Moonstruck: Divulgence

DIVULGENCE 32

𝓙𝓪𝔂𝓼𝓱𝓲𝓷 𝓩𝓪𝓬𝓱𝓪𝓻𝓲𝓪𝓼

I provoked her to hit the call button, but she grabbed my phone and soaked it in the aquarium. Nanlalaki ang mga mata kong liningon ang aquarium sa likuran ko at wala akong ibang nagawa kundi panoorin ang cellphone ko na lumangoy kasama ng mga isda.

"Jayshieee!" I shouted. Inisang hakbang ko ang pagitan namin ng aquarium at sinubukang isalba ang phone ko pero huli na ang lahat. "Damn it!" Ilang beses ko pang pinindot ang power on button, pero hindi na talaga gumagana.

"Bili ka na lang ng bago," she suggested. Ngumiwi siya na parang kasalanan ko pa ang nangyari.

"Tsk! Parehas kami ng anak ko ng cellphone. Limited edition 'to! Wala ng ganito," inis ko siyang hinarap at pinagpag ang phone ko.

"Anong limited edition? FYI, ganyan din phone ko 'no!" Kinapkap niya ang phone niyang katulad ng akin sa bulsa ng maiksi niyang uniform at pinagdudulan sa pagmumukha ko.

"Sinong nagbigay sayo?" I asked. I don't know, pero nawala ang inis ko at napalitan iyon ng tuwa.

"Binigay daw ng sponsor ko sabi ni Mama," she informed him.

Ang kaninang tuwa ko at agad na napalitan ng ngiwi. "Sponsor?"

"Yeah."

"Really sponsor, huh?" sarkastikong sabi ko. I'm aware that Zene introduced me as a sponsor para hindi magtaka si Jayshie kung kanino nangagaling ang mga regalong natatanggap niya kada linggo pero hindi ko pa rin maiwasang mainis. Hanggang sponsor na lang ba ang tingin niya sa akin?

My face was serious and dark. I clenched my jaw and played with my tongue. Sooner or later, Zene will be back on my arms, and I'll never let her leave me again.

"Yup!" she said, popping the p.

I hissed and sat on the swivel chair. Inilislis ko ang mahabang manggas ng polo kong nabasa kanina. "Sit down." She sat on the visitor's chair, facing in my direction.

"I'm sorry," she said hesitantly. It seemed like, she doesn't know what to say.

Tahimik ko lang siyang tinitigan. "I'll be calling your guardian."

"No! Deputy Hanzo, please no! Promise, susubukan kong magpakabait sayo sa abot ng aking makakaya," she said, showing her puppy twinkling eyes and pouting her pale lips. She's really cute. Her big charcoal eyes and height are her main assets.

I sighed. "Tatawagan ko siya, may mga bagay lang kaming dapat pag-usapan." Hindi ko naman siya isusumbong. Gusto ko lang na bawiin ni Zene sa kaniya ang pagpapakilala niya sa akin bilang sponsor.

"'Wag na please?" she pleaded earnestly as if she's about to cry in any moment.

"Fine. I'll give you one more chance. This is your last chance. I'm warning you." I spoke in a firm voice.

"Freaking thanks!" she giggled cheerfully. Her teary eyes became happy.

"Pero 'yong cellphone ko, nasira," nanghihinayang na saad ko na ikinalukot ng maliit niyang mukha. Kasalanan ko na naman.

"You should perform CPR, or the mouth-to-mouth process, to revive your freaking phone, duh," she suggested, rolling her eyeballs upright. What the fuck? Is that even possible?

"Tatawagan ko na talaga si Miss Odette--" nauubusan ng pasensyang saad ko at akmang titipa ng numero sa teleponong nasa ibabaw ng table.

"Kidding aside!" mabilis na bawi niya at pinigilin ang kamay kong abutin ang telepono.

Nabalin ang atensyon namin sa sirang pinto ng may kumatok. Kusang bumukas ang pinto dahil sira na ang siradura nito at iniluwa noon ang nakasombrerong delivery boy. Kahit na nakayuko siya at nakasombrero ay kilalang-kilala ko kung sino siya. He is Argus. Marahil ay parte ng trabaho niya bilang secret agent ang pagpapanggap niya bilang delivery boy.

