Herkese merhaba! Öncelikle hepinizin yoğun ilgisinden ve yapıcı eleştrilerinden çok memnun kaldığımızı istiyoruz. Hikayemiz 100k oldu! Hatta arttı bile. Bu bizim için çok anlamlı ve özel bir şey. Bu kadarını gerçekten beklemiyorduk. O kadar mutluyuz ki... Bu yüzden 100k olmamızın şerefine, sizleri karakterlerimiz ile konuşturabileceğimiz bir özel bölüm yazdık. Blackened'e, ortak hayalimize gösterdiğiniz ilgi için, o güzel mesajlarınız için tekrar tekrar teşekkür ederiz. Bu kadar hızlı yükseleceğimizi gerçekten tahmin etmemiştik. Sizleri çok seviyoruz, tek kelime ile muhteşemsiniz!
***
Merhaba, ben Gece. Gece Arslan. Zengin Cüneyt Arslan'ın kızı. Benliğini kaybetmiş bir kızım. Ruhu ve düşünceleri bir kafese kapatılmış bir kızım sadece.
Beş yaşındayken, küçük bir kızın görmesi gerekenden çok daha fazla şey görmüştüm. Babamın elinde silah, yerde insan kanı görmüştüm. Babam tarafından tehtidler almıştım.
Çoğu insan beni sevmezdi. Çünkü ben farklıydım. Ben renklere veya mucizelere inanmazdım. Bana göre her şey fazlaca "Gerçek" ve "Siyah" idi. Sanırım beni farklı kılan buydu.
İnsanlar siyahı dışlıyordu. Sevmiyordu kimse siyahı. Ama hiçbiri, özünün siyah olduğunu bilmiyordu.
Artık insanlar benden iyice nefret etmeye başlamıştı ki, güçlü olmaya çalıştım. Kendime çeki-düzen vermeye çalıştım. Lisede ezilmek istemiyordum.
Çabalarım işe yaramıştı. Lidede popüler olmuştum. Seviliyordum. Arkadaşlarım olmuştu, mesaj seslerim susmuyordu.
Fakat benim yaşamak istediğim şey bu değildi.
Ben sadece mutlu olmak istiyordum. Ezilmek istemiyordum, ama sahte arkadaşlarda istemiyordum.
Sanırım ben imkansızı istiyordum.
Peki ya her imkansızın içinde bir miktar "olabilme ihtimali" varsa? Sanırım benim ihtimalim,
Kutay idi.
Kutay çoğu insanın aksine beni koruyor, seviyor ve en önemlisi ise, beni mutlu ediyordu.
Kutay, benim kafamın üstündeki yağmur bulutlarına şemsiye açan kişiydi. Beni koruyan kişiydi.
Sanırım Kutay, benim siyah hayatımın içindeki en güzel şey idi.
İşte benim hayatım böyleydi. Ben böyle bir kızdım. Yanımda olan/olmayan herkese teşekkür ederim.
-Zeynep
***
Merhaba.
Ben Kutay Dinç.
Öncelikle, bütün o güzel yorumlarınızı gördüğümü bilmenizi isterim. Bana destek oluyor ve güç veriyorsunuz.
Şimdi sizler kim olduğumu soracaksınız.
Bunun bir önemi yok. Gerçekten. Bedenimin, o kapkaranlık maskenin bir önemi yok. Ben sadece Gece'yi severek var olabilirim. Onun dışında hiçbir şeyin önemi yok. Onun yanında oldukça mutlu oluyorum, onun mutluluğu ile sanki yeniden doğuyorum. Gülünce çok güzel oluyor, fakat o bunun farkında değil gibi. Onun her şeyi güzel, her hareketi güzel. O benim meleğim.
Fakat kalbi kırık bir melek o. "Sır" bütün ağırlığıyla onun o narin omuzlarında. Şimdiye kadar taşıdı, hala da taşıyormuş gibi görünüyor dışarıya karşı, fakat gerçekte öyle değil. Gerçekte o yaralı, kalbi kırık bir küçük kız. Onu tanıyorum. Ağlıyor bazen. Gözyaşları içinde yaralarını sarmaya çalışıyor. Ama bazı kırıklar tamir olmaz. Bunu biliyor. Yine de nefes almaya çalışıyor, günün birinde iyileşeceğini umut ederek.
