတိယထပ္ကေနဆင္းမလာ ေန႔ခင္းစာ၊ညစာေတာင္ သြားပို႔တာေတာင္ စားျခင္းမရွိပါဘူးတဲ့ေလ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္းခုရက္ပိုင္းမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ျဖစ္ဒီတစ္ခါ ကိုင္ရသည့္ပေရာဂ်က္က ေၾကးႀကီးသည္။Design တစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းကို အေသးစိတ္အာ႐ုံစိုက္ေနရသည္။တစ္ခါတစ္ေလ ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္လို႔ေကာ္ဖီကိုေတာင္မွီဝဲေနရေသးသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီတစ္ပိုင္းၿပီးရင္ အိမ္ေနာက္ဘက္ၿခံကေဂ်ာ့ဆီသြားဖို႔စိတ္ကူးထားသည္။ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္ခါထဲသြားရေသးကာ ခုခ်ိန္ထိမေရာက္ျဖစ္။
အလုပ္စားပြဲေပၚမွာ Laptop ကိုၾကည့္ေနရင္းအေတြးေတြမ်ားလာေသာေၾကာင့္ေခါင္းေတြပါတစ္ေျဖးေျဖးကိုက္လာရသည္။ မ်က္လုံးကိုအသာမွိတ္နထင္ေၾကာေလးေတြအသာႏွိပ္ကာ ခနအနားယူလိုက္သည္။
ေဂ်ာက္ !
သူအနားယူေနခိုက္တံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတူ ခ်န္ဒလာကဝင္လာခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္ထိသူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္လုပ္စရာရွိတာမ်ားကို လုပ္ေနသည္။ယိမ္းယိုင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခ်န္ဒလာရဲ႕အျပဳအမူတစ္ခုစီတိုင္းကိုခနလိုက္ၾကည့္ကာ အၾကည့္တို႔ကို Laptop ဆီသို႔သာျပန္ပို႔လိုက္သည္။သူဘက္ကစကားစခ်င္ေပမယ့္ဘယ္ကစေျပာရမလည္းတကယ္စဥ္းစားမရဘူးေလ..
"" ဒါဘယ္လဲ ! ""
ယိမ္းယိုင္အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ထြက္သြားရန္ထလိုက္ကာမွခ်န္ဒလာ့ဘက္မွစကားထြက္လာျခင္း။
"" ေအာက္ခနဆင္းၿပီး ရီ နဲ႔သြားေနမလို႔ ""
ခ်န္ဒလာ အလုပ္စားပြဲေပၚမွာတည္ရွိေနသည့္ Laptop ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ကာ ..
"" Design ကခုမွစလုံးေရစပဲရွိေသးတယ္ ႏွစ္ရက္လုံးဘာလုပ္ေနတာလဲ !! ""
ယိမ္းယိုင္သက္ျပင္းခပ္ညႇင္းညႇင္းေလးခ်လိုက္ကာ ..
' မင္းကအခန္းေအာင္း ထြက္မလာဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းမသိေနေနမွေတာ့ အလုပ္ထဲစိတ္ႏွစ္ႏိုင္ပါ့မလား' လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္းတကယ္တမ္းအျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ဆင္ေျခတစ္ခုသာသာေပးလိုက္သည္။ဆင္ေျခတစ္ခုဆိုေပမယ့္ တကယ္လည္းသူမလုပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္အရာတစ္ခု။
