The Way He Smashes Her Heart

Chapter 48: Deserving

<Elnor's point of view>

I'm still here at the rooftops of DCJC at sinusubukan kong iligtas yung nakakainis na nilalang na nag-suicide attempt dahil sa akin. Jusme! Hindi ko yata kayang i-angat si Tristian dahil sa sobrang bigat niya. Determined ako nailigtas ko siya kaya lang yung maililigtas ay parang sumusuko na.

"Makinig ka Elnor, bitawan mo ako pag sinabi ko sayo ang magic word, aneh?"

Whut?! No! No! No! Don't tell me talagang susuko na siya. Hindi ko pwedeng hayaan ko lang na mamatay 'tong lokong 'to! Anong sasabihin ko sa mga teachers? Sa classmates? Kay Father Pete? Waaah! Hindi pwede! From my toes to the skies! I shook my head hiving him a "No".

"Tinuro sa akin ito ni Mikie ng isang kakaibang way para sabihin sa'yo ang nararamdaman ko..... Saranghaeyo!" He confessed again and I know the meaning of it. I smiled, not showing my sadness to Tristian.

"Tinuro din sa akin iyon ni Mikie. Ang ibig sabihin nun ay— ARAY!"

Kinurot niya ako! Para saan naman 'yon! Para bitawan ko siya? No way! Kahit ang sakit ng kurot niya ay hindi pa rin ako bumitaw na parang nilagyan ko ng Mighty Bond ang kamao ko. Tristian slowly opened his eyes. Akala niya siguro ay mabibitawan ko na siya.

"May sayad ka talaga kahit kailan, Tristian! Walang pinagbago! Kasasabi mo palang ng I love you sa akin. Ilang beses mo man akong kurutin, kahit maging mas mapula na ang kamay ko kaysa sa kamatis, kahit na nangangawit na ako at napapasigaw na ako sa sobrang sakit, hindi pa rin kita bibitawan! Hindi ako papayag na mapapahamak ka. Ganon kita kamahal, Tristian! Kaya huwag mong gawin sa akin 'to!"

At don, bam! Umamin na rin ako sa kanya. He smiled at me. Suddenly, hindi ko na talaga kinaya ang bigat niya at pati rin ako ay nasama sa kanya. My left hand is still holding Tristian's hand while the other hold the edge of the building. Naka depende na ang mga buhay namin sa aking kanang kamay na nakakapit-tuko. Waaaaah! Ang saket! Gusto ko nang bumitaw! Padulas na ng padulas ang aking kamay. Ipinikit ko nalang ang aking mga mata waiting for us to fall.

Then, bigla na lang may isang kamay na humawak sa akin. I looked up kung kanino kamay iyon. Si Kian! He's here... saving me and Tristian.

"Andito na ako, Elnor. Huwag mong bitawan si Tristian." he said and I nodded.

"Hila!" then someone shouted that word. I realized na hindi nag-iisa si Kian. Andoon sila Allen, Angie, at Ate Diana upang tulungan kami na maiangat pabalik. Dahil doon, nakaligtas kami ni Tristian.

"Buti naman at ligtas kayo." Allen said. I am happy dahil walang nangyaring masama ngayon. But medyo nahihiya na ako kay Tristian dahil sa pag-confess ko sa kanya kanina. Another big question, narinig din kaya yun ni Kian? Kung tatanungin ko yun sa kanya, I will look suspicious. Shut up na lang ako.

Nakita ko din na nag-ngitian sila Kian at Tristian. There's nothing I need to worry. Walang anumang selosan or suntukan na nangyari. Ang cute nilang tignan dahil para silang kambal. I smiled involuntarily.

Minutes passed, bumaba na kami at ngayon ang awarding of winners. Excited ang lahat para dito including me syempre!

"The first place winner will be recieving a trophy and a gold medal. Our champion from Badminton Singles-Girls..."

Everyone waited the name DCJC to be announced....

"Lightwell Academy!"

