Kadın Düşmanı

10.BÖLÜM"özür dilerim"

27.02.2022

Satır arası yorumlarda ve bölüm sonunda görüşmek dileğiyle,
Keyifli okumalar💕💕

Terkedildiğimden bahsetmiştim.Daha üç aylıkken soğuk karların altına bırakılmıştı cılız bedenim.Annem öyle der çok zayıf bir bebekmişim.Soğuktan morarmaya yüz tutmuş vücudum.

Babam dükkanı kapatıp eve her zamanki yoldan gitmeye hazırlanmış.Fakat yoldaki çalışmalardan dolayı istikametini farklı bir yola çevirmiş.Benim terkedildiğim caddeye.Issız bir soğuklukta kimsenin olmadığı o gece saatlerinde.Işığın aydınlattığı kaldırımda bir sepet ve yüzüme kar düşmesinde diye bir şemsiye bırakılmış.Babam önce ne olduğunu anlamamış.Yanımda yavaşça geçerken rüzgar şemsiyeyi uçurmuş ve çırpınarak ağlayan bebeği, beni görmüş.

"Baba."

"Söyle güzel kızım."

"Beni," dedim ve biraz duraksadım.Bu konu benim için hassasiyetini hala koruyor.Ama merakta ediyordum."merak ediyorlar mıdır?"

Gözlerimi babamdan ayırmadım.Parmağı ile kıstırdığı kitabı yavaşça koltuğun üzerine bıraktı.Durgun bir yüz ile bana dönerek "Kim?" dedi bildiği cevabı sorarak.

Gözlerinde ki korkuyu görebiliyordum.Onların bana yetmediğini düşünmemden korkuyordu.Ama hayır.Bu hayatta vazgeçmem mümkün olmayan tek şey onlardı.Ben bilmesem bile farkında olmazdım ki onların çocuğu olmadığımı.Bunu aklımdan geçirmek bile gülünç geliyor.Onların çocuğu olmamak...

"Beni bırakanlara."

Yumuşak bir ifade ile baktı gözlerime."Bunu bilemeyiz kızım." Saçlarımı okşadı."Eğer onları bulmak istersen araştırırz.Sakın bundan çekinme söyle."

Gözlerim doldu.Hızla hiç düşünmeden kafamı iki yana salladım."Bilmek istemiyorum baba.Beni o soğukta bırakan merhametsiz insanları bilmek istemiyorum."

"Ne olduğunu bilemezsin ki.Neden seni bıraktıklarını hatta bırakmak zorunda olduklarını bilemezsin." Küçük yüzümü güven dolu elleri ile narince kavradı.Bir şeyi aklıma oturtmak istercesine gözlerime odaklandı."Büyüdüğün zaman ya da şuan farketmez.Ne zaman istersen araştırırız.Zor olur ama deneriz en azından.Şuan küçüksün.Büyüdüğünde farklı düşünebilirsin."

"Ben sizi asla bırakmam ki baba.Ben onları tanımak istemiyorum." dedim katı bir ifade ile."Eğer beni bırakmak zorunda kalsalardı dahi iyi, daha sıcak bir yere bırakırlardı.Onlar bir çöp
gibi..."

"Sakın kendini çöple bir tutma." dedi kaşlarını çatarak."Benim kızım gül kolkar.Benim kızım güneş gibi gülümser ay gibi parlar.O çöp olamayacak kadar özel." dedi güzel bakışlar ile."Benim kızım mucize."

"Oğlum böyle bakışacak mısınız?"

Hakan abinin konuşması ile düşüncelerimden sıyrıldım.Atilla abinin abim ve Murat abinin barışmaları için ayarladığı gün gelmiş.Abim ve Murat abi bir arada olacaklarından habersiz kahvehanede denk geldiler.Hakan abi ve Atilla abinin oyunlarını anladıklarından hır gür çıksada nihayetinden o bir masada diğeri bir masada yüzleri birbirlerine dönük oturuyorlardı.

Ben ise ablamı hava alma bahanesi ile kahvehaneye zorla sokmuştum.Bugün ya omuz omuza çıkacaklardı buradan ya da bir birlerine küs kalacaklar.Ben inanıyorum ki abim arkadaşına dayanamaz affeder.Umarım!