Angst.

Een droomwereld.

Amber durft 's nachts niet te slapen. De angst houdt haar wakker, maakt haar automatisch alert. Ze weet nooit of haar vader in haar kamer komt om met haar te doen wat hij wil doen. Ze moet altijd rond negen uur naar bed en meestal duurt het drie uur voordat haar ouders naar boven komen.
Aan de kraakjes van de trap hoort ze precies op welke trede ze zijn.
Haar ouders gaan naar hun slaapkamer, ze hoort hen praten en dan wordt het stil.
Dan begint het bijna ondraaglijke wachten. Hun bed kraakt en Amber voelt elke spier in haar lichaam aanspannen. Ze trekt haar pyjama wat strakker om haar lijf en rolt zich steviger in haar deken op.
Het wordt weer stil, het lijkt vals alarm. Amber dommelt een beetje in, maar dan hoort ze weer kraakjes en ze is meteen klaarwakker.
Ze hoort iemand opstaan.
Aan het loopje weet ze dat het haar vader is. Haar adem gaat sneller en de adrenaline stroomt door haar lijf. Haar vader gaat naar de wc beneden, ze hoort hem plassen. En dan komt hij omhoog, tree 1-2-3, een kraakje, tree 4-5-6-7, nog een kraakje, hij is nu bijna boven.

Haar deur gaat open. Hij komt op haar af, gaat op haar bed zitten en trekt de deken van haar weg. Het gevoel van een plotseling tekort aan lucht begint weer op te komen. Ze wil schreeuwen van onmacht, maar ze durft nog niet eens de woorden in haar hoofd te formuleren. Zijn ogen kijken haar aan, het zijn de ogen van een hyena die op het punt staat om aan te vallen. Haar vaders handen beginnen te wrijven over haar lijf, hard en zonder enige liefde. Zijn hele hand grijpt vol in haar kruis. Amber ligt gestrekt als een plank, weigert te bewegen. In haar hoofd wordt het mistig. Ze heeft het gevoel dat ze alleen heel losjes de teugels van haar eigen lot in handen houdt.

Harder vasthouden mag niet, dat heeft haar vader haar al lang geleden afgeleerd.
De ogen van Amber voelen branderig aan, maar ze huilt niet. Als haar vader een traan zou voelen, dan zou hij haar weer straffen. Ze bijt op haar lip en doet net alsof het helemaal geen pijn doet.

Amber ruikt zijn zweet en ze hoort hem hijgend ademen. Ze voelt zijn vieze lijf tegen haar aan schuren, dat veel te grote lijf van hem boven haar kinderlijfje. Ze ziet zijn schaduw op de muur. Als een wolf met grote klauwen en een bek vol met kwijl besluipt hij haar in de donkere nacht. Met kracht stoot hij bij haar naar binnen. Ze probeert te doen alsof het niet echt is, alsof het een droom is. In gedachten zit ze in een bos met mooie elfjes, hun vleugels maken muziek. Overal ziet ze bijzondere boomhuisjes waar de elfjes wonen.

Nog een steek en de elfjes ploppen uit elkaar. 'Die man' kreunt zachtjes en trekt zijn ding weer uit haar. Hij staat op en verlaat haar kamer zonder iets te zeggen. Amber rolt zich op en huilt heel zachtjes.

Na een tijdje kalmeert ze vanzelf. Dat was het dan weer voor vannacht, denkt ze. Ik ben ervan af. Mijn vader heeft straks nachtdiensten en dan ben ik veilig.

Maar Amber maakt zich geen illusies. Ze weet dat het daarna weer gaat gebeuren, want haar vader komt meestal drie tot vier keer per week naar haar kamer. En als hij vakantie heeft soms wel elke nacht.
Amber is zo moe dat ze geen kracht heeft om verder te piekeren. Ze slaapt een paar uurtjes. De volgende ochtend doet ze alsof er niets gebeurd is.

Ze probeert er ook zo min mogelijk aan te denken. De pijn tussen haar benen herinnert haar aan wat er die nacht

----------------

Vergeet niet te stemmen.

Liefs Sam.