Angst.

deel 4

luisteren, dat heeft ze al door. Haar gezinsvoogd neemt haar nooit apart. Hij luistert wel aandachtig naar de verhalen van haar ouders, dat Amber een onhandelbare puber is en dat ze echt hun best doen. Onder de ogen van de voogd en een maatschappelijk werkster gaan de mishandelingen, het misbruik en de vernederingen gewoon door. Haar vader voelt zijn macht groeien: hem kunnen ze mooi niet aan. Het enige waar hij op let is dat hij Amber niet op zichtbare plaatsen verwondt. Op een nacht wordt ze weer door haar vader misbruikt. Dat eeuwige mes op haar keel en opnieuw de woorden: 'Zal ik je laten leven of niet?' Waar is de gezinsvoogd van Jeugdzorg? Pas als hij het met eigen ogen zou zien, zou hij het geloven. Hoewel Amber bijna niet heeft geslapen en de halve nacht is misbruikt, moet ze weer naar school. Boekentasje op de fiets

en vooruit. Maar ze is zo verschrikkelijk moe. Op school breekt ze, ze kan alleen nog maar huilen. Haar mentor en de directeur grijpen in. Ze vinden het genoeg geweest. 'Vertel ons alsjeblieft wat er aan de hand is!' Amber vertelt dat haar ouders haar zo veel pijn hebben gedaan dat ze niet meer naar huis wil. De directeur gaat met Jeugdzorg bellen. Even later komt hij terug. 'Je hoeft nu echt niet meer bang te zijn,' zegt hij. 'Je gaat niet meer terug naar huis. We brengen je naar Nijmegen, naar een huis voor kinderen die weggelopen zijn. Daar ben je veilig.' Amber haalt opgelucht adem. De directeur brengt haar naar het station, koopt een kaartje voor haar en zet haar op de trein.

'In Nijmegen wachten ze je op. Hou je taai,' zegt hij en hij geeft haar een vriendelijk schouderklopje. Uitgeput en doodsbang zit Amber in de trein. Waar kom ik straks terecht? denkt ze. Ben ik daar echt veilig? Zullen de mensen daar wel aardig zijn? Ze voelt zich doodsbang en vooral heel eenzaam. Weilanden, steden en dorpen schieten voorbij, maar ze heeft geen oog voor het landschap. Op de vlucht, ik ben op de vlucht voor mijn eigen ouders en ik weet niet waar ik naartoe ga, is het enige wat Amber kan denken. Eindelijk is ze in Nijmegen. Op het station wordt ze door een vriendelijke vrouw opgewacht. 'Welkom bij ons, je hoeft niet meer bang te zijn,' zegt ze. Het klinkt gemeend, maar Amber weet niet of ze haar moet geloven.