ခ်န္ဒလာအိမ္ျပန္ေရာက္သည့္တိုင္တစ္အိမ္လုံးဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သတ္လွ်က္။ပုံမွန္ဆိုမိပုမဟုတ္ေတာင္အဘစံက အေလာတႀကီးေျပးလာတတ္သည္။ခုသူ႔ကိုတစ္ေယာက္မွအေရးမစိုက္ၾကတာလား။စိတ္ရႈပ္စြာျဖင့္ အက်ႌမွၾကယ္သီးႏွစ္လုံးေလာက္ကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။အက်ႌေအာက္မွပလက္တီနမ္ဆြဲႀကိဳးေလးႏွင့္ လည္ပင္းေပၚမွတတ္တူးတို႔ဟာလိုက္ဖက္ညီေနေလသည္။ခပ္ထူထူမ်က္ခုံးေမႊးတို႔ဟာလည္း ထိလုမတတ္။
"" ကားယူသြား မင္းျပန္ေတာ့ ! ""
"" ဟုတ္ကဲ့ သခင္ေလး ""
မတ္စ္ကခ်န္ဒလာ့ကို ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပကာ ထြက္သြားေလသည္။သူတို႔ေတြဘယ္သူမွ အိမ္ထဲထိမေရာက္ဖူးၾက။ၿခံျပင္အထိသာေရာက္ဖူးၾကသည္။သူတို႔အျပင္ကေနလွမ္းၾကည့္သေလာက္အိမ္ႀကီးဟာ ေရွးေခတ္ပုံစံမ်ိဳးပင္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြဟာမ်ားလွသည္။သခင္ေလးက ပန္းခ်ီေတြဘာေတြစိတ္ဝင္စားသူမဟုတ္။ ဒါဆိုသခင္ေလးရဲ႕ အိမ္သားတစ္ေယာက္ေယာက္ဟုသာသူေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
' လက္ရာေတြက တကယ္အသက္ဝင္လြန္းတယ္ကြာ
တစ္ခုေလာက္ျဖဳတ္ၿပီးေရာင္းစားခ်င္တယ္ '
ဧည့္ခန္းအတြင္း၌လည္းဘယ္သူမွမရွိ။မီးဖိုေခ်ာင္၌ေကာပင္။ ဧည့္ခန္းအတြင္းရွိဆိုဖာေပၚမွာ Coat အက်ႌကိုပစ္ခ်ခဲ့ကာ အိမ္ေပၚထပ္သို႔သာတတ္လာခဲ့သည္။ေလွကားေတြကိုတစ္ထစ္ခ်င္းေက်ာ္ျဖတ္ရင္း အိမ္ေပၚထပ္ေရာက္ခါနီးေလ ရယ္သံတို႔ဟာခပ္လြင့္လြင့္နဲ႔ပိုၿပီးၾကားလာေလျဖစ္သည္။သူမရွိတာေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ထင္တယ္။ငါကလဲ ဒီလိုအေပ်ာ္ေလးေတြ ဖ်က္လို႔ဖ်က္စီးလုပ္ရတာပါတယ္ေလ။အဟက္ ကြက္တိေပါ့။
အိမ္ေပၚထပ္ေရာက္သည္အထိသူ႔ကိုမျမင္ၾက။သူကလည္းတိုင္တစ္ခုကိုမွီကာ စိမ္ေျပနေျပၾကည့္ေနလိုက္ေသးသည္။ ' အဟက္ ခ်န္ဒလာ့ကို ေသြးတိုးစမ္းခ်င္ေနၾကတာ '
"" ဒါဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ !! ""
အဘစံကကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ကာ ေအာက္မွာဝိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနၾကသူေတြကိုၾကည့္ကာ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး။ မိပု၊ယိမ္းယိုင္မႈိင္း၊ ေနာက္ၿပီးသူေရွ႕ရွိလူတစ္ေယာက္။
ခ်န္ဒလာရဲ႕ ခပ္ဩဩအသံတို႔ၾကားသည္ႏွင့္အလန႔္တၾကား အကုန္လုံးၿပိဳင္တူထရပ္လိုက္ၾကသည္။ခုမွသာအေစာတုန္းကယိမ္းယိုင္မႈိင္း၏ကိုယ္ႏွင့္ကြယ္ေနတဲ့လူကို ျမင္လိုက္ရသည္။
' ကိုစိုးသူလြင္ '
