The Way He Smashes Her Heart

Chapter 66: New Pages

ISANG TAON ANG LUMIPAS....

<Caspor Residence>

Damit, check! Personal things, check! Badminton equippment, check! At syempre, passport at papeless, check! I am now packing my things up and I will wait for my parents in thirty minutes dahil pupunta na kami ng airport. Well, excuse naman ako sa DCJC dahil required akong pumunta ng ibang bansa for the International Badminton Tournament. Actually, medyo malayo-layo na ang narating ko. From the regionals, nakapasok ako sa may Nationals and then here I am, preparing for the Internationals.

"Ma, ok na po yung mga gamit ko po. Na-double check ko na po." I said to my mom nang sinara ko na ang aking maleta. Umuwi ulit ang parents ko this month pero babalik sila sa Japan right after the competitions dahil sa Japan din gaganapin yung laban. Bale, right after ay uuwi ako ng Pilipinas ng mag-isa.

"Okay anak, let your father carry your stuff. Let us just make sure that we got everything we need before we leave." sagot ng Mama ko. This day, I have plans before going to Manila. Una, bibisitahin ko muna yung Derona Central Junior College para mag-goodbye sa aking mga kaklase, friends, teachers at syempre kay Sir Cris.

"Ay, Ma. Pag pupunta po tayo ng Maynila, dadaan pa po tayo ng Damonca?" I asked.

"Yes, honey. Why?" Mama answered.

"After kong bumisita sa school, pa-stop po muna sa palengke at bibili po ako ng mga bulaklak. I going to visit him."

Well, gusto ko na bago ako ay umalis ay bibisitahin ko muna yung puntod ni Kian. Miss ko na kasi siya ng sobra-sobra. Sandali lang naman ako doon sa Damonca dahil hindi kami pwede na malate sa flight namin.

"May pambayad ka anak?"

"Opo, meron po."

Then, lumabas na si Papa. Nakabihis na din siya so ready na kami. Inilagay na namin ang mga bag at maleta at nilock na ang mga pinto at gate ng bahay. Pumasok na kami ni Mama sa kotse at umalis.

Ilang minuto ang lumipas, we arrived at DCJC. We got a right timing dahil recess time na ng mga grade nine. Nakalimutan kong imention ko sa inyo na nasa Ninth grade na ako ngayon. Nang ako'y pumasok sa school gate, maraming sa mga classmates ko na lumapit at nag-goodluck sa akin at nag-bigay ng mga letter for good luck. Andoon din sila Janice, Rica at Mikie. Hindi na kami mag-kaklase ngayon pero close pa rin kami.

"Elnor, galingan mo sa competitions." sabi ni Rica.

"Sayang hindi naman pwede kaming sumama sa inyo para ipag-cheer ka namin." Mikie added as Janice hugged me.

"Salamat sa inyo guys. Kahit prayers ninyo, okay lang sa akin." I said.

After a goodbye with my friends, nagkataon na nakita ako ni Ate Diana. Ngayon, ay Grade twelve na siya. Lumapit siya sa akin at niyakap niya ako and she tapped my back.
"Good luck, ading! Malayo na ang narating mo at mas malayo pa ang mararating mo." she said and I hugged her back.

"You are one of the persons behind of what I am right now, thank you po sa inyo." I replied. And from behind, andoon si Sir Cris. He is watching us from the faculty room.

"Oo nga pala, may ipamimigay si Teacher Cris sa iyo." sabi ni Ate Diana at iniabot niya sa akin ang golden shuttlecock na nahanap ko sa Meitan Cliff a year ago. "Di'ba po kay Sir Cris ito?"

"Yup. Sabi niya na regalo ng kanyang first crush ang shuttlecock na iyan. Gift niya yan sa iyo for the competition. Kahit papaano you will remember Kian like he remembers his crush. Medyo busy daw siya ngayon dahil may meeting ang mga teachers kaya hindi niya ito maibigay sa iyo ng personal." Ate Diana explained. I looked at Sir Cris from afar and he gestured me a good luck. I nodded as a thank you.

