Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*42*

"Sometimes to stay alive, you have
to kill your mind."

x x x x x x

Πήγα να φύγω, αλλά ξαφνικά ο Δημήτρης γύρισε το κεφάλι του και το βλέμμα του έπεσε πάνω σε εμένα.

Γαμώτο είμαι νεκρή.

Στην αρχή σοκαρίστηκε και ο ίδιος μόλις με είδε αλλά στη συνέχεια ένα αηδιαστικό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο του.

Ήθελα να φύγω όμως ο φόβος που μου προκαλούσαν τόσα χρόνια όλοι τους είχε εμποδίσει κάθε μου κίνηση.

Λες και άμα καθόμουνα ακίνητη θα τους ξέφευγα.

Το μυαλό μου έδινε την εντολή να κουνηθώ όμως το σώμα μου απλά δεν υπάκουε.

Χωρίς να το καταλάβω δύο χέρια αγκάλιασαν τον ώμο μου και με τραβούσαν προς το μέρος όλων των παιδιών.

Κορίτσια, αγόρια ήταν μαζεμένοι και εγώ μόνη μου, όπως πάντα.

Στέφανε που είσαι μωρό μου;

Δεν μπορούσα να τα βάλω με όλους.

Απλά θα κάνω αυτό που έκανα τόσα χρόνια.

Θα παρακαλέσω να τελειώσει γρήγορα.

"Ρε σεις το μπάζο" είπε με μίσος η Ιωάννα, που μου έκανε τη ζωή κόλαση και με έδειξε με το χέρι της.

Όλοι άρχισαν να γελάνε.

Δεν θα κρατήσει πολύ Ανθή.

Ηρέμησε.

Το έχεις συνηθίσει έτσι και αλλιώς.

"Γιατί είσαι εδώ μικρό μου μπετόν;" ρώτησε ειρωνικά ο Δημήτρης και έσκυψε πάνω από το κεφάλι μου.

Δεν απάντησα.

Απλά κατέβασα το κεφάλι μου περιμένοντας να έρθει ο εξευτελισμός και τα χαστούκια.

"Μίλα γιατί θα το μετανιώσεις" απείλησε και έπιασε με δύναμη το λαιμό μου.

Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που πρότεινα να έρθουμε εδώ.

Αλλά δεν πειράζει, ο Στέφανος μαζί με τα παιδιά θα έρθει σε λίγο και τότε θα είναι εντάξει.

Θα είμαι εντάξει.

"Μάλιστα" μουρμούρισε με νεύρο και έφυγε από κοντά μου.

Σήκωσα το κεφάλι μου για να τον δω και έδινε λεφτά σε κάτι παιδιά.

Ήταν και εκείνα τα φυτά, απλώς είχαν παρέα και δεν τους ενοχλούσαν όσο εμένα.