Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*3*

"Καλημέρα" ακούγεται μια ενθουσιασμένη γυναίκα.

Τα ρούχα της φανερώνουν πως δεν είναι απλά μια βοηθός αλλά η κυρία του σπιτιού. Η μαύρες γόβες αντηχούν στο πλακάκι καθώς περπατάει ενώ το επιβλητικό μαύρο της φόρεμα σε συνδυασμό με την καλοφτιαγμένη κοτσίδα της κάνουν αντίθεση με τη γλυκύτατη έκφραση της.

"Καλημέρα" ανταποκρινόμαστε και ο τρεις ευγενικά.

Η μαμά μου έχει πάει προς το μέρος της και κάτι συζητάνε και ο Αλέξης έχει βάλει τα ακουστικά για να ακούσει ζουζούνια. Αυτό το παιδί πρέπει να είναι καθυστερημένο, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Το σπίτι είναι τόσο ευπαρουσίαστο.

Φωτεινό, λιτό, απλό αλλά ταυτόχρονα και τόσο αρχοντικό. Τα ανοιχτά χρώματα κυριαρχούν στο χώρο εκτός από τα έπιπλα, τα οποία είναι σκούρα καφέ απόχρωση.

Κοιτάω γύρο αποβλακωμένη με το τι αντικρίζουν τα ματάκια μου.

"Λοιπόν παιδιά" η φωνή της κυρίας με βγάζει από το λήθαργο μου, με αποτέλεσμα να έχει όλη τη προσοχή μου.

"Συζητήσαμε με την μητέρα σας για το θέμα του σχολείου" μας ενημερώνει και τότε αρχίζω να λειτουργώ.

Που ακριβώς θα πηγαίνουμε σχολείο;

Πως θα φανώ στους υπόλοιπους;

Θα είμαι πάλι η περίεργη που δεν θέλει κανείς;

Καλά ήμουν τόση ώρα που δεν τα σκεφτόμουν αυτά.. τι θες κυρά μου και μου το υπενθυμίζεις;

"Η Νάντια επέμενε να γράψετε εξετάσεις για να σας δεχτούν στο ιδιωτικό σχολείο που υπάρχει, ώστε να μην χρειαστεί να περπατάτε ως το δημόσιο" ξεφουρνίζει η μάνα μου και την κοιτάω με ένα δολοφονικό βλέμμα.

Ο Αλέξης δεν έχει πάρει είδηση για το τι πρόκειται να συμβεί αλλά είμαι σίγουρη ότι θα την υποστηρίξει. Πάντα αυτό κάνει.

Καλά τον λέω εγώ μαμάκια.

[...]

Τώρα εντάξει η μάνα μου έπρεπε να βρει δουλειά εδώ πέρα;

Δηλαδή τι κακό είχαν οι προηγούμενες;

"Έλα τώρα που κάνεις πως δεν ξέρεις" πετάγεται σαν τη πορδή η μαλακισμένη φωνούλα μέσα μου και άμα μπορούσα θα της έκλεινα το στόμα.

"Βούλωνε Μάντι" προσπαθώ να την διώξω από το μυαλό μου αλλά εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα στο μπάνιο η κυρά Αντιγόνη.