"Pasabi na lang po kay Sir Cris na thank you sa lahat." I said.

"Kung may communication kayo ni Tristian, pa-kumusta na lang." I added. Inside me, hindi lang si Kian ang namimiss ko. Pati si Tristian. I wonder kung nasaan na siya ngayon.

Ate Diana gave me a confused look, "Tristian?"

"Oo, yung ka kapit-bahay mo. Anak ni Father Pete." wait, something's not right here.

"Elnor. Wala namang anak si Father Pete ah. Saka wala akong kakilala na Tristian na kakapit-bahay ko." she answered. "Huh? Si Tristian yung nagbigay ng eggpie sa akin noon, yung lagi kong kinukwento na nambubully sa akin."

She laughed at my statement, "Haay naku, Elnor. Wala akong kilalang Tristian."

Bakit ganoon? Anong nangyari? Bakit ako lang ang naka-alala kay Tristian? Hindi kaya nag-wish siya sa Meitan cliff na makalimutan siya? Hindi ah! Wala nang kakayahan na magtupad ng wish yung cliff di'ba? Strange...

"Aaah, never mind." I said avoiding the subject. As Ate Diana and I waved our goodbyes, pati na rin si Sir Cris ay nag-wave din siya nang pumasok na siya sa faculty. Bumalik na ako sa may sasakyan pero puro tanong ang pumasok sa isip ko. It keeps on rolling in my mind.

"Anak, mukhang malalim ang iniisip mo." Father said, snapping my thoughts.

"Pa, before sa Damonca, pwede pong bumisita muna ako sa Meitan Montessori School?" I asked and pumayag naman ang mga parents ko. Saglit lang din ako sa Meitan. And sa sobrang malalim ang iniisip ko kanina, nakalimutan kong bumili ng flowers para kay Kian at nalagpasan na namin ang palengke.

Minutes passed and we stopped at my alma mater. Agad akong bumaba sa kotse at pumasok sa school gate. There are no pupils there yet because classes are on going. Nasa loob sila ng kanilang classroom. Nasalubong ko naman ang aming principal na si Miss Jeah.

"Good morning, Elnor. I'm glad you visit." she greeted.

"Good Morning, Miss Principal. I will visit the cliff." I said.

"Sure!" she said without hesitation much to my surprise. Pag punta ko kasi sa may cliff, bumalik na ang ganda nito. It means bumalik na ang kakayahan nito. There are chances that Tristian went here. "Ma'am, kailan po gumanda ulit ang cliff?"

"Almost one year ago. Actually, we don't know what happened. We just found out that the cliff became beautiful again." Miss Jeah answered. I realize that things happening right now are becoming strange amd weird.

I saw a bunch of daisies nearby. Doon na lang ako kumuha ng flowers para kay Kian. Hindi nagtagal ay nagpaalam na ako sa principal at ako'y sumakay sa aming sasakyan. Habang papunta ng Damonca, nilabas ko ang aking cellphone at tinignan ko kung online sila Allen at Angie. However, offline silang dalawa. Siguro maya-maya ay online na ang mga iyan.

Maybe ten minutes na ang lumipas at nasa bayan na kami ng Damonca. When our car passed at the plaza, flashbacks came out of my mind. Yung marriage booth namin ni Kian together and yung mga times nang binisita namin ang lugar na ito. Napangiti na lang ako when we passed there.

Then, nakarating na kami doon sa may sementeryo kung saan naka-libing doon si Kian. Ang Memory Garden of Damonca. I walked under the tree kung saan doon naka-pwesto ang kanyang puntod. Tinanggal ko yung mga dahon na naka-palibot dito at nilagay ang mga bulaklak. On top of the lapida, andoon ang kanyang litrato na naka picture frame.

What the flying shuttlecock, I miss him so badly...

Wala munang Elnor's hint para exciting.
Stay tuned!