Angst.

deel 2

Het ridderkasteel van Lego is een van mijn favorieten, want de ridder moet de veldslag winnen en de mooie prinses bevrijden.             Spelen in je eentje is niet leuk, maar daar is niets aan te doen.                   Voor Amber is het heel bijzonder als een jonger nichtje komt logeren, want vrijwel niemand wil met haar spelen. Alles gaat goed tot ze zich gaan omkleden om naar bed te gaan. De vader van Amber komt kijken hoe ze hun tanden poetsen en pyjama aantrekken. Amber vangt de bange blik van haar nichtje op, zij is blijkbaar niet gewend dat iemand toekijkt. Amber wel, maar nu schaamt ze zich wel een beetje voor haar vader.     
‘Als jullie een beetje opschieten, kunnen jullie straks nog wat drinken beneden voordat jullie naar bed gaan,’ zegt hij.
Het nichtje voelt zich nog steeds ongemakkelijk en laat dat merken door verlegen en heel snel in een hoekje haar kleding aan te trekken.      Als het meisje op de overloop komt, geeft de vader van Amber haar opeens een duw. Ze valt van boven naar beneden en blijft voor dood onder aan de trap liggen. Amber slaat een hand voor haar mond en verstijft van schrik. Haar vader loopt naar beneden, stapt over het meisje heen en kijkt alleen maar. Haar moeder komt op dat moment vanuit de woonkamer kijken wat die klap te betekenen heeft. Ze blijft met open mond naar het bewusteloze kind staren.     

Ambers vader werpt een boze blik naar Amber. ‘Naar je kamer, jij!’ roept hij.      Amber gehoorzaamt en doet zachtjes huilend de deur van haar slaapkamer open. Daarna gaat ze op het bed zitten en luistert aandachtig of er geluiden van beneden komen. De stilte lijkt uren te
duren. Opeens hoort ze gehuil. Dat vindt ze niet zielig, haar nichtje leeft nog!     
‘Ik wil naar huis, ik wil naar huis,’ huilt haar nichtje.     
‘Stel je niet zo aan,’ zegt Ambers vader. ‘Dat soort dingen gebeurt gewoon.’     
Amber hoort hun voetstappen naar boven en doet de deur open. Ze ziet hoe haar vader het nichtje stevig bij haar arm vastgepakt en naar boven sleept.      ‘Gaat het een beetje?’ fluistert Amber als ze even later samen met haar nichtje in het tweepersoonsbed op zolder ligt.      Haar nichtje reageert niet. Ze huilt alleen maar en wil niets meer van haar weten.      Amber weet niet wat ze moet denken. Dat haar vader zoiets met haar doet vindt ze logisch, maar waarom met haar nichtje? Is zij ook een slecht kind?
De volgende morgen komen haar ouders haar weer halen.      ‘Gisteren hadden we een ongelukje. Dat lieverdje is van de trap gevallen en heeft nu een flinke bult op haar hoofd.’      Amber en haar nichtje zeggen niets.      De ouders kijken bezorgd en mompelen iets van: ‘Kan gebeuren.’ Ze zeggen niets meer, maar het nichtje komt nooit meer logeren.            Als Amber vreemde rode bulten krijgt, weten haar ouders het zeker: ‘Het slechte in jou komt er nu uit,’ zegt haar vader. Amber krimpt in elkaar.      ‘Hopelijk gaat dat niet lang duren,’ zegt haar moeder. ‘We moeten wel even naar een specialist, kijken of ze in het ziekenhuis iets kunnen doen. Die bult bij je lies ziet er ontstoken uit.’      In het ziekenhuis moet Amber haar broek en onderbroek uittrekken. Angstig