Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*78*

"Πόσο καλά ξέρεις τον εαυτό σου;"

x x x x x x x x

"Μην παίζεις μαζί μου Ανθή" γρύλισε και απομακρύνθηκα από κοντά του δαγκώνοντας ακόμα μια μπουκιά.

"Μμμ και γιατί έτσι;" ειρωνεύτηκα και τον κοίταξα στα κατάμαυρα μάτια του.

"Γιατί θα χάσεις" προειδοποίησε και ένιωσα το κάψιμο στο κάτω μέρος να επανέρχεται.

Γαμώτο. Σταμάτα να με κοιτάς έτσι.

Το ύφος του μαρτυρούσε το πόσο πολύ τον είχα εκνευρίσει. Δεν με νοιάζει.

Πρέπει κάπως να τον κάνω να ενδιαφερθεί.

"Αυτό, θα το δούμε" απάντησα και σηκώθηκα από το πεζούλι φτιάχνοντας το παντελόνι μου.

"Άντε άγριο αγόρι, έλα" είπα και με κοίταξε λοξά.

Ξεκίνησα να περπατάω με την ελπίδα να με ακολουθήσει.

Σε παρακαλώ ας με έχει πάρει από πίσω.

"Περίμενε γαμώτο" φώναξε με νεύρο και γύρισα απότομα το σώμα μου για να τον δω να έρχεται θιγμένος που τον άφησα.

Χαμογέλασα στη συμπεριφορά του και συνέχισα να περπατάω μέσα στο παρκάκι.

++

"Θα μου πεις που πάμε επιτέλους;" ρώτησε σαν μικρό παιδάκι και ξαφνικά στο μυαλό μου άρχισαν να τρέχουν εικόνες με εκείνον και εμένα.

Παλιά εγώ ρωτούσα που πηγαίνουμε.

Πώς αλλάζουν τα δεδομένα μέσα σε λίγα χρόνια όμως.

"Σταμάτα να γκρινιάζεις και απλά ακολούθησε με" απάντησα βαριεστημένη με τη συμπεριφορά του και έμπλεξα τα δάχτυλα μας μεταξύ τους.

Στη κίνηση μου φάνηκε πως ταράχτηκε.

Ξέρω Στέφανε. Δεν το περίμενες.

Του έδωσα ένα ζεστό χαμόγελο τον έσερνα από πίσω μου.

Περπατούσαμε κάτω από τη ζέστη μέσα στον άδειο δρόμο για αρκετή ώρα, όμως δεν με ενοχλούσε. Έπρεπε να τον φέρω εδώ. 

"Απλά πες μου που πάμε. Έχουμε αλλάξει τρία αστικά και περπατάμε τουλάχιστον σαράντα λεπτά" παραπονέθηκε για ακόμα μία φορά και του χαμογέλασα αγνοώντας τις αντιρρήσεις του να έρθουμε εδώ.

Δεν θυμάται το μέρος.

"Ορίστε γκρινιάρη, φτάσαμε" είπα αφήνοντας τον να επεξεργαστεί τον χώρο.