Two Mom [ Rebirth ]

စာစဉ် ၃၆/၃၇

အခန်း ၃၆

Twinတာဝါမှာရှိတဲ့စားသောက်တန်းရဲ့အတွင်းမှာအပြင်စာ‌ေတွလဲပေးထားပါသည်။စျေးသက်သက်သာသာ၊ကျန်းမာရေးနဲ့ညီညွတ်ပြီးအရသာရှိကာအဆင်ပြေသောကြောင့်ဝန်ထမ်းများစွာသည်၎င်းတို့၏နေ့လယ်စာများကိုဒီနေရာမှာပဲလာ‌ေရာက်စားသောက်ကြသည်။ဒီနေရာမှာလက်ငင်းတွေ့ဆုံပွဲများအတွက် အထူးအသုံးပြုသည့်အခန်းငယ်များပင်ရှိပါသည်။
အခန်းငယ်တစ်ခုဟုဆိုသော်လည်းအတွင်းနှင့်အပြင်ခန်းမကိုသစ်သားပျဉ်ပြားများဖြင့်ပိုင်းခြားထားပြီးအပြင်ဘက်မှထင်ရှားစွာမြင်တွေ့နိုင်သည်။
ထိုအချိန်တွင်'စုမု'အုပ်စုမှဝန်ထမ်းများသည်အခန်းငယ်ထဲတွင်အလုပ်လုပ်နေပါသည်။ထိုအခန်းငယ်သည်စားပွဲသုံးလုံးခန့်၊လူသုံးဆယ်ခန့်ထိုင်နိုင်ပြီးစုဇီရွှမ်းသည်တံခါးအပြင်ဘက်ရှိစားပွဲကိုမျက်နှာမူထားသောကြောင့်သူအကြည့်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
သူတို့တစ်ခုခုကိုဆင်နွှဲနေပုံရပြီးလူတိုင်းကဂုဏ်ပြုဖို့ ဖန်ခွက်တွေကိုမြှောက်ထားလိုက်ကြပြီးမျက်နှာတွေကအပြုံးတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေပါတယ်။
ကျန်းယီနဲ့သူ့အဖွဲ့ရောက်လာတဲ့အခါသူတို့ကမတ်တပ်ရပ်‌ေနပြီးအချင်းချင်းအော်ဟစ်‌ေနကြပြီးသူတို့အချင်းချင်းဘာတွေပြောနေမှန်းကိုမသိတော့ပါ။စုဇီရွှမ်းရဲ့‌ေဘးနားမှာရှိ‌ေနတဲ့ကျန်းကျားချီကိုတစ်ယောက်ယောက်ကတွန်းထုတ်လိုက်တာ‌ေကြာင့်သူမဟာစုဇီရွှမ်းရဲ့ရင်ခွင်ထဲကိုလဲကျသွားပါတယ်။သူ့ရဲ့မျက်နှာမှာလေးနက်သောအပြုံးရှိ‌ေနပြီးသူဟာရှက်ရွံ့‌ေနပံု‌ေပါ်တယ်။
စုဇီရွှမ်းလည်းထိတ်လန့်သွားပြီးသူ့လက်မောင်းကနေချက်ချင်းမတွန်းထုတ်လိုက်ဘူး။သူ့အတွေးတွေကိုနားလည်ပြီးအလုပ်တွေရှုပ်နေတဲ့အချိန်ကတည်းကကျားကျန်းချီနဲ့သိပ်မရင်းနှီးပါဘူး။
တခြားသူတွေကသူတို့ရဲ့ရွှေ‌ေရာင်စုံတွဲကိုကြည့်ပြီး "မစ္စစု၊ကျားခီျကဒီလိုကြီးကျယ်ခမ်းနားတဲ့အောင်မြင်မှုတွေကိုလုပ်ထားတယ်၊ဒါကြောင့်မင်းငါ့ကိုဆုလက်ဆောင်တွေပေးလို့ရနိုင်တယ်။ဒီပွေ့ဖက်မှုကိုသက်သက်သာသာနဲ့ရတယ်လို့မင်းမှတ်ယူသင့်တယ်။" လူတိုင်းကအူကြောင်ကြောင်ဖြစ်‌ေနခဲ့ပြီးတစ်စုံတစ်ယောက်ကရယ်မောပြီးပြောခဲ့တယ်"ကျွန်တော်လည်းဒီလိုအကျိုးကျေးဇူးတွေလိုချင်ပါတယ်"။
"လိုချင်လားမင်းကဒီလိုကြီးမားတဲ့ပရောဂျက်ကြီးတစ်ခုကိုလည်းအနိုင်ယူခဲ့ပြီး‌ေတာ့ကျားချီလိုလဲရုပ်ရည်ချောမောရမယ်။"
စုဇီရွှမ်းကကဖန်းကျားချီကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲကအမြန်တွန်းထုတ်လိုက်ပြီးသူ့အဝတ်တွေကိုခါလိုက်တဲ့အချိန်မှာမပျော်မရွှင်ဖြစ်နေပေမယ့်ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိမလုပ်ဘူးလို့သူထင်တဲ့အတွက်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ‌ေပြာခဲ့တယ်“ပြသာနာရှာ‌ေနတာ‌ေတွရပ်လိုက်ပါ”။
စုဇီရွှမ်းသည်တဖြည်းဖြည်းပြင်းထန်လာပြီးဆူဆူညံညံလုပ်သည့်လူများတဖြည်းဖြည်းရပ်တန့်သွားသည်။တစ်ချိန်တည်းမှာပင်၊လီကျဲယာရဲ့ရယ်မောတဲ့အသံကထွက်ပေါ်လာပြီး"ငါတို့အချိန်မှားလာနေမိပြီထင်တယ်"။
