Angst.

deel 1

Volledig overstuur en buiten adem staat ze even later voor zijn deur. 'Help me alstublieft, ze gaan me zoeken en dan ben ik er geweest.' De man beseft onmiddellijk dat er iets heel erg fout is gegaan en laat Amber binnen. Hij zegt haar even te gaan zitten en geeft haar een glas water. 'Vertel maar, want ik begrijp het niet,' zegt hij. 'Wie gaat je zoeken en waarom?' 'Mijn ouders. Ze willen me pijn doen.' 'Hebben ze je al pijn gedaan?' 'Ja, vooral mijn vader, heel vaak.' Voor de voorzitter van de fanfare is het nu duidelijk. 'Misschien kun je de directeur van de school bellen,' zegt Amber. 'Hij zei dat ik bij hem terecht kan als ik in het nauw kom.'

'Eigenlijk moeten we Jeugdzorg bellen,' zegt de man. Amber knikt. Het maakt haar helemaal niet uit wie gebeld wordt, als ze maar niet naar huis hoeft. De man loopt naar de andere kamer en ze hoort hem bellen met iemand. Ze meent dat ze het woord 'Jeugdzorg' hoort vallen. Even later komt de voorzitter terug. 'Jeugdzorg komt je halen. Ze gaan kijken waar je heen kunt. Is dat goed?' 'Ja,' knikt Amber. Het maakt haar niet meer uit waar ze naartoe gaat, als ze maar niet naar huis hoeft. Want dat zal ze niet overleven. Een tijdje later komt er een vrouw binnen. Ze geeft haar een hand. 'Ik ben Carla Visser van Jeugdzorg, ga je mee? We gaan een slaapplaats voor je regelen.'

Amber gaat mee. Ze heeft geen idee waarheen. Tot haar grote verbazing brengt Jeugdzorg haar naar de directeur van haar school. 'Amber heeft problemen thuis en ze heeft aangegeven dat ze u vertrouwt en dat ze hier wil logeren. Het gaat om vier weken.' De directeur kijkt de vrouw van Bureau Jeugdzorg met grote ogen aan. 'Mooi, maar dat kan toch niet zomaar? Waarom gaat ze niet naar een tehuis?' 'Wachtlijsten.' 'Hebben jullie geen officiële pleegouders dan?' 'Geen plek op dit moment.' De directeur voelt zich onder druk gezet, maar hij wil deze vreemde situatie toch niet meteen aanvaarden. 'Ik ga geen minderjarige hier laten slapen zonder toestemming van haar ouders. En die toestemming wil ik zwart op wit.'

'Dan gaan we dat regelen.' Haar ouders gaan nog dezelfde dag akkoord. Omdat ze zich niet verdacht willen maken, denkt Amber. Ze vermoeden dat hun dochter toch niets over het misbruik durft te vertellen en dat is ze inderdaad niet van plan. Amber vindt het heel vreemd: logeren bij de directeur van haar school. Nog vreemder zijn alle aandacht en het veilig-zijn. Amber begrijpt niet waarom ze niet geslagen en geschopt wordt, ze begrijpt niet waarom ze de huishouding niet hoeft te doen. Ze heeft een ruime kamer gekregen en ze mag doen wat ze zelf wil. Ze zit vooral op haar kamer om na te denken over alles wat er gebeurd is. Slapen in een ander huis voelt heel anders. Gek genoeg is dat niet veel beter. Amber denkt zo veel na over wat haar ouders gaan doen dat ze helemaal niet kan slapen. Ze weet dat het allemaal tijdelijk is en dat ze op een gegeven moment terug moet. En dan gaan ze haar vast straffen,