Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*24*

Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.

x x x x x

"Μέρα" είπα στη Νατάσα που ετοίμαζε το πρωινό και άρπαξα το λαχταριστό τοστ, που ήταν πάνω στο πιάτο.

"Καλημέρα λέει ο κόσμος κορίτσι μου όχι μέρα. Άκου εκεί μέρα λες και βρίσκεσαι και εγώ δεν ξέρω που" άρχισε να μου το ψέλνει πρωινιάτικα για την άσχημη συμπεριφορά μου όπως λέει πως έχω.

"Πόσες φορές σου έχει πει να μιλάς σωστά εε;" ρώτησε και μου έδωσε τη πορτοκαλάδα στο χέρι για να τη πιω.

"Νομίζω πως το κάνεις πολύ μεγάλο θέμα Νατάσα" είπα χαλαρά και μου ξέφυγε ένα γελάκι στο τέλος για το πόσο σοβαρά τα παίρνει όλα.

"Άσε τα γελάκια σε μένα και πήγαινε γρήγορα πάνω για να ετοιμαστείς, θα αργήσεις για το σχολείο" προειδοποίησε όσο πιο αυστηρά μπορούσε και μου πήρε το φαί μέσα από τα χέρια.

"Εεε αυτό θέλω να το φάω" παραπονέθηκα όμως για κακή μου τύχη η υπέροχη πασαλειμμένη φέτα ψωμί με μερέντα βρέθηκε στο κάδο σκουπιδιών πριν προλάβω να αντιδράσω και να της την αρπάξω από τα χέρια.

"Γιατί το έκανες αυτό;" ρώτησα νευριασμένη και απλά συνέχισε να κάνει γλυκό μαρμελάδα με την ησυχία της σαν να μην συνέβη τίποτα.

"Γιατί τώρα τελευταία όλη την ώρα τρως καρδιά μου και έβαλες μερικά κιλάκια. Έφαγες το τοστ, νομίζω πως η μερέντα είναι υπερβολή" είπε με δυσκολία και έμεινα να την κοιτάω με γουρλωμένα τα μάτια.

"Είμαι στην ανάπτυξη και πρέπει να τρώω" υπερασπίστηκα τον εαυτό μου με την πιο χαζή δικαιολογία και εντάξει δέχομαι ντομάτες.

"Αγάπη μου στην αρχή οι καμπύλες σου θύμισαν Kim kardashian σε πιο φυσιολογικό βέβαια αλλ"

"Ποια είναι πάλι αυτή" ρώτησα με νεύρο και γέλασε ελαφρά.

"Γιατί γελάς; Η μόνη Kim που ξέρω εγώ είναι η απίθανη" είπα το αυτονόητο αλλά δεν έδωσε περαιτέρω σημασία.

"Ανθή είσαι μεγάλη κοπέλα, τα βάζεις πλέον σε φάρδος και όχι σε ύψος" είπε απότομα και γούρλωσα τα μάτια μου με την ωμότητα της.

"Με λες χοντρή;" ρώτησα ξαφνιασμένη και πήρε ένα απολογητικό ύφος.

"Φυσικά και δεν είσαι χοντρή απλά λίγο γεματούλα" προσπάθησε να τα μπαλώσει όμως κατάφερε να κάνει τη ψυχολογία μου ένα με το πάτωμα.