Angst.

Een Spijkerbroek.

Soms denk ik: Ziet niemand van de buitenwereld iets aan mij? Of zien ze het wel maar zeggen ze er niets van? Alleen een leraar merkt op dat ik altijd zo wit zie en in elkaar gedoken loop. Dat is niet zo gek als je bang bent dat ze je geheim ontdekken en daarom constant je best doet om vooral niet op te vallen. Gym vind ik het ergste. Dan moet ik veel moeite doen om mijn blauwe plekken te verbergen. Als ik met de meiden uit de klas naar de kleedruimte van het gymlokaal loop, zorg ik ervoor dat ik als laatste binnenkom. Ik hoor ze lachen en gezellig praten. Zoals gewoonlijk zegt niemand iets tegen mij, ze merken me niet eens op. Ze kleden zich allemaal om zonder enige schaamte. Ik durf me niet om te kleden waar ze bij zijn. Mijn lijf is lelijk, vies en zit vol blauwe plekken. Ik moet er niet aan denken dat ze dat zien. Ik treuzel en kruip in een hoekje. Eerst doe ik het gymshirt over mijn hoofd en een beetje over mijn lijf. Dan probeer ik daaronder mijn kleren uit te doen zodat ze zo min mogelijk van mijn lijf zien. Ik doe dat zo snel als ik kan. Gelukkig let niemand op me. Als de meesten de kleedkamer uit zijn, wissel ik vlug van broek en daarna ren ik snel de gymzaal in. Ik voel me vooral heel ongelukkig als we gaan handballen en de teams gekozen worden. Dan verschuil ik me achter het grootste meisje van de klas, want ik weet van tevoren dat niemand me in zijn team wil. Ik voel de tranen branden als iedereen al gekozen is en ik weer als enige ben overgebleven. Dan zie ik aan de gezichten van het team dat mij tegen wil