Call it stupid (voltooid)

28. Het hield niet op, niet vanzelf...

Het hield niet op, niet vanzelf...

-❀-❀-❀-

Hij staart mij aan en zijn hand verslapt. Het water spat op de grond en langzaam loopt hij naar mij toe. Het kan gewoon niet anders. Hij was de enige die alles van mij wist, doordat hij bijna elke dag bij mij was. Overal waar ik was, was hij ook. Hij had mij verleidt met zijn woorden... Alle losse puzzelstukjes vielen op zijn plek. Opeens voel ik me duizelig worden en bijna zak ik door mijn benen heen. Ik haal diep adem; frisse lucht is wat ik nodig heb. Alles vertraag en het monster komt steeds langzamer naar mij toe. Alleen maar mijn hartslag in mijn oren hoor ik en gesuis. Langzaam draai ik me om, weg van Shane -of kan ik hem beter Secrets noemen?- . Gehaast duw ik hem aan de kant en ren zwalkend de gang op. Bijna moet ik overgeven, maar ik blijf rennen.

 Ik gooi de voordeur open van de school. Mijn handen leg ik op mijn knieën en begin te hijgen. Shane komt achter mij aangestormd en loopt het trappetje af, richting mij. Zijn hand beland om mijn rug. Flitsend snel draai ik me om en sla zijn hand weg. 'Hailey, wat is er?' vraagt hij verbaasd.

Woest begin ik te knarsetanden. 'Shane. Er is héél erg véél aan de hand,' bijt ik hem toe. Hij trekt zijn wenkbrauwen op. Ik doe een stapje naar hem toe. 'Secrets,' fluister ik naar hem. 'Jij bent Secrets, is het niet?' Hij tilt zijn wenkbrauwen op... En toen opeens uit het niets, kwam er een valse grijns op zijn lippen. 'Verrassing, bitch!' Hij doet een stapje van mij vandaan en doet zijn armen over elkaar. Keihard begint hij te lachen.

Ik heb opeens zin om te gaan huilen en te schreeuwen, maar alle energie is gewoon uit mijn lichaam. 'waarom?' stamel ik en laat mijn hoofd zakken. Shane duwt mij ruw tegen de muur aan bij mijn keel en ik voel me opeens duizelig worden van de klap op mijn achterhoofd. Iets nattigs druipt achterin mijn hoofd naar beneden. 'Waarom?' schreeuwt hij spottend en hij spuugt naast mij op de grond. 'Omdat je het vriendinnetje bent van de duivel!' schreeuwt hij woest en drukt nog harder mijn keel dicht. Ik kan nog maar moeizaam ademhalen. Tranen rollen over mijn ogen. Ik voel me gebruikt en bedrogen. 'Hij heeft mijn vriendin vermoord,' fluistert hij. Zijn gezicht is nog maar een paar centimeter van mij verwijderd. 'Dat is mijn schuld niet,' snik ik en mijn lip begint te trillen. 'Ik woonde hier twee haar geleden nog geeneens!' gil ik met al mijn krachten. Hij knijpt mijn keel nog steviger dicht. 'Ik heb hem wel goed terug gepakt, is het niet? Ik heb je van hem afgepakt.' Hij grijnst zijn witte tanden bloot. 'En ja, ik kon je alleen op deze manier pijn doen, via Secrets, zonder je aan te raken.' Een grinnik verlaat mijn mond. 'Je hebt me wel aangeraakt. Met je lippen, handen...' Mijn stem klonk bibberend en een traan glijdt over mijn wang. 'Ach. Huilebalk,' spuugt hij zijn woorden uit.

'Je hebt me verraden door middel van aanraken!' Opeens voel ik me betast en bijna aangerand, waardoor ik me vies voel. 'Op het moment, op dat feestje dat Chris en jij elkaar voor het eerst ontmoette, wist ik dat jou moest hebben als slachtoffer. Want ach, je bent zo zwak!' schreeuwt hij. Het laatste woord tuft hij uit en opeens voelt mijn wang verdacht nat aan. Tranen blijven stromen en ik zie een wazige Shane voor me. Ik ben belazerd... Opnieuw.

'Shane,' probeer ik. 'Ik krijg geen lucht meer. Laat me los,' fluister ik smekend. Langzaam schudt hij zijn hoofd. 'De knappe, naïeve  Hailey...' Hij zucht overdreven en rolt zijn ogen. 'Is niet meer dan een dom wicht, die in alle leuke jongens gelooft en blind vertrouwt. Hij tuft "dom wicht uit" en lacht schel en gemeen. Tranen blijven stromen en zijn hand knelt steeds harder om mijn keel heen. Is dit het einde? Zal Chris huilen op mijn begrafenis? Ik zie zwarte vlekken voor mijn gezicht.

Opeens, uit het niets, kreunt Shane hard en verslapt zijn greep om mijn keel. Zijn handen laten mijn keel los en hijgend glij ik langs de muur richting de grond. Ik hap naar adem en ik kijk tegen het zonlicht in, omhoog. Achter de flauwgevallen Shane, staat Boo. Haar armen zitten over elkaar en ze kijkt goedkeurend naar het hoopje. Ze heeft de Crocs aan – met de vies kijkende Spiderman en Hello- Kitty- en loopt snel naar mij toe. 'Gaat het, susie?' Ik knik en hap nog steeds naar adem. Ze legt haar knalroze rugzak – het moordwapen- naast mij neer en legt haar koude handjes zachtjes tegen mijn keel. 'Wat een eikel. Je keel is helemaal rood nu!' Ze zucht diep en knuffelt mij stevig. 'Ik bleef maar wachten op je, tot je me naar huis ging brengen, tot dat ik je zo zag samen met hem.' Haar kleine vinger wees naar de nog steeds bewusteloze Shane. 'Mijn Bosatlas kan blijkbaar heel nuttig zijn...' Ze zegt het zo serieus, dat ik in de lach schiet en alles voor me zag; een kleine look- a- like Hailey met bruin haar en een rugzak met sterretjes. Een jongen die tien keer breder is en drie koppen groter. Het kleine meisje maakt een zwaai met haar tas en knalt het tegen de reus aan. Mijn keel brand hevig, dus snel houd ik op met lachen en begin te hoesten. Boo helpt me overeind en hand in hand lopen we terug de school in en pak ik mijn spullen. We pakken de achterkant van het gebouw, voor het geval hij weer terug komt van bewustzijn. 'Boo, weet jij of Chris weg is? Ik wil hem zo graag spreken...'