Bir buçuk yıl sonra eğer hala burada kalanlar varsa öncelikle merhaba demek istiyoruz. Aslında sadece iki kişiyiz şuan, çünkü biz hariç diğer arkadaşlarımız her şeyden bıktılar.
Yazmak içinden gelerek yapılan bir şeyken, bizim için bir zorunluluğa dönüştü. Buna bazı kişilerin sadece kendisini düşünerek yazdığı kalp kıran yorumlarda eklenince hepimiz o ilk anki heyecanımızı kaybettik ve ne zaman konuşsak oflayıp pufladık.
Olaya sizin açınızdan bakınca sonuna kadar haklısınız tabii ki, ama bizim tarafımızda neler olduğunu bilmeden sitem etmek biraz haksızlık değil mi sizcede?
Sinirli olduğunuzu hatta bela okuyacak kadar sinirli olduğunuzun ne yazık ki farkındayız. Belki çok samimiyetsiz gelecek size bu yazı. Ama yazmak zorundayız tabii ki.
Çok uzun bir süre oldu. Farkındayız. Üzgünüz ve özür dileriz. Belki kabul etmeyeceksiniz. "Ne diyor bu salaklar?" diyeceksiniz. Çünkü gerçekten sinirlisiniz. Özür dileriz.
Bir şeyler ters gitti. Bu uzun süreçte yazmadık diye düşünmeyin. Birçok kere toplanmaya çalıştık. Toplandığımızda tam kadro olmasak da fikirlerimizi paylaştık ve temelini bile attık. Lakin sebebini bilmediğimiz bir şekilde bazı yazarlarımıza ulaşamıyoruz. Buradan onlara laf atma, suçlama hakkına ya da ithamlarına sahip değiliz. Lakin ulaşamadığımız, su götürmez bir gerçek.
Eminim açıklama, hele de hal böyleyken daha gerçekçi bir açıklamaya ihtiyaç duyuyorsunuzdur. Ne diyelim... Haklısınız. Bu uzun zamanda sizi yalnız bıraktık. Kutay'ınızı unutturduk. Hoş belki de çoğunuz kütüphanenizden bile kaldırmışsınızdır hikâyeyi. Ne yalan söyleyeyim, ben de bir hikayeyi hevesle beklesem, hayal kırıklığına uğradığımdan sinirlenirdim. Kesinlikle bu konuda haklısınız. Lakin söyleyip geçemeyeceğim bir olay da vardır ki, hakaret veya küfür. Belki de sizin, bizim tahmin edemeyeceğimiz kadar çok sevdiğiniz veya değer verdiğiniz karakterden, hikayeden, uzak tuttuk. Bu kitabın yazarları olarak bize siteminizde haklısınız. Sizi yarı yolda bıraktık. Bunda ne kadar üzgün olduğumuzu bilmenizi isterdik. Ama hakaret veya küfür başka bir boyuttur ne yazık ki.
Sakın acıtasyon yaptığımızı düşünmeyin ama bu uzun sürenin sebebi bize veya yakınlarımızın başına gelen bir olay, uğradığımız bir şey, en ufak bir özel neden olabilirdi. Tekrar ediyorum ki bırakmamalıydık bu kadar ama bize ne olunduğunu bile bilmeden özelimize bela okumak, bilemiyorum bana göre doğru değil.
Uzun zamandır yazamamamızın bir nedeni var elbette. Bazılarınızın tahmin edebileceği gibi, artık hikâyenin sonuna geldik. Gece ve Kutay'ın size veda etme zamanı geldi. Uzun süredir bunu planlıyorduk ama hep dediğimiz gibi biz gerçekte birbirini hiç görmeyen arkadaşlarız. Bu hikâyeyi sanaldan yürütüyoruz ve tahmin edebileceğiniz gibi çoğu zaman insanlara ulaşabilmek için sosyal medya yeterli olmuyor. Ki buna lisede kritik dönemlerinde olan yazarların durumu da eklenince, hikâyenin durumunu 6 ayda bir konuşmak gayet doğal bir hal alıyor sanırım.
Şu an 2 kişiyiz maalesef. Ve hikayenin kaderini sizin belirlemenizi istiyoruz. Çok uzun bir zaman oldu, sinirlisiniz. Kabulümüzdür. Sizden, size bir nebze duygu geçirebildiysek bir ricamız olacak. Vaktiniz olursa ve canınız isterse hikâyeyi tekrardan veya birkaç bölümünü tekrardan okumanızı istiyoruz. Bize olan öfkenizi bir kenara bırakıp nasıl hissettiğinizi öğrenmek, nasıl götürülmesini veya nasıl bitmesi gerektiğini sizden duymak, fikrinizi almak istiyoruz. Belki de bu isteğimizden bizi "yüzsüz" diye nitelendirecek, daha da kızacaksınız. Ama artık bir sonunun gelmesi gerektiğinin biz de farkındayız. Ne sizi hayal kırıklığına uğratmaya devam etmek, ne de laf yemek istiyoruz. Umarız ki ricamızı kabul eder, bizimle belki biraz devamı belki de sonu olacak şeyi konuşursunuz.
Yazımız edebilikten uzak olsa da, iyi akşamlar. Teşekkür ederiz.
