Kadın Düşmanı

12.BÖLÜM"kabus"

08.05.2022

Keyifli okumalar...

İnsan hayatı boyunca bir çok anlaşamamazlık yaşar.Kimsenin gerçeği bilmek istemediği, inatla anlamak istemediği bu durumlarda aslında farkında olmayız ama ruhen bizi oldukça yorar.Benimde bir çok anlaşamamazlıklarım oldu.Unutmakta zorlandıklarımda.

Bilek kısmındaki tüllü dantel detaylı beyaz çoraplarımı küçük ayaklarıma geçirdim.Yeni alınan kırmızı rugan babetlerimi de geçirip ayağa kalktım.Hızla annemlerin odasına geçip gardıropun boydan aynasının önüne geçtim.Beyaz prenses kol diz boyu kabarık elbisem ve örülmeyi bekleyen saçlarım ile heyecanla yerimde zıpladım.

"Yaşasın yeni elbiseler!Yaşasın bayramlar!"

Odadan çıkarken bağırarak söylediklerim ile hızla merdivenlerden indim.Bir yandanda anneme sesleniyorum."Annecim!Annecim saçlarımı örer misin?"

Mutfakta bulaşıklar ile cebelleşen anneme baktım."Hadi anne!Saçlarımı örer misin?"

"Annem birazcık bekle şunları halledeyim öreceğim." Annem tebessümle beni baştan aşağı süzdü."Benim güzel kızım ne kadar da yakışmış elbisesi."

"Ayakkabılarımda olmuş mu?"

"Çok güzel olmuş." Babamın sesi ile hızla arkamı döndüm.

"Baba!" Koşarak kucağına atladım.Boynuna sarıldım "Saçlarımı örer misin?" dedim.

"Tabi ki.Hadi salona geçelim biz."

O gün babam saçlarımı iki taraftan da örüp kırmızı kurdeleler ile de uçlarını bağlamıştı.Çok güzel olmuştum.Kendimi çok mutlu hissetmiştim.Arkadaşlar ile mahallede toplaşıp kapı kapı şeker toplamıştık.Gün çok güzel başlayıp çok güzel ilerlemişti.Fakat günün sonunda Ahsen yine ağlatılmıştı.

Furkan diye bir arkadaşım vardı.Babasının ona aldığı kaykay ile oynarken biz de onların evlerine gitmiştik.Annesi bize bayram şekerlerinden ikram ettiğinde o yeni kaykayı ile oynuyor bizide hiç umursamıyordu.Ben ise ele avuca sığmaz bir çocuk olmuştum o gün.Israr edip kaykayını ödünç almıştım.Herkes beni izlerken ben de ilk kez böyle bir şey deniyor olmanın heyecanı ile küçük ayaklarımla siyah kaykayın üzerine basıp diğer ayağımla ise kendimi ittirdim.Başarmıştım!Mahallenin küçük yokuşundan yavaşça kaydığımda onlarda arkamda kalmıştı.Yolun sonunda durdum ve bana bakan arkadaşlarıma aşağıdan el sallayıp kaykayı kucaklayıp indiğim yolu çıkmaya başladım.Kaykayın ağırlı ile küçük bedenim oldukça efor sarfetmişti ve bir an kaykayı tutamayıp düşürdüm.O da olduğu gibi aşağı kaydı.Aksilik bu ya çapraz gidip duvara hızla çarptı ve tekerlerinden ikisi kırıldı, ahşap tahtası ise hasar gördü.

O günden sonra Furkan bir daha benimle hiç bir eşyasını paylaşmamıştı.Onun için neden bu kadar değerli olduğunu bilmiyorum ama benimle hiç bir iletişimi olmamıştı.Babamla ona tekrar bir kaykay almıştık fakat onu da kabul etmemişti.Herhangi bir arkadaşımında eşyasını kullandığımda ufacık bir hasar ya da hiç bir şey olmasa bile hep suçlu ben olmuştum.Elimi sürmesem dahi.