Kadın Düşmanı

21.BÖLÜM"Katil"

15.11.2022

Keyifli okumalar💫

Bugünlerde bir buhranın içerisindeyim.Kendimi kaybetmişim gibi hissediyorum.Nerede ne aradığımı da bilmiyorun.Hiç bu denli kaybolmamıştım.

Kafamda tonlarca soru,sorun varken akıllı bir düşünceye de sahip değilim.Durgunluğum yine üzerimdeyken ailemin bunu farketmemesi de su getirmez bir gerçek.Benim durgunluğum çok net anlaşılır.Bu hep böyle oldu.

Gün bu kez Nermin teyzelerdeydi.Koca bir tabakta tepeleme kısır, sarma ve bir kaç kurabiye ile pasta almıştım.Nermin teyzenin gün yemekleri harika olur.Biz asla kaçırmayız.O zamanlar dokuz ya da on yaşlarındaydım.Ve ben hala o bulanık şeyin ayran olduğunu düşündüğüm salak bir dönemdeydim.

"Bu adamla evlensem miii evlenmesem mii?" Nermin teyze yine kendinden geçmişti.Elindeki bardaktan yarısını içtiği şeyin onu bu hale getirdiğini bilmiyordum.Anneme her sorduğumda 'Onun aklı arada gider.' diye kaçamak cevaplarla beni geçiştirirdi.Bende aklım kemale erdiği zamana kadar onu hep böyle zannedersem.Aklı arada giden kadın.Cidden!

"Boşver be anacım.Ne evleneceksin?Biz evlendikte ne oldu?" Fadime teyzeninde aklı gitmişti.

"Haklısın be ahiretliğim?Ne gerek var?Gencecik kadınsın.Yaşa hayatını.Bizim gibi eve tıkılıp kalma."

Annemin evlendiğinden pişman olduğunu düşünmemiştim.Ayriyetten Nermin teyzenin neresi gencecik?Kadın kırk beşini geçmişti.

"Hergün birisini ayarladım mı günümü gün ederim be!" Nermin teyzenin koca kahkahası ile tüm gün tayfası güldü.

O günün sonunda suratım beş karış eve dönmüştük.Babam işten yeni gelmiş televizyonun başındaydı.Annemle içeri girdiğimizde bize bakıp "Yahu hanım sana söylemedim mi?Kızı götürme diye.Şuna bak alkol korkuyorsun bir de.Ayıptır yahu!" dedi kızgınlıkla.

Annem kendini koltuğa bırakıp hıçkırdı.Yol boyu olduğu gibi."Zeki sende hep bana kızıyorsun.Nereye bırakayım kızı?Evde kimse yok ki?"

"Ben bakardım kızıma.Getirseydin dükkana." Babam gözlerini devirip bana gülümsedi."Gel bakalım mucize.Babaya bir öpücük yok mu?"

Babamın kucağına oturup yanağına bir öpücük kondurdum."Niye yüzün asık senin?"

Anneme baktım.Gözleri kapandı kapanacak."Annem mutlu değil mi baba?Bizi sevmiyor mu?"

Babam şaşkınlıktan kaşlarını kaldırdı."O da ne demekmiş öyle?Tabi ki seviyor."

"Hayatını yaşayamıyormuş.Sen derdin ya aile olmak için evlenmek gerekir diye.Annem 'Ben evlendim de noldu?Hayatını yaşa.' dedi Nermin teyzeye."

Babam sert bir nefes bırakıp bana şaşkın bir şekilde bakan anneme kızgınlıkla baktı.Gözlerini ağırca ondan çekip şefkatli gözlerle bana baktı."Bizi sevmediği için söylememiş annen.Evlilik büyük bir sorumluluktur.Sırtında koca bir dağ taşımak gibidir.Arada dinlenmek ister insan.Annen biraz dinlenmek istemiş."

"Bizi bırakacak mı?"

Babam tebessüm etti."Hayır.Sadece günlerinin ağırlığını farketmiş.Ama bu bizi bırakacağı anlamına gelmez.Bizden bıktığı anlamına hiç gelmez."