SHE'S A PRETENTIOUS BITCH

19

///

I am three weeks pregnant. Hanggang ngayon ay hindi pa rin mag proseso sa utak ko na may buhay na nasa sinapupunan ko. Every time I think about it ay nakikiliti ang tiyan ko, at parang may kung anong humahaplos sa puso ko. Ang sarap sa pakiramdam.

I leaned my head to his shoulder as we were her on our balcony. It's already seven in the evening, the soothing feeling is so relieving. I was eating an apple right now, I was craving it.
Diego wrapped his arms around me. I can feel him kissing my head. Hindi niya talaga ako na disappoint sa way of love language niya, he is more on action kasi. Hindi naman siya yung tahimik na tao, but if he thinks that things didn't need to be heard, he did it by action na lang.

“What are you thinking, babe?” tanong ko sa kanya, dahil mukhang malalim ang iniisip nito.

“Hmm.. wala naman babe, iniisip ko lang na lalaki na ang pamilya natin. I am so excited, and until now hindi pa rin mag process sa utak ko na may baby na tayo,” nakangiting wika ng asawa ko.

Umupo ako ng maayos at nilagay sa plato ang kinain kong apple. I cupped his face, and kissed the tip of his nose. He is so gentle, he deserves to have a reward, and I know that giving him a child is what he wanted. We are not young anymore, malapit na din siyang lalagpas sa kalendaryo.

“Ako din, Babe. Hanggang ngayon hindi pa rin mag proseso sa utak ko na may bata sa loob ng tiyan ko. Kinakabahan ako na baka hindi ko magampanan ang pagiging Ina ko. Natatakot din ako na baka—”

“Think about yourself, and our baby first. Wag ka muna mag-isip ng kung ano-ano. Ngayon ang isipin mo ay ang baby natin,” kalmado niyang salita.

Tama nga ang asawa ko. Kailangan ko muna isipin ang anak namin, wag muna ako mag-isip ng kung ano-ano. Maybe, excited lang ako o takot din at the same time. It still lingering in my mind, nung sinabi ni Doc na pregnant ako. I didn't even hold my tears back there. Ang sarap pala sa pakiramdam, and good thing ay healthy naman si baby.

Diego bent his knee, and placed his ear to my small tummy. “Hey,baby.. I am your daddy,” he whispered. Ang cute niyang tingnan.

I didn't waste the chance to take a picture of him whispering to my tummy. I took my cell phone and captured the moment with him. Sa isang kuha ko lang ay maganda agad. I immediately set it as a wallpaper.

“Babe, pasok na tayo.. medyo chilly na dito sa labas hindi nakakabuti sa buntis,” anito. Agad naman akong nakinig sa kanya at agad naman niya akong inalalayan.

“I will just go wash up, you can rest now.” he said, and kissed my forehead. Tumango na lang ako at humiga na sa kama.

Pagod na pagod ako ngayon. Wala naman akong ginagawa, or baka nga stop muna ako sa work. Si Dina na lang bahala sa kumpanya, maasahan naman siya.

Nagising na lang ako ng may marinig akong ingay, hindi ko alam kung saan. Naidlip ata ako! Minulat ko ang aking mga mata, at napagtanto kung wala si Diego sa tabi ko. Agad akong bumangon at sinilip ang bathroom ngunit wala naman siya roon.

Madilim na sa kwarto ko, at tanging ilaw lang sa labas ng bahay ang umiilaw. Naaaninagan pa rin naman dito sa taas, lalo na sa kwarto namin. Agad kong napansin na bukas ang pinto sa balkonahe namin kaya agad akong nag-tungo roon. I saw Diego with his phone on his ear, may kausap. I was about to approach him when I heard him talking.

“Everything is settled, please bear with me.. hmm!” he said in his sweet voice. I frozed for a moment, and tried to process what he just said.

Anong settled na? Sino kausap niya? Ayaw kong mag-isip ng kung ano-ano, dahi may tiwala ako sa asawa ko. Baka tungkol sa kumpanya lang ang pinag-usapan nila, pero bakit iba ang tono ng pananalita niya? Bigla akong nakaramdam ng sakit, at takot. Hindi ko alam kung bakit, dahil lang siguro sa pagbubuntis ko kaya napaka sensitive ko.

“I will put down the phone, my wife is sleeping. She might think that I wasn't around if she suddenly woke up. Bye!” he said. I immediately ran to our bed, and calmed myself.

I sat down, and waited for him. “Babe?” Diego said when he noticed me. “Kanina ka pa ba gising?” tanong niya.

“I just woke up, naiihi kasi ako, pero wala ka sa tabi ko,” malumanay kung salita at nagpanggap na kakagising lang.

He turned on the light and helped me get up.
“Hindi ka ba nagugutom?” sunod na tanong niya. Bigla tuloy akong nagutom.

“I don't know what to eat, but I am hungry.” tugon ko naman sa kanya. Tumango naman siya.

“Fruits! I will peel you some, and bring it up here. Wag kana bumaba, okay? Wait for me!” he said and left.

Matapos niya akong iwan sa rest room ay lumabas agad ako at tinungo ang kama namin. Sinilip ko pa siya kung nakababa na ba, at kinuha ang phone niya. I looked at his call history, ngunit walang nakalagay kung sino ang ka-call niya. Baka napa-praning lang ako, pero impossible talaga. Hindi ako mapakali.

“Please, don't lie to me!”

……..

THIRD PERSON'S POV

“Everything is under control,” kalmado ngunit malamig ang boses.

“What do you mean, doc?”

“Hmm.. let's just say that we are near justice,” tugon naman nito.

“Are you still not over it? He is not yours anymore, so why?” tanong na naman ng babae.

“Keana, what's mine is mine. He can't get away from me, he knows that. He just seemed kind, but he is a total red flag.” aniya at tumawa ng malakas.

“You mean, Mr. Solise?” hindi makapaniwala niyang tanong. Ngumiti ang Doctora, at humithit ng sigarilyo at ibinuga sa mukha ng kasamang babae na si Keana.

“He is a psycho?”