This Time Not Roommates

Κεφάλαιο 27ο

"Δεν υπάρχει περίπτωση!!" Φώναξα και σηκώθηκα απότομα πάνω.

Δεν ειπε κάνεις τίποτα και συνέχισα.

"Είμαι άνθρωπος! Δεν μπορείτε να με χαπακονεται με 4 τέτοια κάθε μέρα!!" Συνέχισα έξαλλη.

"Είναι σημαντικά αυτα τα χάπια Meline" ειπε ο γιατρός ξινοντας το μέτωπο του.

"Εσένα αμα σου δίνανε αυτά καθε μέρα θα ήθελα να δω την αντιδραση σου!!" Φώναξα στο γιατρό.

"Έχει ένα δίκιο" κούνησε το κεφαλι του στο μπαμπά μου.

"Meline τέρμα έχω και δουλειές!! Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ ολη μέρα μαζί σου επειδή εσύ είσαι ξεροκεφαλη και δεν θες τα χάπια σου!!" Σηκώθηκε και ο μπαμπάς μου έξαλλος.

"Ωραία πάρε τα γαμημένα χάπια! Εγώ φεύγω!" Άνοιξα γρήγορα την πόρτα και την έκλεισα πίσω μου.

Με γρηγορα βηματα βγήκα έξω από το νοσοκομείο και καθησα μπροστά απο μια στάση.

Πέρασαν γύρω στα 10 λεπτά Όταν ένα λεωφορειο σταμάτησε μπροστά μου κι εγώ μπήκα μέσα.

Ευτυχώς ο προορισμός που ήθελα να πάω ηταν κοντά και γι αυτό  δεν χρειάστηκα πολύ ωρα για να φτάσω.

Κατέβηκα από το λεωφορείο και Μόλις εντόπισα την μεγάλη πολυκατοικία πήγα εκεί κοιτάζοντας τα κουδούνια.

Χτύπησα ενα τυχαίο και απλα περίμενα.

"Παρακαλώ?"

"Γεια σας είμαι η καινουρια για ενα διαμέρισμα.....εμμ για το διαμέρισμα που είναι ξενικιαστο εδώ και καιρό Μήπως θα μπορούσατε να μου ανοίξετε για να μιλησω με τον ιδιοκτήτη γιατί χτυπάω και δεν απαντάει"

"Δεν υπάρχει ιδιοκτήτης αυτού του διαμερίσματος. Το σπίτι είναι εγκαταλειμμένο εδω και 17 με 18 χρόνια σχεδόν. Θυμαμαι ένα αγόρι μου ειχε ενοικιάσει αυτό το διαμερισματακι και μετά μετα απο λίγο καιρό ήρθε και μια άλλη γλυκιά κοπέλα"
"Θέλεγε να το δείτε?"

"Ναι αν δεν σας πειράζει. Έχετε τα κλειδιά?"

"Ναι κοπέλα μου ελα πάνω. Στον 2ο"

Όταν ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος που ανοίγει η πόρτα την έσπρωξα προς τα μέσα γρήγορα και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες που βρήκα.