PARANG huminto ang oras sa sinabi ni Atacia,hindi agad ako nakapag react dahil sa halo-halong emosyon na aking nararamdaman.Alam ko na malakas ang ulan sa labas pero klarong-klaro sa pandinig ko ang sinabi ng kapatid ko.Hindi ako pwedeng magkamali.
“Buhay ang anak ko?’’ Hindi makapaniwala kong salita.
Nag paunahan naman sa pag-agos ang aking mga luha.Hindi ko talaga maipaliwanag ang aking nadarama.Masaya ako na malaman na buhay pa pala ang anak ko.Akala ko ay tuluyan na talagang pinag kait sa akin ang mga anak ko.Kahit ang anak ko na lang ang mabuhay sa mundo,wag na ako.
“Nasaan s’ya?Gusto ko siyang makita,makayakap,at marinig man lang ang boses niya.’’ humahagulgol kong salita. “Pero bakit sinabi ni dad sa ‘kin na wala na s’ya?’’ Nagtataka kong tanong.
Umiwas ng tingin sa akin si Atacia,kaya agad akong nakaramdaman ng takot at kaba.
“Because Raven was kidnapped.” Para akong na bingi sa sinabi ng kapatid ko.Parang huminto ang pag tibok ng puso koKasunod nun ang panginginig ng buo kong katawan.Parang namamanhid ang ulo ko sa aking nalaman.
“P-paano? B-ba–” napahawak ako sa aking dibdib habang patuloy pa rin sa pag-iyak.
I couldn’t bring myself to talk dahil sa sobrang sikip at sakit ng dibdib ko.
“We look for him.Sorry dahil hindi namin siya na bantayan,at hinayaan lang siya na makuha ng sakim mong sis-in-law,” agad akong lumingon kay Atacia. At tulad ko ay umiiyak din siya.
“S-sinong sis-in-law?” Gulat kong tanong na puno pa ng luha ang aking mukha.HIndi ko alam kung anong klaseng expression ang pinapakita ko ngayon,pero wala na akong pakialam gusto kong malaman ang lahat.
“Stiffany.We didn’t have the chance to report the incidents to the police,dahil agad na niya kaming tinakot.Dad was frustrated,and mom collapsed.Mikey, and Clifford experiencing bullies sa school dahil sa balita about you.” She explained.
Ang daming nangyari sa loob ng walong taon. Hindi ko alam na ganito pala ang nangyari sa kanila.Hindi ko man lang alam kung ano na ang nangyari sa anak ko.Hindi man lang sinabi sa akin na matagal na palang wala ang anak ko sa pamilya ko.Na kinuha pala siya ni Stiffany.
Are they punishing me? Siguro, Oo. Kasi naniniwala sila na ako talaga ang pumatay kay Diego.
“What about you?Did you also experience bullying?” I ask. Atacia didn't answer and looked away. “What did they do?"
“Sobrang tagal na ate, kaya wag na nating ungkatin pa ang nakaraan.And besides, what's more important is that you're out of the prison.”She said. Alam kong nasasaktan pa rin siya hanggang ngayon, she couldn't just bring it up dahil ayaw na niyang maalala.
It's my fault.I was the main reason for their suffering.
"I am sorry,kasalanan ko kung bakit nadamay kayo.Sorry!" Salita ko sa mahinang boses.
"Wala kang kasalanan ate, people just put you in a tight situation, and were accused of killing. But, justice will be perceived.” Atacia said in her serious and cold voice.
She's somewhat intimidating sa way niya manalita. And I feel like I can trust her in everything.
“If you need anything, just let me know. Here! Take this para meron kang gamitin.” Nakarating na rin kami sa condo niya.
Malakas pa rin ang ulan."Are you leaving?” I ask, nag-aalala kasi ako dahil maulan pa at mag mamaneho pa siya.
"Yes, Ate. Don't worry, mag-ingat naman ako.” Aniya.I faintly smile dahil gusto ko pa siya makasama.
"Mag-ingat ka ha, hindi ba pwedeng bukas ka na lang umuwi?” Nag-aalala talaga ako sa kanya eh.
“My flight is 6 a.m.tomorrow.”She said, habang inaayos ang ibang gamit niya."Here's the reason bakit gusto kita hatid dito dahil may kukunin rin ako,” hindi naman agad ako nakapag salita.
Aalis siya? "Saan ka pupunta?”
"Canada lang, Ate. Timing nga kasi nakita pa kita bago ako umalis, at nakalaya ka na.”She said and smiled.
"W-why? Uhm.. d-dun ka na titira?” Nauutal kong tanong. Hinawakan niya ang kamay ko at marahan na pinisil ito.
"My husband stays there, kaya dun na rin ako titira.”
"Kasal ka na?” Gulat kong tanong.
Tumango lang siya sa akin at nginitian ako. “And I am pregnant, too."
Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. “What? Seriously? For real?" Hindi makapaniwala kong salita.
She's pregnant?
Biglang napilitan ng galak ang puso ko sa balitang hatid ni Atacia. Hindi ako makapaniwala na kasal at preggy ang kapatid ko.
“Three weeks pa lang, Ate. We got married to my longtime boyfriend,Fredirich after we graduated college.” She said and a smile formed in her face.
I can feel her sincerity. She loves her husband. I hugged her tightly.
“I wished you a happy married life. Sana alagaan at hindi ka saktan ng taong mahal mo. Na sana wag kang magaya sa akin na niloko ng asawa. Maging matatag ka rin, kapag may problema wag mong kimkimin. Maging alerto lagi ha." Paalala ko sa kanya.
"Never keep your problem, Atacia ha. Call me anytime, okay. Kapag may problema kayo ng asawa mo, kausapin mo siya ng masinsinan. Understand each other, and listen to each other. Wag ma pride kung hindi naman gaano ka big deal ang mga bagay-bagay." I said.
"I will, Ate. Don't worry, matapang to. Kapag ako niloko at sinaktan ng asawa ko. Makikita niyo ako sa balita," aniya at natawa pa.
"Loko ka, wag mong gagawin yan ha. Mabait naman ba asawa mo? Kasi kung ilang taon naman na kayong magkasama, I am sure kilala mo na siya." Ako kasi hindi paman kami nag isang taon na kasal ni Diego, kinuha na siya sa akin. Ang saklap lang ng buhay.
Sana kahit man lang sa mg kapatid ko, makahanap sila ng tunay na pag mamahal. Kahit wala ng sa akin. Sa kanila na lang.
They deserve to be treated fairly. They deserve to be with someone who'll pour them with love and affection.
YOU ARE READING
SHE'S A PRETENTIOUS BITCH
General FictionSYNOPSIS CAROLINE PATRICIA FROWLINE, grew up without the presence of her father. Her mother died while giving birth to her, according to her father, and Nanny who took care of her. Lumaki na mabait, magalang, masipag, at may potential sa negosyo si...
