This Time Not Roommates

κεφάλαιο 5ο

"Άνοιξε την εσύ ηλιθιε" ψυθιρισε μια φωνή έξω από την πόρτα μου.

"Γιατί εγώ ρε Luna?" Απάντησε μια θυμωμένη αγοριστικη φωνή.

"Γιατί εσύ είσαι ο μικρότερος" απάντησε η Luna νομίζω.

"Όχι ο Paul είναι!" Συνέχισε η θυμωμένη αγοριστικη φωνή.

"Λεπτομέρειες"

"Σκαστε ρε!" Είπε ο Marcus. Αυτή τη φωνή πάντα την αναγνωρίζω.
"Meline μου άνοιξε σε παρακαλώ" συνέχισε χτυπωντας ελαφρά την πόρτα μου.

Υπήρχαν τόσες φωνές στο κεφάλι μου που με έκαναν να θέλω να Ούρλιαξω. Είμαι ήδη εξαντλημένη δεν αντέχω περισσότερα.

Όλα είναι τόσο σκατά!

Γιατί δεν μπορώ να έχω μια κανονική ζωή ή να είμαι σαν την αδερφή μου?

Δημοφιλής, όμορφη και με ένα ωραίο αγόρι.

Ναι όπως καταλάβατε η Elizabeth τα έχει με τον Jackson και αυτό κάθε φορά που το σκέφτομαι με σκοτώνει.

Πονάω γαμωτο και όλοι νομίζουν ότι επειδή τους λες ένα "καλά είμαι" σε προσπερνανε σαν να είναι αλήθεια.

Έ λοιπόν εσείς εκεί έξω άνθρωποι δεν είναι αλήθεια! Είμαστε όλοι σκατά με λίγα λόγια.

"Χριστέ μου Meline τι ακούγεται? Άνοιξε!!" Ούρλιαξε μια γυναικεία φωνή και εγώ αναρωτήθηκα για πιο πράγμα μιλάνε.

"Αουτς" είπα κοιτώντας τα χέρια μου που ήταν γεμάτο αίματα.

Τόση ώρα που σκεφτόμουν χτύπαγα τον τοίχο αλύπητα αλλά δεν το είχα καταλάβει.

"Γαμωτο" ψυθιρισα καθώς κράταγα το χέρι μου.

Λοιπόν ξέρετε κάτι?

Δεν με ενδιαφέρει. Ας πονάω! Μ αρέσει!

"Γαμω άνοιξε!" Άκουσα πλέον την νευριασμενη φωνή του Jackson και αποφάσισα αφού μου έσπασαν τα νεύρα να ανοίξω.

Άνοιξα την πόρτα απότομα και αυτοί με κοίταξαν με γουρλωμένα ματιά.

Ήταν μόνο τα παιδιά.

Καλύτερα δεν θα άντεχα και τους γονείς μας.

"Λοιπόν!?" Είπα λίγο νευριασμενα γιατί έβλεπα ότι δεν μιλάει κανείς.

Είδα που πήγε να μιλήσει ο Jackson αλλά τον διέκοψε ενώ τον έδειχνα νε το δάχτυλο μου.

"Εσύ θα είσαι ο τελευταίος που θα μου απευθύνει το λόγο" είπα προιδοποιητικα και εκείνος πήρε το βλέμμα του από πάνω μου και πήγε στο χέρι μου.

Εγώ τράβηξα κατευθείαν το χέρι μου και το έβαλα πάνω στην μέση μου.

"Τώρα φύγετε! Είδατε ότι είμαι καλά στα τσακιδια τώρα!" Είπα και όλοι άριστα να φεύγουν σιγά σιγά αλλά ένας έμεινε πίσω.

"Meli---" Πήγε να πει.

"Μην μου μιλάς!!" Φώναξα απότομα.

"Ήθελα να σου ζητήσω απλά Συγγνώμη" είπε κοιτάζοντας το πάτωμα.

"Δεν θελω την Συγγνώμη σου! Τα λόγια σου πόνεσαν ακόμα και αν ήταν......χαζά πόνεσαν!" Είπα θυμωμένη.

"Ναι αλλά" τον ξανά διέκοψα.

"Φύγε Paul" Ούρλιαξα και μπήκα μέσα στο δωματιο μου κλείνοντας με δύναμη την πόρτα του δωματίου μου.

Είναι μικρό και Συγγνώμη για αυτό αλλά πέρασα τόσο χάλια που δεν έχω καμία όρεξη να γράψω. 😓

Το σχολείο είναι.......σκατά! 🤐

Επόμενο θα προσπαθήσω να ανεβάσω σύντομα αλλά δεν εγκειομαι τίποτα. 😫

Πείτε στα σχόλια αν σας αρεσε και μέχρι το επόμενο φιλιά 😘

Αγριέψε η Meline! Στον μπαμπά θα έμοιασε 😎