Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*54*

"Am I the only one who sometimes likes crying?"

x x x x x x x x

"Ααα" έκανε έναν ήχο και άνοιξε το στόμα του σαν μωρό παιδί.

"Στέφανε" τον μάλωσα και κοίταξα τον κόσμο γύρω μας.

"Πεινάω. Άντε τάισε με επιτέλους" ζήτησε σαν πεντάχρονο και ξανά άνοιξε το στόμα του.

"Δεν ήξερα ότι έσπασες και τα χέρια σου. Νόμιζα ότι μπορείς να φας και μόνος σου" ειρωνεύτηκα και μου έβγαλε τη γλώσσα.

"Είμαι ακόμα πολύ άρρωστος" είπε δραματικά και έπιασε τη καρδιά του.

"Σταμάτα παραπονιάρη" είπα και τσούφησα 2-3 πατάτες μαζί και τις έβαλα μέσα στο στόμα του.

"Συγγνώμη" πέταξα στα ξαφνικά και με κοίταξε με ένα απροσδιόριστο βλέμμα.

"Σταμάτα να μου ζητάς συγγνώμη, πέρασε τόσος καιρός. Σε λίγες μέρες δίνουμε εξετάσεις και αντί να κοιτάς το καλοκαίρι συνεχίζεις να λες συγγνώμη" σοβάρεψε και άφησε λεφτά πάνω στο τραπεζάκι.

"Ναι αλλά αυτό εδώ" είπα και έδειξα το σημάδι που προκλήθηκε από τον σουγιά.

"Δεν θα φύγει" κατέληξα και κατέβασα το πρόσωπο μου.

"Και εσένα ποιος σου είπε ότι εγώ θέλω να φύγει;" χλεύασε και έπιασε το χέρι μου σηκώνοντας με πάνω.

Έμπλεξε τα δάχτυλα μας και με κοίταξε χαμογελαστός.

"Θέλω να το έχω και να θυμάμαι ότι σου έσωσα τη ζωή" είπε σαν ήρωας από παιδικό και άνοιξε τη πόρτα του αυτοκινήτου του.

"Και δεν θέλω να σε ξανακούσω να λες μαλακίες περί.. εγώ φταίω που το έπαθες αυτό ή αν δεν ήμουν εγώ θα ήσουν καλά.. γιατί θα σε δείρω" απείλησε και έβαλε το κλειδί στη μίζα.

"Πρέπει να γυρίσω νωρίς σήμερα και να διαβάσω" ενημέρωσα και έγνεψε θετικά.

"Πω ρε πούστη μου" είπε ξαφνικά και σταμάτησε απότομα το αυτοκίνητο, προτού προλάβει να το βγάλει από το πάρκινγκ.

"Τι έγινε;" ρώτησα τρομοκρατημένα και γύρισα να τον κοιτάξω.

Έπιανε το κεφάλι του και έπαιρνε βαθιές ανάσες.

Τι έπαθε τώρα;

"Στέφανε τι στο καλό έπαθες;" ρώτησα αναστατωμένη και τον ακούμπησα στη πλάτη.

Δεν μου απάντησε.

Έμεινε ακούνητος να προσπαθεί να ηρεμήσει.