စုဇီရွှမ်းအံ့အားသင့်သွားကာအပြင်ကိုကြည့်လိုက်တော့လီကျဲယာသည်အန်းချီကိုတရင်းတနှီးပွေ့ဖက်ထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရပြီးအ‌န်းချီကလည်းသူ့ရင်ခွင်ထဲတွင်နာခံစွာကြည့်နေလေသည်။သူတို့သည်တကယ့်အဖေနှင့်သမီးနှင့်ပင်တူ‌ေနသည်။
သူ့ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ကျန်းယီနဲ့အန်းရန်တို့လည်းရှိနေတယ်။အဲ့တာကပြောချင်တာက
သူရုတ်တရတ်‌ေပျာက်ကွယ်‌ေနတဲ့မြင်ကွင်းအပိုင်း‌ေတွကိုပြန်‌ေဖာ်လိုက်ပြီယီအန်း၊မင်းမြင်ပြီးပြီလား။
စုဇီရွှမ္းကသူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေကိုတွန်းထုတ်ပြီး အပြင်ကို ထွက်သွားပြီး တစ်ချိန်တည်းမှာ မေးတယ်"ယီအန်းမင်းကဘာလို့ဒီကိုလာတာလဲ။မင်းငါ့ကိုဘာလို့ဖုန်းမဆက်တာလဲ"
ကျန်းယီကသူ့မျက်နှာမှာမဲ့ပြုံးတစ်ခုရှိ‌‌ေနပြီး"ငါမင်းကို‌ေခါ်လာပြီးအန်းရန်ကမင်းကိုအံ့အားသင့်အောင်လုပ်ပေးချင်လို့"လို့‌ေပြာပြီးသူမကသူ့နောက်တချက်ကြည့်လိုက်တော့ကျန်းကျားချီကစုဇီရွှမ်းရဲ့နောက်ကိုလိုက်နေပြီးသူမကအောက်နှုတ်ခမ်းကိုအနည်းငယ်ကိုက်ကာသူမပုံစံအတိုင်းပဲငိုခါနီးမှာသူမဟာတော်တော်စိ‌ေလးတ်မကောင်းဖြစ်ပုံရပြီးပြုံး‌ေနခဲ့တယ်သူမရဲ့လေသံကနည်းနည်းမြင့်လာပြီး"ဒါပေမယ့်အခု‌ေတာ့ငါတို့အချိန်မှားလာမိပြီထင်တယ်"။
စုဇီရွှမ်းသည်တစ်ဆို့ပြီးသူ့နောက်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ကျန်းကျားချီကသူ့နောက်မှာရပ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတော့မြန်မြန်ဆန်ဆန်နဲ့‌ေပြာခဲ့တယ်"ဘာလို့လဲ၊မင်းငါ့ဆီလာလို့ရနေတာလဲငါအရမ်းအံ့ဩနေပြီ၊ဒါပေမယ့်"သူ့အကြည့်တွေကလီကျဲယာဘက်ကို ပြန်လှည့်သွားသည်"ကျဲယာ…"။
ကျန်းယီကတည်ငြိမ်စွာပြုံးလိုက်ပြီး"ကျဲယာကြောင့်သာမဟုတ်ရင်ငါအောက်မှာအခုအချိန်ထိရပ်နေရလိမ့်မယ်ထင်တယ်။မင်းညစာစားနေတုန်းမို့ငါတို့မင်းကိုမနှောင့်ယှက်‌ေတာ့ပါဘူး။ပြန်မယ်အန်းရန်၊ပြန်ကြရအောင်။"လီကျဲယာကသူမနောက်မှာရပ်နေရံုသက်သက်နေပြီးသူဘာစကားမှမပြောခဲ့ဘူး။ဒါပေမယ့်အန်းချီကစုဇီရွှမ်းကိုမြင်တော့မျက်နှာမပြဘဲလီကျဲယာရဲ့လက်‌ေမာင်းနှစ်ဖက်ကိုလှည့်ကာသူမ‌ရဲ့နောက်မှာထားလိုက်တယ်။
အန်းရန်သည်အလွန်စိတ်ဓာတ်ကျနေပါသည်။သူ့အဖေကအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကိုသူ့လက်နဲ့ကိုင်ထားတယ်။သူ့မျက်နှာမှာတုံ့ဆိုင်းမှုမရှိသလိုမျိုးမျက်နှာမှာပျော်ရွှင်မှုအရိပ်အယောင်တွေရှိနေတယ်။ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်လိုက်ရသောအခါတွင်သူ့ရင်တွင်းခံစားချက်ကိုမပြောနိုင်ဘဲပိတ်ဆို့သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ထိုအချိန်ကသူ့အ‌ဖေသည်သူစိတ်ကူးထားသည့်အရာနှင့်အလွန်ခြားနားပါသည်။
ကျန်းယီရဲ့အသံကိုကြားတော့သူခေါင်းငုံ့ပြီးသူ့လက်ကိုဆွဲကာဖြည်းညှင်းစွာထွက်သွားခဲ့တယ်။