Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*47*

«You know everybody makes mistakes.»

x x x x x x x x

"Ανθή σε παρακαλώ πες μου κάτι" παρακάλεσε για ακόμη μια φορά αλλά δεν απάντησα.

Χρειαζόμουνα λιγάκι ηρεμία.

"Ξέρω ότι νιώθεις απαίσια αυτή τη στιγμή αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσεις" συμβούλεψε με γλυκά και τον κοίταξα παραξενεμένη.

Δεν μπορεί να το λέει αυτό.

Δεν έχει ιδέα πως νιώθω αυτή τη στιγμή.

Δεν ξέρει τίποτα.

"Δεν ξέρεις πως νιώθω" απάντησα απότομα και τον άκουσα να ξεφυσάει.

"Είναι φυσικό αυτό αλλά πρέπει να το διαχειριστείς" πέταξε απλά και σηκώθηκα όρθια.

Δεν θέλω να τον ακούω.

Δεν θέλω να μου μιλάει.

Θέλω να μείνω μόνη μου.

"Που πας τώρα;" ρώτησε αναστατωμένος και έπιασε το χέρι μου.

"Δεν έχω την όρεξη σου. Δεν με καταλαβαίνεις. Κανείς δεν το κάνει έτσι και αλλιώς" γρύλισα και τράβηξα το χέρι μου με δύναμη από το δικό του.

"Γαμώτο, σταμάτα να φέρεσαι έτσι" είπε κοφτά και πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του.

"Δεν καταλαβαίνεις τίποτα" φώναξα και άρχισα να περπατάω μακριά του.

"Άσε με να σε πάω" ικέτευσε αλλά τον αγνόησα παντελώς.

"Θέλω να μείνω μόνη μου" απάντησα κενά και συνέχισα να περπατάω.

"Άσε τις μαλακίες και μπες στο αμάξι" πρόσταξε άγρια και άκουσα τα παπούτσια του να χτυπάνε το έδαφος.

"Στέφανε άσε με σε παρακαλώ" παρακάλεσα ήρεμα και σταμάτησα απότομα.

Το τηλέφωνο του άρχισε να χτυπάει και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Η αδερφή μου. Δώσε μου ένα λεπτό" ζήτησε και γύρισε στιγμιαία τη πλάτη του.

"Έλα μικρό μου" είπε και τότε βρήκα την ευκαιρία μου να τρέξω.

Άρχισα να τρέχω από κοντά του και έστριψα σε ένα στενό.

Θέλω απλά αν μείνω μόνη.

++

Έχει περάσει αρκετή ώρα και ο Στέφανος δεν με έχει βρει ακόμη.

Ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν έχω καμία όρεξη να ακούσω το κήρυγμα του.

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να ξεφύγω από τη πραγματικότητα.