Hayatta bazı seçimler yapmamız gereken anlar vardır. Bu seçimlerimiz kimine göre doğruyken, kimine göre yanlış gelebilir. Kimin doğrusu kime yanlış? Kimin yanlışı kime doğru? Önemli mi? Hayır!
Önemli olan bizim yaşadıklarımız, bizim seçimleriniz... Herkesin seçimi kendini ilgilendirir. Tabi ki bu seçimlerimizden etkilenen insanlar da yok değil var elbet. Tıpkı benim hikayemde olduğu gibi...
Ben hayatımda seçimler yaptım. Kimisi doğru, kimisi yanlıştı. Hayatımın en büyük hatası Ferit'ti kuşkusuz. Yanlışlarımı ise doğrularımla kapatmaya çalıştım; Erkan'la... Belki kimine göre bu da yanlıştı. Benim ise yaptığım en güzel doğru...
Tüm bunları saniyenin onda biri kadarlık bir süre de düşündüm. Hayatım gözümün önünden film şeridi gibi geçti derler ya hani. İşte o anı yaşadım ben. Hayatımı dışarıdan bir izleyici gibi izledim sanki. Eğrilerimle doğrularımla gördüm her şeyi. Ve son bir kez gülümsedim hayatımdaki tek doğruya;Erkan'ıma...
***
Etrafım da bir koşuşturmaca, bir curcuna. Duyuyorum aslında sesleri ama tepki veremiyorum sanki. İçimden çığlık çığlığa bağırmama rağmen dışarı sesim gitmiyor, biliyorum. Erkan'ın, Gülay'ın ve diğer kız kardeşlerimin ağladığını da hissediyorum. Görmüyorum ama hissediyorum işte...
O an annem geliyor aklıma. İlk kez verdiğim bu anlık karardan pişmanlık duyuyorum işte. 'Kaybedecek bir şeyim yok yeter ki bu saçma oyun bitsin' diye girdiğim bu yolda, aslında kaybedecek çok şeyim olduğunu anlıyorum. Annemin gözü yaşlı hali geliyor gözümün önüne. Babamın şehit olduğu anda ki gibi... Babamın ölümünden sonra bize tutunmuştu annem. Atlatmıştı bir şekilde. Acaba ben ölürsem de Gülay'a tutunabilir mi. Atlatabilir mi beni de? Atlatsın... Üzülmesin...
Sonra Gülay'ı düşünüyorum. Tek kardeşimi, biriciğimi, en iyi arkadaşımı... Peki o ne yapar benden sonra? Çok kızar mı bana?
Ya da Erkan? Geç bulduğum gerçek aşkım. Sarabilir mi yaralarını benden sonra? Yoksa hayallerimizi gerçekleştiremeden onu bırakıp gittiğim için nefret mi eder benden?
Sonra da diğerleri...
Sevim...
Merve...
Aslı...
***
(Erkan'ın ağzından)
Alya kollarımın arasına yığıldığında dünya ayaklarımın altından kaydı sandım. Ona bir şey olacak korkusu benliğimi öyle bir sardı ki, nefes almayı unuttum sanki. Sonra ilk şoku üzerimden atlatıp var gücümle bağırdım arkada merakla bekleyen kalabalığa...
''Ambulans çağırın. Ambulans çağırın laaaaaaannn!''
Yanıma dizlerinin üzerine çöken kişi elini uzatıyor Alya'ma. Tutup kendime daha çok bastırıyorum onu. O hayvan heriften sonra kimse dokunmasın istiyorum sevgilime. Canını yakarlar çünkü biliyorum. Ama hafifçe kafamı sağa çevirdiğimde gözleri ağlamaktan kızarmış olan Gülay'ı görüyorum. Bir nebze de olsa rahatlıyorum...
Bana bir ömür gibi gelen bir bekleyişin ardından ambulansın acı sesini duyuyorum. Onlar gelmeden uzanıp cebinden telefonu alıyorum Alya'nın. Madem bunun için hayatından bile vazgeçmeyi göze aldı, ben de onun yarım bıraktığı işi tamamlayacağım o zaman.
Alya kollarımın arasından çekilip sedyeye bindirildiğinde düşündüğüm tek şey bu oluyor. Söz veriyorum sana sevgilim. O itin en büyük cezayı alması için elimden geleni yapacağım...
***
Polislere ifade verip her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlattım. Elimde Alya'nın hayatını dahi tehlikeye sokan bir kanıt vardı. Onu da teslim ettikten sonra koşar adım hastaneye geldim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şah-Mat (TAMAMLANDI)
Teen Fiction'' Oyundu her şey ..! Eğlendik bitti işte uzatma. Yolun sonuna geldik küçük hanım. İşte şimdi ŞAH !'' Beni terk ederken ağzından çıkan cümleler bunlardı işte. Ağlayarak baktım yüzüne, sadece baktım... Dudaklarım bir şey söyleyemeyecek kadar titriyor...
