Link's

4 Gewoontes

Ik zit net in de auto als ik een oproep krijg van een privénummer. Ik frons en gebruik de speakerfunctie terwijl mijn ogen op de weg gefocust blijven. Wie is dit nu weer?
"Met Louis." Ik sis even als één of andere lompe autobestuurder hard op zijn rem gaat staan en ik hetzelfde moet doen. Straks rijdt dat busje langs achteren nog in op me. "Ik zit trouwens in de auto als je rare dingen hoort."
"Het is met Harry, je adviseur." Ik bijt ongeduldig aan de binnenkant van mijn wang en check kort de snelheidsmeter als ik weer optrek.
"Dat herinner ik nog wel, ja." Ik ben net terug van twee uur les en heb knallende buikpijn van de honger. Door meteen van een pijnlijke training door te gaan naar de les houd ik het bijna niet meer uit zo.
"Zou je vanavond al kunnen voor een eerste meeting? Ik heb je planning bekeken maar eigenlijk heb je nooit echt tijd..."
"Daarom ben je aangenomen." Ik glimlach in mezelf en sla rechts af. "Ik ga even mijn zusje ophalen van haar dansles, thuis brengen en dan naar mijn eigen appartement. Je kan dan langs komen, al ga ik wel eten maken dan."
"Het is tien voor acht 's avonds."
"En ik heb van twaalf uur 's middags niets meer gehad dus als je me dat wilt verontschuldigen. " Eigenlijk is dat een kleine leugen, maar ik ga hem nu niet vertellen dat ik stiekem enorm hou van Princekoeken. Even is het stil. Mijn ogen loeren in de verte al naar een vrije parkeerplaats. "Mijn adres is... Ik verwacht je tussen half en kwart voor negen bij mij." Het is opnieuw stil. "Hallo?" Ik moet echt gaan uitstappen. Mijn auto staat al netjes geparkeerd.
"Ja is goed."
"Alles goed?" Nu vertrouw ik het niet meer, zijn stem klinkt zo gek.
"Ja, zeker. Ik zal er zijn." Ik hang snel op, neem de autosleutel en wandel met een hoog tempo naar de ingang zodat ik het einde van Phoebe haar les nog kort kan zien. Dans spreekt me helemaal niet zo aan, maar als ik het Phoebe zie doen kan ik er wel naar leren kijken. Ze doet het graag en daar draait alles om. Haar ogen zijn al een keer kort mijn kant op gekomen waardoor ik glimlach als het gedaan is en ze druk babbelend met haar vriendinnen naar buiten komt.
"Hé Louis." Ik knik naar de meeste dames die me een blik waardig vinden door mijn uiterlijk, niet door wie ik ben.
"Hé Feeb..." Ik grijns en neem haar snel mee richting mijn auto voordat het te druk wordt, iets wat mijn knorrende maag echt wel kan missen nu.
"Onze dans is helemaal af nu. Ik hoop dat we hem binnenkort kunnen laten zien!" Ik knik en start de auto om haar terug naar mijn moeder, die nu niet thuis is, te brengen.
"Dan zal ik zeker proberen om te komen kijken." Ze knikt tevreden en kijkt uit het raam. Dat haar dansvriendinnen vaak over me praten, lijkt ze niet te willen vertellen. Ik leg kort mijn hand op de hare en geef haar er een kneepje in.
"Je hebt het zo druk Louis..." Haar hoofd draait zich in mijn richting en even moet ik verdriet weg slikken. Zo'n bezorgde eenzame blik doet me gewoon te veel.
"Als ik straks afgestudeerd ben, zal het veel beter worden."
"Je voetbalt zo goed." Ze lijkt mijn eerdere woorden niet te horen. "Straks word je overgeplaatst naar een andere club aan de andere kant van de wereld." Haar onderlip is troebel en het kost me dan ook alle moeite om mijn ogen op de weg de houden. Mijn hart krimpt ineen bij haar woorden omdat ik weet dat ze gelijk kan hebben. Verman jezelf, Louis. Ik parkeer de auto voor hun huis en sluit haar snel in mijn armen.
"Je bent mijn zus Fé, ja? Ik zal je nooit vergeten of alleen laten. Afstand kan ons niet scheiden, goed?" Ze lijkt niet overtuigd maar ik weet niet wat ik nog meer kan zeggen. Niets, het is een bittere waarheid. Mooie woorden maken een situatie niet beter. "Voorlopig blijf ik zeker hier, waar ik het liefste ben. Probeer niet te piekeren over dingen waar je niets aan kan veranderen." Ze knikt uiteindelijk traag als ik haar een zoen op haar wang geef en kort door haar bruine zeemeerminharen ga. Als ik haar aankijk, geeft ze me een onverwachte kus op mijn wang waarna ze uitstapt.
"Je wordt al een eeuwigheid gebeld. Zie je later wel." De deur gaat toe terwijl ik verbaasd naar het scherm staar en besef: ze heeft gelijk.
"Met Louis." Het klinkt minder lief dan ik wil maar de honger en alle misselijkheid erbij doen nu eenmaal dingen met me.
"Het is met Harry. Ik sta al redelijk lang voor een appartement en je bent er niet." Ik grom vanbinnen en geef iets meer gas, tot aan de opgelegde snelheidslimiet.
"Mijn excuses, ik ben onderweg." Beiden zeggen we niets meer waardoor ik ophang en me op het verkeer concentreer. Als ik aankom bij het appartementencomplex merk ik dat Harry er inderdaad al staat. Een lange slanke man in een strakke broek. Op één of andere manier ziet hij er ook wel sportief uit. Het is twee voor negen. Ik vloek, parkeer mijn wagen ondergronds, neem mijn laptoptas, trainingstas en sleutels en loop naar hem toe, terug naar boven. Mijn benen voelen het al. Ik zucht en neem hem mee naar de lift. Ik merk hoe hij naar de twee grote tassen en mij kijkt voordat hij instapt, zelf een lederen zakentas dragend. Het is even ongemakkelijk stil terwijl ik naar alles kijk behalve hem, subtiel dan toch. Die bos haar krult enorm en ik weet niet of hij dat zelf wel zo fijn vindt. "Ik zit op de hoogste verdieping als je een keer alleen komt. Gewoon aanbellen beneden en dan laat ik je normaal gezien wel binnen." De man glimlacht bij de 'normaal gezien' en volgt me. Hij is zwijgzaam; ik ben het niet gewend van met stille mensen om te gaan en probeer dat dan ook te negeren. Het mini stukje gang is tamelijk klein dus doe ik snel de deur van mijn moderne appartement open.

Eerste afspraakje...