Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*13*

"Γεια!"
(Κάπως έτσι ξεκινάνε όλα)

Ήμουν έτοιμη να τον διαολοστείλω μέχρι που με διέκοψε η Νατάσα.

"Ήρθε ο Στέφανος" είπε ξαφνικά και συνοφρυώθηκα.

"Πες του να περάσει" είπε χαμογελαστός και με κοίταξε.

Ποιος στο καλό είναι πάλι αυτός ο Στέφανος πρωινιάτικα;

Για κακή μου τύχη όμως ένας Στέφανος με μια γκρι φόρμα και μαύρη μπλούζα έκανε την εμφάνιση του και εγώ έμεινα να τον κοιτώ με γουρλωμένα μάτια.

Μπήκε μέσα με άνεση και χαμόγελο αλλά μόλις με είδε τα μάτια του γούρλωσαν όπως και τα δικά μου.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" είπε καθώς με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω.

Δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος να με δει.

"Γνωρίζεστε;" ενθουσιασμένος πετάχτηκε και ο Βασιλάκης προτού προλάβω να μιλήσω.

Μα καλά είναι δυνατόν να το ρωτάει αυτό. Δεν το καταλαβαίνει;

"Ναι" απαντάει ξερά ο Στέφανος και συνεχίζει να με κοιτάει.

"Χαίρομαι! Λοιπόν αγόρι μου από δω η κόρη μου Ανθή" χαμογέλασε και με έδειξε με την παλάμη του.

Τον κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και μετά γύρισε το βλέμμα του ξανά σε εμένα.

"Μάλιστα" είπε κάπως αγχωμένα ενώ προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται.

"Θέλω να μου την προσέχεις" ζήτησε ο και καλά πατέρας μου και κοιτούσα με μανία για να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται.

Χωρίς να πει τίποτα έκανε ένα θετικό νόημα και έκατσε σαν χταπόδι στη καρέκλα.

Για μερικά λεπτά δεν μιλούσε κανένας και ήμουν έτοιμη να σηκωθώ να φύγω από αυτή τη μαλακία γνωριμία.

Είναι πολύ να βλέπεις τον πατέρα σου μετά από χρόνια αλλά είναι ακόμα πιο περίεργο να γνωρίζει και τον εφιάλτη σου στο σχολείο.

Σηκώθηκα όρθια και έσπρωξα τη καρέκλα μου προς τα πίσω έτοιμη να φύγω.

"Παρασκευή σήμερα, θα βγούμε με τη παρέα θέλεις να έρθεις;" ρώτησε εκείνη τη στιγμή και με κοίταξαν και οι δύο με ένα χαμόγελο.

Τι ακριβώς συμβαίνει με τη ζωή μου;

Με έχουν απαγάγει εξωγήινοι;

Έπεσε μετεωρίτης σκοτώνοντας τους όλους και για να μην αποκαλυφτεί τους αντικατέστησαν άλιενς;