Angst.

Feest en vrouw worden.

Sinterklaas komt eraan. Amber verheugt zich er niet op, net zo min als op alle andere feestdagen. De feestdagen zijn voor haar een straf, want dan heeft ze geen school en hebben haar ouders heel veel tijd voor haar. Tijd om haar te misbruiken.     
Op pakjesavond zet haar moeder allemaal lekkere dingen op tafel: van snoepgoed tot chocomel. Amber hoort gebons op het raam. Ze schrikt.      ‘Zullen we even kijken?’ vraagt haar moeder.     
Ze lopen samen naar de deur. Als Amber opendoet, ziet ze een grote zak.     
‘Wow, wat veel cadeaus,’ zegt haar moeder. ‘Sinterklaas vindt je blijkbaar lief. Spannend wat je allemaal krijgt.’
Amber glimlacht, maar niet vanbinnen. Sinterklaas levert haar altijd een heleboel mooi nieuw speelgoed op, maar daar wordt ze niet blij van. Niemand begrijpt dat, want ze krijgt meer dan menig kind zou wensen: de mooiste barbiepoppen, een piratenschip van Playmobil, een kasteel van Lego. Maar dat is niet wat ze aan Sinterklaas vraagt. Haar grootste wens blijft elk jaar onvervuld. ‘Lieve Sinterklaas, ik zou heel graag willen dat ik een lief meisje ben en dat ik een papa en mama krijg die van me houden en me geen pijn doen.’      Maar er is niemand die haar wens begrijpt. De mensen zeggen altijd tegen haar dat ze een bofkont is, omdat ze zoveel speelgoed krijgt. Hoe kan ze uitleggen dat ze al dat speelgoed niet wil, dat ze iets heel anders wil?      Die avond komt haar vader weer naar haar kamer. Hij hangt als een dreigende schaduw over haar.

Zachtjes gaan mijn vaders voeten, trippel trappel trippel trap,             ik hoor treden, krak naar boven, trippel trappel trippel trap.             Vader is nog lang niet moe,             hij komt naar mijn bedje toe.                   ‘Zo, ondankbaar kind, was je weer eens niet tevreden met wat je gekregen hebt?’      Amber bijt op haar lip. Ze heeft toch niet laten zien dat ze ontevreden is? Of heeft een blik of gebaar haar verraden? Haar vader kan toch onmogelijk haar gedachten lezen? Altijd hetzelfde met jou,’ gromt haar vader. ‘Wij doen alles voor jou en nooit is het goed genoeg.’      Zijn hand schiet uit en slaat haar in het gezicht. Amber voelt haar wang gloeien.      ‘Trek je kleren uit. En schiet op. Ik zal het je eens laten voelen, ik ga de ondankbaarheid uit je halen.’      Amber doet wat haar vader vraagt. Haar gezicht is deze keer totaal uitdrukkingsloos.            Na Sinterklaas komt Kerstmis. Dan gaan Amber en haar ouders standaard gourmetten. Gezellig met z’n drieën aan tafel, een gedwongen gezellige sfeer.      Voorzichtig pakt Amber een stukje vlees; ze hoopt dat ze niet het stukje pakt dat haar vader wilde, want dan wordt hij altijd heel boos. Amber eet zwijgend. Ze let vooral op haar manieren, op hoe ze het mes en de vork vasthoudt, want dat vinden haar ouders heel belangrijk.      Haar vader doorbreekt de stilte met een grapje. Amber lacht en let even niet op. Pats, ze voelt een klap tegen haar achterhoofd.      ‘Kijk eens hoe je het mes vasthoudt, stom kind. Hoe vaak moeten we je dat nog uitleggen?’      Amber kijkt geschrokken naar haar handen. Het mes zit in de verkeerde hand. Daarna durft ze geen vlees meer te pakken. Haar ouders eten gezellig door en merken niet eens hoe geschrokken ze is.      ‘Hoef je niets meer?’ vraagt haar vader na een tijdje.      ‘Nee, ik heb geen honger meer,’ zegt Amber. In werkelijkheid zit ze nog lang niet vol, maar ze durft niet meer, omdat ze bang is dat ze weer iets verkeerd zal doen.