This Time Not Roommates

κεφαλαιο 43

"Πφστ καλε ποιος εγω? Ουτε καν απλα εψαχνα γιαα ταα εμμ κουφωματα της πορτας και κατα τυχη ειδα τον μπαμπα μου με τον Luke!" Προσπαθησα να του πω γρηγορα με την πιο χαλια δικαιολογια.

"Ναι κι εγω οταν κρυφακουω κανω πως ψαχνω τους φακους επαφης μου" απαντησε εκεινος.

"Αφου δεν φορας γυαλια!" Σκεφτηκα και τοτε τον καταλαβα.

"Ακου εδω εμενα δεν θα με ειρωνευσαι ενταξει?" Του ειπα προσπαθωντας να κρυψω την ντροπη μου.

"Πως κι απο εδω?" Με ρωτησε αφηνοντας ενα κρανος πανω στο παγκο.

"Ηρθα να δω την μαμα μου και μετα συζητησα λιγο με τον μπαμπα μου αλλα εφυγαν"

"Και για να εχουμε καλο ερωτημα πως μπηκες εσυ?" Τον ρωτησα υποπτα.

"Εχω κλειδια" μου εδειξε τα κλειδια με ενα μπρελοκ να τα διακοσμει.

"Ε τι τωρα που θα παντρευτω με την Eli να μην εχω και κλειδια του σπιτιου των γονιων της"

"Γιατι εσυ εδω θα μεινεις? Ξερεις ποσοι ανθρωποι ζουν εδω και πηγαινοερχονται?"

"Ναι το ξερω αλλα ειναι καπως νωρις για σπιτι" εξυσε αβολα τον αυχενα του.

"Α δηλαδη το να την αφησεις εγκυο και να παντρευτει στα 18 ειναι η καταλληλη στιγμη!" Του απαντησα με ενα ειρωνικο τονο.

"Το οτι εμεινε εγκυος ηταν χωρις τη θεληση μας γι αυτο και την παντρευομαι" μου εξηγησε κανοντας ενα βημα προς το μερος μου.

"Ναι καταλαβαινω" ειπα ως τελικη απαντηση χωρις να εχω να του πω κατι αλλο.

Κατεβασ ατο κεφαλι μου κοιταζοντας τα χερια μου ως ενδειξη πως ολα ηταν χειροτερο απο αβολα.

Τον ακουσα να ξεφυσαει και μεσα σε δευτερολεπτα τα χερια μου ειχαν καλυφτει απο τα δικα του.

Σηκωσα το βλεμμα μου για να αντικρισω το δικο του.

"Δεν θα επρεπε να στο πω αλλα η Elizabeth θα σου πει να μας παντρεψεις. Θα δεχτεις;"

Αμεσως κοιταξα τα δεμενα χερια μας.

Τι με ρωταει;

Τι θρασος

Ποιος αρρωστος ανθρωπος θα δεχοταν.

Θα του αρεσε το βασανιστηριο

Ή ηταν μαζοχος

"Οχι" ειπα μεσα απο τα δοντια μου.

"Κοιτα με και πες το"

Σηκωσα το βλεμμα μου να τον κοιταξω

Αμα δεχομουν θα ημουν τρελη

Αμα δεν δεχομουν θα του εδειχνα πως ακομα τον θελω

Τον θελω για εμενα

Μια αγαπη που δεν ειχε ανταποκριση

Το χειροτερο πραγμα

Ο χειροτερος πονος ειναι ο ψυχικος, ο σωματικος ειναι μονο στο μυαλο σου.

Δεν πιστευω στο σωματικο πονο γι αυτο και δεν ποναω οσο θα ποναγε καποιος που το πιστευε.

Αμα δεν νιωθεις τον πονο μια δεν θα τον νιωθεις ποτε.

"Ενταξει" του απαντησα σφηγκωντας το σαγονι μου κατι που παρατηρησε.

"Το ξερω δεν ειναι ευκολο για εσενα" ειπε περνοντας το χερι του απο το σαγονι μου.

"Θα ειναι ευτυχισμενη τουλαχιστον" του απαντησα ετοιμη να κλαψω.

"Μη το κανεις μελο" κοιταξε το πατωμα.

"Μελο; ειναι η τελευταια λεξη που θα σκεφτομουν για ολα αυτα!" Τον κοιταξα με ενα περιεργο χαμογελο καθως μερικα δακρυα κυλησαν απο τα ματια μου.

"Ναι αλλα και παλι" μουρμουρισε

Αμεσως σηκωσε το κεφαλι του και με τις δυο παλαμες του επιασε τα μαγουλα μου.

"Meline πρεπει να ξερεις πως μεγαλωσα και εβαλα μυαλο. Δεν ειμαι αυτος ο βλακας με το ηλιθιο μυαλο. Ηξερα καιρο πως με αγαπουσες δσν μπορουσα ομως να σε πλησιασω. Φοβομουν για την σχεση μου με την Eliza" ειπε καθως εμενα κυλαγαν δακρυα απο τα ματια μου και κατεληγαν στα χερια του.

"Σε παρακαλω μην μου το κανεις αυτο" συνεχισε κοιταζοντας με ανυσηχα.

"Δεν μπορω αλλο εχω κουραστει. Με ολους και ολα! Και ποτε δεν ζητησα τιποτα και απο κανεναν" κατεβασα το κεφαλι μου.

"Γιατι να μην εισαι εσυ"

"Πιο πραγμα?" Τον ρωτησα σηκωνοντας το βλεμμα μου.

"Αυτη που θα παντρευτω. Αυτη που θα εχω ενα παιδι μαζι της και που θα ζησω ολη την υπολοιπη ζωη μου μαζι της"

Ηλπιζα να ηταν τα λογια του.

"Meline εισαι ο πιο δυνατος ανθρωπος που ξερω δεν γινεται να τα παρατας ολα"

"Πως το ξερεις; Δεν ξερεις τιποτα για εμενα δεν εχεις ιδεα τι γινστε τοσο καιρο" απομακρυνθηκα απο αυτον

"Ελπιζω η μονη και τελευται φορα που θα σε δω να ειναι στο γαμο σου" ειπα πριν βαλω το μπουφαν μου και βγω με γοργο βημα εξω απο το πατρικο μου.

Μικρο κεφαλαιο αλλα θα ανεβει αλλο ενα πιο συντομα απ οτι τα αλλα