Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*45*

"How many secrets can you keep?"

x x x x x x x

"Ανθή" φώναξε ο Άλεξ και γύρισα απότομα το σώμα μου.

"Τι κάνεις μικρή;" ρώτησε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και τον κοίταξα πονηρά.

"Εγώ καλά είμαι. Εσύ όμως πρέπει να είσαι πολύ καλύτερα" απάντησα και τον χτύπησα ελαφρά στον ώμο.

Γέλασε σαν μικρό παιδί και έκλεισε τα μάτια του ονειροπολώντας.

"Το κάνατε" συμπέρανα και άνοιξε τα μάτια του απότομα.

"Μικρά σκουλήκια του βάλτου, το κάνατε" φώναξα ενθουσιασμένη και έκλεισε το στόμα μου με το χέρι μου.

"Μικρή σταμάτα να φωνάζεις" ζήτησε αγχωμένος και έσπρωξε το σώμα μου ώστε να περπατήσω.

"Καλά ντε μην με φας κιόλας" είπα γρήγορα και συνέχιζα να προχωράω προς το σπίτι.

Σήμερα θα μαζέψω τα πράγματα μου πάλι και θα πάω στον μπαμπά.

Σήμερα θα του πω και για τον Αλέξη.

Έχει δικαίωμα να μάθει για το παιδί του.

Ότι και να γίνει είμαι σίγουρη πως θα είναι για το καλύτερο.

"Μικρή είσαι καλά" ρώτησε στα ξαφνικά.

Δεν ξέρω αν είμαι.

"Μια χαρά" είπα ψέματα και στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του πατέρα μου.

Τι άσχημο μπορεί να έχει κάνει η μάνα μου;

Δεν καταλαβαίνω.

"Ψέμα. Φαίνεται από το βλέμμα σου πως κάτι σε απασχολεί" πέταξε και από μέσα μου έβγαλα μια βαθιά ανάσα.

Δεν ξέρω αν μπορώ να τον εμπιστευτώ.

Ούτε στην Μάρτζι δεν τα έχω πει, αλλά ούτε και στον Στέφανο.

"Είμαι καλά Άλεξ... αλήθεια" απάντησα όσο πιο πειστικά μπορούσα και φτάσαμε έξω από το σπίτι.

"Μικρή ξέρω ότι δεν με εμπιστεύεσαι. Αλλά δεν είμαι τόσο μαλάκας όσο φαίνομαι" είπε θλιμμένα και κατέβασα το κεφάλι μου κοιτώντας τα παπούτσια μου.

"Άρε Ανθή" είπε και ένιωσα τα δάχτυλα του στο σαγόνι μου.

Σήκωσε το πρόσωπο μου και με κοίταξε έντονα στα μάτια.

Άρχισα να νιώθω αρκετά άβολα και έφυγα από κοντά του.

"Νομίζω πρέπει να πάω σπίτι" είπα κάπως γρήγορα και άρχισα να κάνω μικρά βήματα προς τα πίσω.