Fight For Nullity (Zayn Malik|Fan Fiction)

25.Bölüm"Bıçak izi."

Bayanlar baylar -bay var mı ki- iste ben. Geç gelmenin dibine vurdum filan biliyorum Elli ton serisini okurken kendimi kaybetmiştim kskdl Bir de altı bölüm yazdım o yüzden uzun sürdü :D

Övgü ve sövgülerinizi bekliyorum 🎉🎊

(Bölüm kısa diye kızmayın çünkü bunu ortaya yem diye attım biraz toplanalım sonra yardırırım jskd)

"On sekiz yaşımda kürtaj oldum."

Kelimeler benden ayrılırken, sessiz bir şekilde içimdeki soğukluğu hissetim. İçimdeki, boşluğu.

Bir kaç dakikalık aradan sonra Zayn konuştu.

"Ne?"

Cevap vermedim. Ne diyebilirdim ki?

"Onlardan mı?"

Kafamı salladım, kendimi duygusuz hissediyordum. Bir gece için fazla ağlamıştım ve yorgunluk bütün bedenimdeydi.

"Ama nasıl olur ki.."

Başımı hafifçe kaldırdım, kafası karışık görünüyordu.

"İlk sefer olması hiçbir şey değiştirmiyor. Birinci de olması ile bininci de olması arasındaki ihtimal aynı. Kan ile spermler atılmıyor, bu sadece bir söylenti."

Geri kafamı göğüsüne yasladım. Suskunluk fazlasıyla doluydu, Zayn'in düşüncelerinin olumlu yandan olmadığını biliyordum. Zaten yaptıklarım da olumlu yanda değildi.

Sessizlik iyice boğucu hale gelmişti, zavallı bir şekilde kendimi savundum.

"Bak, yapamazdım tamam mı? Olmazdı. Yapamazdım."

Sesim kısılmaya ve titremeye başladı. Göğsüm yeni bir hıçkırık krizine girmeden önce gözlerimi kırpıştırdım. Cidden, bir gece için fazla olmaya başlamıştı.

"Hey, sakin ol biliyorum. Senin suçun değil, kendini suçlama."

Düşüncelerinden çıkıp teselli etmeye başlaması geç olmuştu, çoktan ağlama seansıma başlamıştım.

"Anlamıyorsun, ben onu öldürdüm. Doktor bana dedi ki, artık onun bir iradesi olduğunu söyledi, artık onu aldırmak bir cinayet olurmuş. Ama olmazdı.. yapamazdım. Ona her baktığımda olanları hatırlardım, yalnızdım ve böyle bir sorumluluk için küçüktüm. Bakamazdım, daha babası kim onu bile bilmiyordum.. inanabiliyor musun? Buna mecburdum."

Nefesinin kesildiğini hissettim, artık kafamın altında bir hareket yoktu.

"Bir dakika, eğer doktor yapmadıysa sen nasıl?"

Cevap vermek yerine elini yavaşça yukarı çıkmış elbisemin altına, karnımın üzerine koydum. Adım gibi bildiğim nokta üzerinde parmaklarını dolandırdım. Hafif pürüzlü bozukluğu hissettiği anda tuttuğu nefesi verdi.

"Tanrım.. sen- sen kendini mi?"

Bıçak yarasından çekti elini hızla. Göz yaşlarımın eksikliğini hıçkırıklarım kapattı. Vücudumun titrediğini bile bana daha sıkı sarılınca fark ettim.

Geçmişten sahneler gözümün önündeydi. Ambulansı aramam ve kendi evimin adresini vermem, elime aldığım bıçak, baş noktasını bulmam ve darbe. Hastahanedeki ilk göz kırpışım ve doktorun bebeği kurtaramadık adlı konuşması. Polislere verirdim ifade bile kulaklarımdaydı. Beyaz odada yalnız kalınca ağlamam rol için miydi gerçek miydi bilmiyorum.

Kendi bebeğini öldüren bir anne. Bebeğinin celladı. Bebeğinin katili olmak, olabilmek?

Uzun bir süre kabuslarımı bebek ağlamaları, kanlı bebekler ve göz yaşları doldurdu. Hatta kendi annemin beni öldürmesini bile görmüştüm, ne acıklı ama.

Nefes alışları, verişleri. Odanın hasret kaldığı sesler sadece bunlardı. Hıçkırık karışımı nefeslerim sakinleşmeye başladı, Zayn'in üzerinde kafam bulunan göğüşü ritmini düşürdü. Ağlamaktan yanan gözlerim uyku için yalvardı. Her hücrem uyku diye inmiyordu. Uzun zamandır ilk defa bu denli yorgundum ve gözlerimi kapatmaya ihtiyacım var.

"Hadi, gel."

Zayn ayağa kalktı, ben de kucağında onunla birlikte havalanmış oldum. Bütün ağırlığımı ona vermiş bir şekilde ölü rolüme girdim.

Beni yatağa yatırırken kendisi de yanıma gelmeyi unutmamıştı. Üzerindeki kirli kıyafetleri eleştirmedim, ama yarın çarşafları yıkamam gerekecek. Yarın kendimi bir şeylere adamam gerekecek. Galiba eskiden yaptığım gibi, annemin ölüm yıldönümünde veya regl zamanlarında olduğu gibi kendimi temizliğe verirdim. Ya da dansa. Ya da Isabell'e, ama bir şeye.

Yüzümdeki makyajı çıkarmak ya da birine iyi geceler dememenin kabalık olacağını düşünecek kadar dikkatli değildim, içtiğim kokteyler ve uyku beynimi hissizleştirmeye yetti. Yavaşça, kayboldum.