"Delivery for Hanzo," he announced.

Tumayo ako at sinalubong ang delivery boy. Ramdam ko ang pagsunod ni Jayshie sa likuran ko kaya iniharang ko ang katawan ko para hindi niya masilayan si Argus. I'm aware that she knew him by his name and as a taxi driver. Dadami lamang ang mga tanong niya kung sakaling makita niyang delivery boy.

Iniabot niya ang boxes na may lamang pagkain at pinapirma ako. I paid him through a QR code and thanked him. He just nodded and left without saying a word.

"Wait!" habol ni Jayshie at nilagpasan ako pero hinila ko pabalik at iniupo sa swivel chair na kinauupuan ko kanina.

"Nakakainis ka!" She overturned her left and glared at me. She sent me a death glare, then rolled her eyeballs heavenward.

"I thought magpapakabait ka?" I asked as I furrowed my left eyebrow. Wala yata sa vocabulary niya ang salitang magpakabait. Kumunot ang noo niya na tila ba inaalala kung may sinabi nga ba siyang gan'on.

"Sabayan mo akong kumain," I invited her.

Her left eyebrow quirked up and she was about to reject my invitation when I opened the plastic containers with Japanese foods. I know she won't resist.

"Yeah, sure!" she gleefully responded and giggled.

Lihim akong napangiti sa naging reaksyon niya at napailing na lang habang inilalagay ang ice cream sa fridge para hindi matunaw.

HINATID KO si Jayshie hanggang sa bukana ng gate ng girls' dormitory. Kung ako lang ang masusunod at gusto ko siyang ihatid hanggang sa pinto ng kwarto nila pero mag-aaway lang kami kapag ipinilit ko ang gusto ko.

"Hey, Kage. Where are you going?" Jayshie inquired to her dormmate. Nakasalubong namin si Kage na may dala-dalang malaking paper bag. She looked tense and nervous at the same time.

Tumikhim siya at seryosong hinarap ang anak ko. "Magpapahangin lang," tipid na sagot niya.

My left eyebrow quirked up. Magpapahangin? This late? She's up to something.

"Okay. Goodnight then," Jayshie spoke and left us. Basically, she said that to Kage, who just nodded, and not to me. She didn't even bother bidding goodbye to me, huh?

Pinanood namin siyang tahakin ang tahimik na pasilyo at pumasok sa pinakadulong kwarto. Nang maisara ng anak ko ang pinto ay agad kong hinarap si Kage na ngayon ay nanginginig na ang mga kamay.

"May problema ba, Kage?" malumanay na tanong ko. Hinawakan ko ang siko niya at iginiya sa gilid kung saan hindi natatamaan ng liwanag.

"D-Deputy Hanzo," she stammered and gulped. Kusa siyang nawalan ng balanse ngunit naging maagap ako bago pa man siya bumagsak sa lupa.

"Are you okay?" nag-aalalang tanong ko habang nakaalalay pa rin sa kaniya.

She shook her head vigorously and sobbed quietly. Something is wrong with her. May problema siya. Hindi naman siya sumasagot sa mga tanong ko kaya dadalhin ko na lang siya sa D.O. para makapag-usap kami ng maayos.

"Let's talk in my office," I stated. Kinuha ko ang malaking paper bag na hawak niya habang ang kanang kamay ko ay nakaalalay ng bahagya sa bewang niya.

"N-No." Mabilis niyang inagaw sa 'kin ang paper bag at marahas na umiling habang walang tigil ang pag-agos ng luha niya. Hindi ko alam kung ano ang laman ng paper bag pero base sa naging reaksyon niya ay mahalaga 'yon.

She doesn't trust me. Well, no one trusts me. "Mapagkakatiwalaan mo ako," I said, convincing her.

Wala siyang naging tugon at nagpatianod lang siya at kusang sumama sa akin. Tahimik lang ako habang ang hikbi niya lang ang naririnig sa apat na sulok ng elevator.

𝚁𝚢𝚔𝚎𝚛𝙼𝚘𝚘𝚗