Angst.

deel 4

Ik ga je niet het antwoord verklappen, denk zelf maar even na. Denk aan al die keren dat je koorts hebt, dat is niet voor niets, het is een waarschuwing. De duivel laat je branden als je ongehoorzaam bent.’            Als Amber aan het einde van de lagere school de Cito-toets doet, blijkt ze een van de besten van de school te zijn. Ze mag naar het vwo.      ‘Geen sprake van,’ zegt haar vader. ‘Je mag niet verder van huis dan de kerk.’      De kerk is twee straten verderop, het vwo is nog een straat verder. Haar ouders nemen niet de moeite om Amber uit te leggen waarom ze niet wat verder weg naar school mag. Het heeft iets met geloof te maken, maar Amber begrijpt niet hoe het precies zit en ze durft dat ook niet te vragen. Eigenlijk is het altijd al zo geweest, want als klasgenootjes gaan winkelen kan ze ook niet mee, want de winkels zijn twee straten verder dan de kerk. Amber mag naar de mavo, want die is niet verder dan de kerk. Tot haar schrik ziet ze daar meer
dan de helft van haar oude klas terug, ook de pestkoppen. Voor haar geen nieuwe start dus, vanaf het begin is ze weer ‘die rare stille’.      De school zelf vormt geen enkele uitdaging voor Amber, het is veel te gemakkelijk. Ze hoeft bijna niets te doen om mooie cijfers te halen. Dat komt haar eigenlijk goed uit, want veel schoolwerk, thuis de huishouding doen en ’s nachts misbruikt worden is een zware combinatie, vooral als alle cijfers onder een tien straf opleveren.      Mijn vader doet enge dingen met me. Hij komt mijn kamertje binnen, zet een mes op mijn keel en zegt: ‘Wat zal ik doen, je laten leven of je de dood insturen?’             Ik moet me uitkleden en zo gaan liggen dat hij flink zijn gang kan gaan. De pijn is nog steeds verscheurend, maar ik verdien die pijn wel, die is nodig om een beter mens van mij te maken.
Met het mes maakt mijn vader kleine krasjes over mijn hele lijf. Hij zegt dat hij probeert op deze manier het slechte uit me te krijgen. Het zijn schrammen die bloeden, maar niet diep genoeg zijn om me echt te verwonden. Deze lijfelijke straffen vind ik minder erg dan het negeren. Mijn ouders spreken tegen elkaar, maar zeggen geen enkel woord tegen mij. Ik ben lucht voor ze. Ik besta wel, maar eigenlijk ook weer niet. Met een beetje pech duurt dit dagenlang, met een beetje geluk maar een paar uur.                          Amber zit aan de grote tafel te tekenen, terwijl haar vader op de bank zit en televisiekijkt. Plotseling knipt haar vader met zijn vingers. Amber staat onmiddellijk op. Ze weet dat dit een signaal is dat ze iets moet doen. Haar vader zegt niets en zij probeert te bedenken wat hij wil. Koffie misschien? Amber loopt haastig naar de
keuken en zet het koffieapparaat aan. Dan gaat ze terug naar de kamer. Op het moment dat ze weer wil gaan zitten, ziet ze een soort schaduw in haar ooghoek. Ze probeert te bukken, maar ze reageert te laat. Haar vader heeft een asbak naar haar toe gegooid en die komt precies tegen haar hoofd aan. Amber kermt. Ze voelt wat bloed .      ‘Stomme trut, snap je echt niet dat het geen koffietijd is? Ik wil gewoon een fles bier. En snel.’      Amber haast zich naar de koelkast. Zo gaat het altijd: haar vader maakt een gebaar en als ze niet meteen weet wat hij wil, krijgt ze straf. Soms krijgt ze net zo lang klappen tot ze eindelijk snapt wat hij wil.            De leraren hebben de mishandeling en het misbruik niet in de gaten. Ze krijgen alleen wat twijfels als haar vader haar op een avond de trap af gooit en Amber duizelig en heel misselijk op school verschijnt. Maar ze is absoluut niet van

plan om iemand te vertellen dat ze een flinke tijd bewusteloos is geweest. Het lukt haar nauwelijks om rechtop te staan en te lopen. Een klasgenootje helpt haar, want ze botst overal tegenaan.      ‘Wat is er met jou aan de hand?’ vraagt iedereen.      ‘Niets,’ mompelt Amber. ‘Ik voel me gewoon niet lekker.’      Omdat het echt niet gaat, moeten haar ouders haar een paar dagen thuis houden tot ze weer normaal kan lopen en wat beter ziet.      ‘Er was iets mis met haar bril, daardoor werd ze misselijk,’ geeft haar vader als uitleg als hij haar weer naar school brengt. Zijn leugens klinken altijd aannemelijk.