Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*71*

"Την πρωταπριλιά μην λέτε ψέματα. Πείτε και καμιά αλήθεια. Έτσι για αλλαγή"

x x x x x x x x x

"Νομίζω είμαι έγκυος" είπε και τα μάτια μου γούρλωσαν.

"Τι;" φώναξα με έκπληξη και έκανα ένα βήμα πιο κοντά της.

"Τι εννοείς είσαι έγκυος;" ξανά ρώτησα μην μπορώντας να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είπε.

"Πρώτον μην φωνάζεις" είπε αυστηρά και έκλεισε το στόμα μου.

Κατευθύνθηκε προς τη πόρτα και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρξε κανείς απέξω ξανά ήρθε κοντά μου.

"Και δεύτερον, είπα νομίζω είμαι έγκυος. Δεν είμαι σίγουρη όμως" συνέχισε και το πρόσωπο της βρέθηκε μέσα στης παλάμες της.

"Ναι κάτι κατάλαβα" ειρωνεύτηκα και προσπάθησα να το επεξεργαστώ.

Είναι έγκυος.

Με παιδί. Που αν περάσουν εννέα μήνες θα το γεννήσει κιόλας.

Ωω θεέ μου.

"Φοβάμαι" παραδέχτηκε και κάθισε στο κρεβάτι μου.

Τι να της πω ακριβώς τώρα;

"Δεν είσαι σίγουρη όμως" είπα μην μπορώντας να σκεφτώ κάτι άλλο για να την ηρεμήσω.

"Ναι, αλλά και πάλι έχω δύο εβδομάδες καθυστέρηση" η φωνή της τόσο στενάχωρη.

"Μπορεί και να κάνεις λάθος. Έκανες τεστ;" προσπαθούσα να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο από το να παραδεχτώ ότι μπορεί να είναι έγκυος.

"Βγήκε θετικό" παραδέχτηκε με δυσκολία και άρχισε να παίζει με τη φούτερ της.

"Δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό" έσπασε και άρχισε να κλαίει.

"Εεε, μην κλαις. Ότι και να είναι μαζί θα το περάσουμε" η φωνή μου ήρεμη και παρηγορητική.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι, οπότε πήγα γρήγορα προς το μέρος της.

Δεν θα την αφήσω μόνη σε αυτή τη φάση της ζωής της.

Με χρειάζεται.

Την έβαλα μέσα στην αγκαλιά μου και την άφησα να ξεσπάσει. Πρέπει να κλάψει για να βγάλει τα συναισθήματα της.

Πρέπει να ηρεμήσει.

Αλλά πως να το κάνει αυτό; Το τεστ βγήκε θετικό. Έχει δύο βδομάδες καθυστέρηση.

Τέλεια.

Το πιο πιθανόν να είναι έγκυος. Λογικό να κλαίει. Όλο αυτό θα αλλάξει τη ζωή της.