Dero-whutt! T-teka! Akala ko ba ako ang nanalo? Everyone at the gymnasium are whispering and wondering what is going on. May isang official na umakyat sa stage at bumulong sa announcer. Then, the announcer nodded and continued talking.

"Uhm. Sorry, it is not Lightwell Academy. Our champion of Badminton Singles-Girls is from Derona Central Junior College!" then, the whole DCJC created a huge applause.

"Please come on stage, Elnor J. Caspor!" the host announced.

Even though may Steve Harvey moment, this is one of the most memorable moments I will never forget. Nang tinawag ang aking pangalan, mas lalong lumakas ang hiyaw ng buong DCJC. Kasama kong umakyat sa stage sila Kian at Tristian. Kasama ko ang aking dalawang badminton prince (kahit may sayad yung isa). Kyaaaah!

The officials handed my awards to the boys. Si Tristian ang nagsabit ng medal for me at si Kian naman ang nag-abot ng trophy. May taga-DCJC ang nakatanggap ng mga awards pero ako lang yata ang naka-tanggap ng first place award. I wonder sa mga ibang sports.

Natapos din ang tournament, maraming mga tao ang nagsi-uwian na. Allen and Angie went home already. Si Ate Diana naman ay may pinuntahan. So, kami nina Kian at Tristian ay nasa DCJC pa rin. Niyaya ako ni Kian na bumisita ulit sa Damonca which I immediately accepted. Napansin ko na parang nagiging close sila ni Tristian and they talked a lot. Nagpaalam muna ako sa kanila na bibili muna ako ng cup noodles sa canteen. Pag balik ko, napansin ko na seryoso ang mga mukha nila. Para bang confidential or something na pinag-usapan nila.

"Guys! Whatzzupp?!" I blurted out trying to get their attention. Ang cute talaga nilang tignan pag magkasama sila. They are like twin bros. Parang si Kris Lawrence and Taeyang. Hahaha #ReferenceKoPoh

"Elnor, you know what, may kapatid ako!" Tristian said jokingly at inakbayan niya si Kian. The whole conversation ended up with jokes and laughter

Dumating ang kotse ni Kian, giving us a ride to Damonca. Si Tristian ang unang nag-goodbye sa amin, a sign na okay lang sa kanya na pumunta ako sa bahay ni Kian. Bago ako pumasok sa kotse, I hugged Tristian as a goodbye. Ewan ko ba kung ano ang pumasok sa isip ko! He seemed surprised at first. He looked at Kian na para bang he asked permission. Napansin ko din na Kian smiled and nodded as a response.

"See you tomorrow." he whispered and hugged me back. Kinilig kaya ako at that time.

Then, I went into the car and I cannot hold my excitement. Hello, I'm back, Damonca! Nang nag-umpisang tumakbo ang sasakyan, from behind ay nakikita ko si Tristian. He is waving goodbye at us. Ang ginawa ko, binuksan ko yung bintana at nag-wave back ako kay Tristian. Pinagalitan pa ako ng driver ni Kian for doing that. In the car, I'm still holding my things and the trophy and wearing my gold medal.

After a half of an hour, nakarating na kami sa Dela Rosa Mansion. Hindi ako makapanaiwala at nakabalik na ako. I really miss this place! Bumaba na kami ni Kian sa sasakyan at may nagsipila ang mga maid papuntang entrance ng bahay. Kian hold my hand as we walked in na tila isang prinsipe na ine-escort ang kanyang prinsesa. At di lang yun, just like three years ago noong first time kong pumasok dito, the maids bowed down to us when we passed through them.

Nang pumasok kami sa loob, napansin ko na bumalik na rin ang ganda nito. Last time na pumunta ako dito ay parang empty ang bahay. How do I feel? I'm smiling like crazy because of this unexplainable happiness.

"Ma, Pa! Andito na po ako! We have a special visitor!" Kian called up.

Next Elnor's hint: Medicine
Stay tuned!