Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*79*

"Πονάει όταν δένεσαι με ανθρώπους. Πονάει γιατί θα χρειαστεί να φύγεις επειδή σε πλήγωσαν"

x x x x x x x x x x x

Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και αμέσως τα κλείνω ξανά από τον έντονο πόνο.

Να πάρει.

Το φως με χτύπησε απότομα χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί πονάω έτσι.

Έκανα ακόμα μια προσπάθεια πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες μου και σιγά σιγά παρατήρησα πως βρίσκομαι σε ένα άσπρο δωμάτιο. Νοσοκομείο.

Γύρισα ελάχιστα το κεφάλι μου και κατάλαβα πως ο ορός έτρεχε μέσα στο οργανισμό μου από τη βελόνα που μου είχαν χώσει στο δέρμα.

Αφήνοντας ένα απαλό βογκητό, έβαλα δύναμη με το δεξί μου χέρι να σηκωθώ προς τα πάνω, αλλά ένας οξύς πόνος στο πλευρό μου με σταμάτησε και έπεσα ξανά στο άβολο κρεβάτι.

Ξεροκατάπια και δυσκολία ενώ έτριβα απαλά το κεφάλι μου.

Στην αρχή άργησα να καταλάβω τι συμβαίνει όμως στη συνέχεια οι εικόνες χτύπησαν τη μνήμη μου σαν αστραπή.

Ήμασταν σε ένα κλαμπ και πίναμε. Μετά εγώ με τον Στέφανο φύγαμε και ένα αμάξι ήρθε κατά πάνω μας.

Θεέ μου.

Αμέσως τρόμος κατέκλυσε τον οργανισμό μου στη θύμηση του τι έγινε.

Ο Στέφανος.

Έκανα ακόμα μια κίνηση να σηκωθώ αλλά άδικος κόπος.

Γαμώτο.

Αν έπαθε κάτι;

Πήρα μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκα τελικά από το μικρό στρώμα αγνοώντας πλήρως τον πόνο που ένιωθα στη μέση και τα πλευρά μου.

Αμέσως ένιωσα τα πάντα να μαυρίζουν και κρατήθηκα από τη άσπρη καρέκλα που υπήρχε δίπλα στο κρεβάτι.

Τα αυτιά μου βούιζαν και ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ.

Άνοιξα γρήγορα τη πόρτα του δωματίου ξεκινώντας να περπατάω αργά και με δυσκολία στους διαδρόμους.

Μύριζε χάλια.

Το στομάχι μου έγινε κόμπος και η τάση προς εμετό όλο και αυξανόταν.

Με το ένα μου χέρι κρατούσα τη κοιλιά μου και με το άλλο τη μαλακία που έσερνε τον ορό.

Γιατί νιώθω τόσο αδύναμη;

"Ανθή" άκουσα μια αντρική φωνή από πίσω μου και σταμάτησα απότομα.