Call it stupid (voltooid)

13. Het ik-weet-het-niet spel (ge-edit)

Het ik-weet-het-niet spel

-❀-❀-❀-

Ik wist wel dat Chris mij niet kwam ophalen! Hij maakte een grapje met me, omdat hij ziet dat ik hem wel oke vind... oke wel leuk dan. Ik zucht en kijk naar mijn wekker. Het is al twaalf uur, en ik ben maar om kwart over elf mijn bed ingestapt. Make-up is er al afgehaald en ik heb mijn pyjama al aan. Ik dommel wat in slaap.

Ik word wakker als ik een harde klets tegen mijn raam hoor. Ik schrik op en loop naar mijn raam. Chris staat onder mijn raam met een steentje in zijn hand. Hij wenkt naar mij. Uit zijn mond komen wolkjes. Volgens mij is het fris buiten.

Snel kam ik mijn haar en doe mascara op mijn ogen. Ik trek mijn kleren aan die ik klaar heb liggen voor morgen en daarover heen doe ik mijn leren jackje. Ik schuif het raam open en klim via de regenpijp naar buiten.

Ik stap op de grond en Chris kijkt mij kort serieus aan. 'Sorry, dat ik een uur en een kwartier te laat was,' mompelt hij. 'Het is niet zo netjes...'

'Het is al goed,' zeg ik snel. Hij is zo ontzettend knap in het maanlicht... Hij loopt naar zijn motor en geeft mij een helm. 'Waar gaan we heen?'

'Vertrouw me, Hailey. Alsjeblieft.' Ik pak zwijgend de helm over en doe het op mijn hoofd. Hij stapt op zijn motor en ik volg zijn beweging. Hij rijdt zijn straat in en na een paar minuten, komen we aan bij een bos. 'Het is maar een paar meter lopen, Hailey.' Weer gaat mijn hart als een razende tekeer.

kan ik hem wel vertrouwen?

Hij pakt mijn hand vast en nu merk ik pas hoe kleverig mijn hand aanvoelt. We lopen het bos in en na een paar stappen stopt hij bij een meertje met een enorme steen. Hij begint erop te klimmen en klopt op het kale plekje naast hem. Ik voel een teleurstellende steek door mij heen gaan. Misschien had ik verwacht dat er overal kaarsen was en champagne. Ik loop zwijgend naar hem toe en ga naast hem zitten op de koude steen. 'Hailey...' Er komt langzaam een glimlach op zijn lippen.

'Jij was het meisje van het feestje van al die foto's.' Ik frons even en ik voel mijn hart in mijn keel bonzen. 'Ik kan me niks herinneren,' fluister ik.

'Ik herinnerde me opeens dingen. Op momenten... Toen ik al die foto's zag die Secrets op Twitter plaatsen. Ik herinnerde bijna alles. Alleen niet hoe ik thuis ben gekomen,' fluistert hij. Zijn gezicht zit dichtbij de mijne en ik voel zijn adem als hij uitblaast. Een wind vlaagje speelt kort met zijn bruine haren. Het maanlicht wordt weerkaatst op het water en het beschijnt een stukje van zijn gezicht. Ik zie nu pas hoe scherp zijn kaaklijn is en hoe prachtige ogen hij heeft. Ik heb de neiging om tegen hem aan te gaan leunen en zijn warmte te voelen. 'Wat hebben we gedaan samen dan?' fluister ik.

'We deden een spelletje,' fluistert hij. Zachtjes pakt hij een lok vast en doet het achter mijn oren.

'Wat dan?' Ik kijk hem aan en voel een goede spanning tussen ons. Zal ik met hem....

'Volgens mij, moesten we omstebeurt een zin zeggen wat we ooit hadden gedaan en dat moest je hardop zeggen. Als de andere dat nooit heeft gedaan, moet je een shotje nemen en een kledingstuk uitrekken. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en langzaam begin ik te lachen. 'Pfff, wat een onzin. En volgens mij heb jij verloren!'

Hij begint te lachen en buigt ietsje naar voren. 'Misschien hebben we wel...' Hij zwijgt.

'Het beangstigt mij. Dat ik niet meer kan herinneren als ik met een meisje...'

Ik zie dat hij moeite heeft om het wordt uit te spreken. 'Geslachtsgemeenschap,' zeg ik maar. Hij knikt. 'Ik herinner me nog, dat er een knap meisje met bruin haar naast me aan de bar kwam zitten. Ik maakte een praatje met haar en al snel maakte we een weddenschap.' Ik knik half.