The Way He Smashes Her Heart

Chapter 32: White Celebration

"Kian? Kian! Nasaan ka na?" sa kalagitnaan ng trip naming magkakaibigan sa may bargain, I felt something bad nang narinig ko ang "Ahh!" ni Kian. Humiwalay kasi siya sa amin kaya hindi ko alam kung nasan siya ngayon. Sinundan ko nalang ang pinagmulan ng boses niya and I found myself sa isang tindahan ng mga accessories. And I saw him there, napansin ko na parang may masakit sa kanya.

"Umm, ate. Kasama mo ba siya?" tanong sa akin ng tinderang muslim na nakabantay sa tindahan na ito.

"Opo. Anong nangyari sa kanya?"

"Hindi ko alam. Bumili siya sa akin at pagkatapos na niyang magbayad, nagkaganyan na siya." sagot ng tindera. Nilapitan ko si Kian. Inobserbahan ko siya ng maigi. Iba ang way ng paghinga niya. Yung parang tumakbo siya ng 1 million miles and hingal ng hingal dahil nasobrahan sa pagod. Wait lang, dalawang oras nang lumipas yung competition! Don't tell me ngayon lang lumabas ang pagod niya. Anong klaseng respiratory system ang meron ng lalakeng 'to?

"Kian, dalin kita sa ospital!" nag-aalala na ako dahil yung paghinga niya ay parang nawawalan na siya ng oxygen. Ah, ewan! Hindi ko kayang iexplain ang nangyayari sa kanya dahil una sa lahat, hindi ako doktor!

"No, Elnor ha-huwag! No ha-hospitals!" huh? No hospitals? Imposibleng wala! Nadaming hospitals sa kaya sa bayan. May tumutulong na nga, ayaw pa niya.

"Sige na!" pagpipilit ko sa kanya.

"I said, No—" I just suddenly hugged him because of my worry.

"Please! I don't want you to die. You can't die that early! You want to be a criminologist, right? What about the upcoming meet? What about me?" teka, sa sobrang worry ko ay nasabi ko rin yun. Jusme Elnor! Minutes passed...

"I am fine, Elnor. You don't need to worry." what? Napatulala ako sa kanya dahil biglang naging okay na yung paghinga niya. He just became like that! Like nothing happened.

"Sure ka, Kian?"

"Yes. I am okay now. Thanks to you." I don't get it. He is really okay but... but...

"Wh-what just happened awhile ago? What was that?"

"Nah, don't mind that." and dun lang dumating sina Angie at Allen na maraming bitbit ng mga bilihin. They are telling me to come home dahil 5:00pm na.

"Kian, tell me you are ok." my worried eyes looked straight to his confused eyes.

"Elnor, don't mind..."

"Are... you... sure?" hayyyt! Ang kulit ko talaga.

"I am okay. Don't worry. Now, go." aba, nag-utos pa siya ah. Wala na akong choice kundi umuwi na dahil kailangan. Good to hear he is okay. Grabe, natakot ako dun ah.

<Caspor Residence, 8:23pm>

Pinapakinggan ko yung "Shirushi" na japanese music na eventually naging favorite song ko na rin. Medyo malapit ko nang matapos yung lyrics na gawa-gawa ko lang. I am making myself entertained. Listening to music helps me to calm my mind. Gusto ko nang mag-pahinga dahil napagod ako ng sobra sa championships kanina. I looked at my gold medal I received a while back. Oo nga pala, nanalo kami ni Kian kanina. I better tell that to my mom. I opened my messenger account and I send a message.

"Ma, we won the championships a while ago."

Minutes passed, nag-reply siya. "Wow, anak! Congratulation for the both of you. Mommy and Daddy are sooo proud of you."