Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*77*

"Για τον καθένα ήμαστε διαφορετικοί, για αυτό πάρε τα μάτια μου και δες πόσο όμορφος είσαι"

x x x x x x x x x x x x

"Χαίρομαι που σε ξανά βλέπω" είπα μόλις τον άφησα από την αγκαλιά μου και έξυσε το κεφάλι του.

"Και γω.. νομίζω δηλαδή" η φωνή του ακουγόταν μπερδεμένη.

Θα σου λύσω εγώ όλες τις απορίες αγάπη μου.

"Λοιπόν, καθίστε" δεν μπορούσα να με κοιτάνε όλοι τους με λύπη.

Δεν το χρειαζόμουν άλλωστε.

Έτσι και αλλιώς δεν ξέρω τι νιώθω αυτή τη στιγμή για να με κοιτάξουν ανάλογα.

"Ανθή μπορείς να έρθεις λίγο μαζί μου;" ρώτησε ευγενικά και μπερδεμένη η μαμά μου αλλά την αγνόησα.

"Μαμά. Έχω να τον δω τόσο καιρό. Σε παρακαλώ" είπα αδιαφορώντας για το τι έπρεπε πραγματικά να κάνω.

Το μόνο που ήξερα είναι πως ήθελα να τον κοιτάω συνέχεια.

++

"Ανθή άσε με να σου εξηγήσω" ξανά είπε καθώς απομακρυνόμουν.

"Δεν έχει σημασία πια μπαμπά" απάντησα βαριεστημένη και άνοιξα το ψυγείο ψάχνοντας ένα κρύο μπουκάλι νερό να πιω.

Δεν θέλω να ακούσω καμιά δικαιολογία.

Μου είπαν ψέμματα.

Μου έκρυψαν την αλήθεια.

Με κορόιδεψαν.

Τι μπορούσε να μου πει τώρα;

"Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι αλ" ξεκίνησε να λέει αλλά τον διέκοψα αμέσως.

"Τίποτα δεν καταλαβαίνεις. Είχες τους δικούς σου λόγους, σεβαστό. Απλά δεν θέλω να μάθω" πέταξα ήρεμα, αλλά μέσα μου έβραζα.

Δεν με νοιάζει. Δεν είναι αυτός, αλλά ούτε κανένας άλλος το θέμα μου.

Ο μόνος που γυρνάει στο μυαλό μου είναι ο Στέφανος.

"Απλά σε παρακαλώ μην με πιέζεις. Είναι ήδη πολλά" ομολόγησα κουρασμένη.

"Δεν μπορώ να καταλάβω την συμπεριφορά σου αγάπη μου" ομολόγησε και σταμάτησα να περπατάω.

"Έχω αλλάξει μπαμπά. Όχι μόνο εξωτερικό. Έχω αλλάξει ως Ανθή" του εξήγησα και συνέχισα για να πάω στο σαλόνι, κοντά στο πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα.

Τους καταλαβαίνω.

Θα ήμουν εγωίστρια αν δεν καταλάβαινα.