This Time Not Roommates

Κεφαλαιο 41

"Εισαι σιγουρα καλα" εμφανιστηκε απο πισω μου ο πατερας μου κανοντας με να ξεφυσηξω ενοχλημενη.

"Σε παρακαλω μπαμπα σου εχω απαντησει αρκετες φορες σε αυτο το ερωτημα" απαντησα φτιαχνοτας λιγο καλυτερα την καρεκλα οπου καθομουν.

"Meline πρεπει να καταλαβεις πως εισαι σε σοβαρη κατασταση και--"

"ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΜΠΑΜΠΑ" Φωναξα δυνατα χτυποντας το χερι μου πανω στο μπρατσο της καρεκλας.

"Κατεβασε τον τονο της φωνης σου" απαντησε ηρεμα εκεινος.

Το μονο που μου ηρθε στο μυσλο εκεινη την στιγμη ειναι πως εχασα τημ ψυχραιμια μου και φωναξα.

Πρεπει να το πω στον Luke

Θα με σκοτωσει αμα του πω πωα φωναξα και μαλιστα στον πατερα μου.

Με βαζει να κανω πολυ σκληρα πραγματα που καποια σαν εμενα δεν θα καταφερνε.

Εκεινη τη στιγμη κοιταξα τις πληγωμενες αρθρωσεις του χεριου μου.

Δεν επρεπε να με βαλει να κανω ενα τετοιο πραγμα.

Ηταν σαν θανατος.

Ειναι θανατος.

Αυτο που ζω και με οσους ζω ειναι ενας απλος θανατος που δεν τελειωνει ποτε.

Απλα περιμενεις να ερθει ο πραγματικος.

"Που εισαι τοσο καιρο?" Με ρωτησε με περιεργο υφος αλλαζοντας θεμα.

"Για την ακριβεια που μενεις?" Ρωτησε ξανα.

"Εμμ σε εναν φιλο μου με τη γιαγια του" προσπαθησα να του πω πιστικα ενω ταυτοχρονα εξυνα αβολα το εσωτερικο των καρπων μου.

"Τι θα κανεις με το σχολειο εχεις αποφασισει?"

"Δεν ξερω" απαντησα αδιαφορα.

"Τι θα πει δεν ξερεις?" Ρωτησε αποτομα .

"Θα πει πως δεν ξερω!!"