Dat vindt ze niet fijn, vooral die handen tussen haar benen voelen een beetje akelig. Hij duwt met zijn vinger in het gaatje dat ze daar heeft en dat doet pijn. Maar Amber houdt zich dapper, want ze ziet een andere blik in de ogen van papa, geen haat, maar een mooie, dromerige blik. Ze zegt ook niet dat ze dit niet fijn vindt, want nu fluistert haar vader allemaal lieve woordjes tegen haar. Papa vertelt me dat dit ons geheimpje is, ik mag het tegen niemand zeggen. Als ik dat wel doe, zal mama doodgaan. Ik snap nog niet wat dood is, maar wel dat ik dan mama nooit meer zal zien. Ik geniet van de momenten dat papa aan mijn lichaam zit, want eindelijk krijg ik de aandacht die ik zo graag wil. Zo ben ik het lieve meisje dat ik graag wil zijn. Soms klim ik ook overdag op papa's schoot, leg mijn hoofd tegen zijn borst en raak hem aan daar waar hij het altijd zo fijn vindt. Maar dan wordt hij juist heel erg boos. 'Donder op, stom kind!' Hij slaat me hard op mijn handen en gooit me van zijn schoot af. Met een bons kom ik op de harde vloer terecht. Ik begin te begrijpen dat deze momenten echt bij de donkere nacht horen, bij ons samen en bij niemand anders.
YOU ARE READING
Angst.
RandomVader, papa, een titel die je zomaar krijgt. Niet van mij, want papa is een eer die je niet verdient. Je bent voor mij de man die me maakte en weggooide, de man die me geestelijk en lichamelijk mishandelde. Als klein meisje keek ik tegen je op. Ik w...
