Fight For Nullity (Zayn Malik|Fan Fiction)

4.Bölüm "Hassiktir"

Beni buldular.

Buldular.

Dibine sindiğim duvara doğru sanki kendimi içinden geçirebilecekmişim gibi ittirdim vücudumu. Yok olmak istiyordum. Küçülmek ve kaybolmak. Ama bu mümkün değildi ne yazık ki. En az burdan kurtulma ihtimalim kadar imkansızdı.

Kapı bir kere daha zorlandı. Kapıyı zorlayan kişi yani büyük ihtimalle katilim bu işin böyle olmayacağını fark edeip çekti ellerini kapının kolundan. Tam vazgeçtiğini düşündüğüm bir iki saniye geçmişti ki kapıdan inanılmaz bir gürültü koptu. Kapı hürriyetini ilan ederek duvara çarptı bütün gücüyle. Ses, ne kadar yüksek olsada evin içinden gelen kurşun yankılarının içinde oldukça gülünç bir küçüklüğe sahipti. Ama benim dikkatimi çekmeyi başarmıştı. Dizlerime yasladığım kafamı hafif kaldırarak katilime bakmayı planlamıştım. Ama gördüklerim daha farklıydı. Ve benim onları gördüğüme bu kadar sevineceğimi bir saat önce bana söylenseydi baya bir gülerdim. Ama büyük konuşmamak gerekiyormuş.

Ela gözler.

Evet sahibini anlamışsınızdır zaten.

"İyi misin?!"

Mükemmelim.

"Hey! Beni duyuyor musun?!"

Duyuyorum. Bu kadar bağırman gerek yok tamam içerde bir çatışma yaşanıyor olabilir ama biz ordan uzağız ve normal konuşsan ben yine duyarım.

"Lanet olsun! Beni duyduğunu söyle!"

Zayn hızla yanıma geldi ve tereddüt bile etmeden kendini dizlerinin üzerine attı benim boyuma ulaşabilmek için. Bir anda kendimi onun gözlerine bakarken buldum. Ellerini nazik bir hareketle yanaklarıma koydu ve kafamı kaldırdı ona doğru. Gözlerimi gözlerine sabitlemek için.

"Hey bebeğim... sakin ol geçti. Şimdi burdan gitmeliyiz." Mırıldandı yavaşça. Nedensiz bir şekilde rahatladığımı hissetim birden. Sanki onun varlığı beni rahatlatmıştı. Gerçekten neden böyle hissettiğimi bilmiyorum ama bana güven veriyordu. Sadece bana bakması bile güvende hissettiriyordu.

Belkide sebebi erkek olması ya da o da bu işlerin içinde olduğu için ne yapacağını bilmesindendir. Beni nasıl kurtaracağının bir yolunu biliyordur. Yani başına bunun gibi bir olayın daha önce geldiğine eminim. Kaçış yolunu biliyordur kesin. Nedeni bu galiba onun bana güven vermesinin. Evet evet bu. Başka ne olabilir ki zaten?

"Kalkabilecek misin?"

Aklımdaki düşünceleri beynimden uzaklaştırdım kısa süreliğine ve Zayn'e odaklanmaya çalıştım. Cevap olarak kafamı salladım belli belirsiz. Kalkabilirdim galiba.

"Tamam o zaman. Senden kalkmanı istiyorum çok vaktimiz yok ve burdan çıkmalıyız. Yavaşça ayağa kalk."

Yine kafamı salladım ve ayaklarıma biraz güç vererek kalkmaya çalıştım. İki başarısız denemeden sonra sonunda ayaklarım yerle barıştı. Zayn beklemeden ellimi belime sardı destek amaçlı. Eğer elleri olmasa şu an zeminle birlikteydim muhtemelen. Beni ve kendisini oda da bulunan kapıya doğru yöneltdi. Aslında kapının olduğunu şimdi fark ediyorum. Duvarlarla aynı renk olduğu ve odanın kuytu bir köşesinde durduğu için hiç dikkat çekmiyordu. Bir eli hızla kapı kolunu tuttu ve aşağı çekti. Açılan yeni yere doğru aynı pozisyondan ilerledik. Ve birden Zayn ellerini üzerimden çekerek savunmanız bıraktı beni. Kaybedilen desteğimle beraber dengemide kaybetmiştim ki ellerim aceleyle tutunacak bir şey aradı etrafımda. En sonunda soğuk musluğu kendine dayanak olarak seçti bedenim. Bütün yükümü musluğa vererek zorla dikelmiştim ki yerimde Zayn yine beni kolarıyla sarmaladı. Yaşadığım düşmek ve düşmemek arasındaki olay yüzünden dikkatimi verememiştim ona. Bununla paralel olarak ne yaptığını da öğrenememiştim tabi. Ama Zayn bunu fark etmemiş ya da önemsememiş gibi beni çekiştidi yine bir yere. Kafamı kaldırıp önüme baktığım anda masmavi gökyüzüyle karşılaşmak biraz şaşırmama neden oldu.