Angst.

deel 3

doet ze wat haar gevraagd wordt. De arts buigt zich over haar heen. Ze hoort zijn ademhaling.      ‘Ik zie het al,’ zegt hij. ‘Die gaan we eruit snijden.’      Amber ziet een grote spuit. De pijn is enorm als hij de spuit in haar been zet. Ze doet haar best om niet te huilen, bang dat haar vader anders boos wordt. Even later voelt ze geen pijn meer.      ‘Klaar,’ zegt de arts na ongeveer een halfuur werk.      Amber strompelt naar de auto met haar verbonden been.      Eenmaal thuis vindt ze het verschrikkelijk dat ze voorlopig niet naar school mag. Ze ligt in de huiskamer en nu kan ze geen seconde aan de aandacht van haar ouders ontsnappen.      ‘Zie je wel,’ zegt haar vader. ‘Ik zei toch dat je slecht bent. De duivel straft je en het komt letterlijk je lijf uit.’
Amber verstopt zich in haar kussen. Wat moet ik toch doen om beter te worden? vraagt ze zich af, terwijl haar ogen zich met tranen vullen.      Haar vader brengt een zwarte zalf.      ‘Dit gaat helpen,’ zegt hij. ‘Teerzalf.’      Als hij het potje opent, vult de hele kamer zich met een stinkende zware lucht.      ‘Doe je broek uit,’ commandeert haar vader.      Amber gehoorzaamt. Haar vader smeert de zwarte zalf op haar ontsteking en plakt er een paar gaasjes op.      ‘En nu slapen.’      Amber kan niet slapen. Hoe kan ze slapen als de duivel in haar zit en voor ontstekingen zorgt?      De volgende dag is de zalf helemaal hard geworden. Haar vader trekt met een
ruk aan het gaasje en haar huid scheurt open. Het doet zo verschrikkelijk pijn dat Amber zich deze keer niet in kan houden: ze begint te huilen.      ‘Hou je kop, niet janken!’ roept haar vader geïrriteerd en slaat haar op haar achterhoofd.      Amber is opeens weer stil. Ze vecht tegen de tranen en de pijn, maar wel zonder geluid.      Mijn moeder zegt eigenlijk nooit dat ik een duivelskind ben, wel dat ik heel slecht ben. Maar mijn vader weet het zeker: ze moeten de duivel uit me drijven. Ik heb geen idee wie of wat de duivel is, voor mij is het iets enorm slechts, maar niet iets tastbaars. Het vreemde is dat we vrijwel nooit naar de kerk gaan, terwijl mijn ouders katholiek zijn. Mijn vader zegt dat naar de kerk gaan slecht is, daar huist iets verschrikkelijks. Net zoals je een God of een duivel niet echt kunt zien, kun je dat kwade ook niet zien.
Haar vader stampt twee keer per week zijn denkbeelden in haar hoofd. Hij duldt geen tegenspraak: buitenlanders, gekleurde mensen en homoseksuelen horen allemaal bij het kwaad. Net als Amber, maar haar vader doet zijn best om haar te redden. Hij heeft de opdracht om een goed mens van haar te maken.      Amber weet niet hoe ze hiermee moet omgaan. Op haar katholieke school leert ze dat Jezus zo goed is dat hij voor de mensen is gestorven, maar thuis krijgt ze steeds te horen dat Jezus juist het slechte belichaamt, omdat hij een jood is, een buitenlander. En ook een van de Drie Koningen is zwart, dat kan dus alleen maar de duivel zijn.      ‘Mannen en vrouwen zijn niet gelijk geschapen,’ predikt haar vader. ‘De vrouw is gemaakt om gedienstig aan de man te zijn en ervoor te zorgen dat hij zijn werk kan doen. Vrouwen zijn er voor de huishouding en om kinderen te baren en
te verzorgen. Als een man iets vraagt, dan horen zij mee te werken. Als een man ze bijvoorbeeld wil kussen of aanraken. Een man heeft altijd het recht om zijn vrouw te slaan als zij niet gehoorzaam is. Weet je waarom vrouwen ongesteld worden?’      Amber haalt haar schouders op.      ‘Vrouwen zijn vaak slecht en ongehoorzaam, daarom gaan ze bloeden,’ zegt haar vader. ‘God heeft dat zo gemaakt dat het slechte uit een vrouw kan wegvloeien.’      ‘En hoe ziet God welke vrouw slecht is?’      Haar vader schraapt zijn stem. ‘Weet je dat nog steeds niet? Hij kijkt van boven de wolken en hij kan al onze gedachten lezen. Als je stoute dingen bedenkt, dan fluistert Hij me dat in. Met de hulp van de duivel komen de slechte mensen uiteindelijk in de hel. Daar worden ze eeuwig gestraft. Waar denk jij dat je terechtkomt, Amber?’      Amber zwijgt.