Kadın Düşmanı

8.BÖLÜM"yalnızlık"

06.02.2022

Keyifli okumalar💕💕

İnsan bazen kendini yalnız hisseder.Bir boşluk oluşur bazı anlarda.O boşluk zihnin en dolu anlarına denk gelir.Kafayı tek bir şeye odaklamak yerine çok şeyle uğraşır.O boşluk en çok yalnızken boğmaya başlar.Depresyon dedikleri olayda aslında böyle böyle çoğalır.

Liseye yeni başladığım dönemlerde en çok bu boşluk dolu yalnızlığı hissetmiştim.

"Ee bücür anlat bakalım yeni okulunda hayat nasıl?"

Abimin beni kolunun altına alıp saçlarımı öpmesi ile kıkırdadım."Bilmem güzeldi.Çiğdem ve Zeliha ile aynı okuldayım abi sence kötü olma ihtimali var mı?"

Saçlarımı karıştırıp "Bizden daha çok seviyorsun şu arkadaşlarını." dedi tatlı bir kızgınlıkla.

"Olur mu öyle şey?" dedim kolunun altından çıkıp.Parmak ucumda yükselip iki elimle yanaklarını sıktım."Benim dağ gibi abim var diyorum ben.Beni hiç üzmeyen beni çok çok seven bir abim var."

Yanaklarından öpüp sıkıca sarıldım."İyi ki varsın abim." dedim.Gözlerim dolmuştu.Çünkü ben doğduğu an yalnız kalmış biriyim.

"Sende mucize.Sende iyi ki varsın." Güzel bir sevgi topu olmuştuk bir anda.Kafamdan bir türlü silip atamadığım anlar tekrar kafamda boşluklar oluşturdu.

Doruk.Ortaokul aşkım lisede de karşıma çıkmıştı.Hayatımda ilk defa edindiğim bir duygu.Sevgililerinin kimler olduğu artık bile takip edemiyorum.Bir insan bu kadar çok sevgili kategorisi oluşturabilir mi?Doruk yaptı.Ben onbirden sonrasını saymadım.
Onunla ilk tanışmam karlı bir havada oldu.Okuldayken yağan karı görmemle dışarı çıkamamıştım.Ellerim ayaklarım titriyordu.Öğrenci girişinin olduğu kapının camlı yüzeyinden lapa lapa yağan kara öylece donmuş bir şekilde bakıyorum.Bütün okul boşalmıştı.Çiğdem ve Zeliha beni çıkartmak için çabalamışlardı.Çıkmayacağımı anladıklarında biri müdür ile konuşup ailemi çağırmak için yanımdan ayrılmış, diğeri ise kendime gelmem için kantinden su almak için gitmişti.Doruk ise o sırada okula koştura koştura girmişti.Bir şeyini unutmuş olmalıydı.Acelesinden belliydi.Bana kısaca bakıp gitmişti.Göz bu işte bakmasakta görebiliyorduk.

Elinde bir defter çantasına yerleştirirken bana baktığını hissetmiştim.Kal gelmiş yüzümle karın haşmetini izliyorum.O ise benim durumumla ilgili kendi içinde kısa bir analiz yaptı.Sonra ise konuştu."İyi misin sen?" dedi.

Cevap vermedim.Hareket dahi edemiyordum ki konuşayım.

"Bir sorun mu var?Yardım edebilirim." dedi yanıma yaklaşarak.Kanı çekilmiş yüzüme baktı."Korkmaya başlıyorum.İyi misin?Yardım edebileceğim bir şey var mı?"

Yine cevap vermedim.Veremedim.

"Neden konuşmuyorsun?"

Cevap vermedim.

Kolumdan tutup beni kendine çevirdim.Gözlerim ilk kez gözleriyle buluştu.Yeşilin en güzel tonları ile.Kaşları endişe ile çatılmıştı."İyi misin?" dedi bilmem kaç defa.

Sertçe yutkundum."Değilim." dedim cılız sesimle.

"Aileni arayalım." dedi telefonunu cebinden çıkartıp.Ama gerek yoktu.Annem ve babam paldır küldür içeri girdiler.