Link's

126 Nasmaak

"Kerel, wat is er met je? Zo agressief?" Dele lacht naar me als ik mijn waterflesje per ongeluk martel. Dan kan ik het maar beter in de vuilnisbak gooien.
"Een akkefietje thuis." Zijn gezicht maakt nu een o-vorm uit verbazing. En dan wordt het serieus.
"Iets ernstigs?" Ik schud mijn hoofd en lach nu zelf om de sfeer te verlichten ook al meen ik het niet echt.
"Iets banaals, maak je maar geen zorgen." Dele knikt en schopt de bal voor mijn rechtervoet.
"Zullen we dan verder samen spelen?" Ik lach en neem de bal mee om terug het veld op te lopen. Wanneer ik me omdraai om de bal binnen de lijnen te houden, merk ik dat Niall ook gemerkt heeft wat er is.

"Wat was dat nu met Harry?" Ik en de Ier zijn als laatste in het gebouw. Nu er niemand thuis is, vind ik het ook stom om daar naar toe te gaan. Nu ja, er is een kans dat Lot er is.
"Ik probeer boos op hem te blijven."
"Over?" Een arm doet me abrupt stoppen. De Ier houdt me tegen voor de deur naar de parking. Ik weet dondersgoed waarom hij dat doet. Zijn blauwe ogen inspecteren me grondig. Hij wil oogcontact. Het doel daarachter: eerlijkheid.
"Lausanne. Ze wil met me praten en dat is uit de hand gelopen. Het gaat me er niet om dat er vampiergevechten zijn, maar ik wil zelf wel beslissen wie ik zie."
"Dat is wat hij is, Louis. Overbeschermend. Onze zintuigen maken ons gek van vermoedens en werkelijkheden." Ik slik en wend mijn blik af om na te denken.
"Dan nog. Ik ben even jaloers, maar dat gaat te ver voor mij." Het is even stil. Ni haalt zijn gespierde arm weg.
"Het komt dus wel goed?" Ik haal mijn schouders op.
"Als het aan mij ligt wel." Hij knikt en laat me passeren zodat we samen maar de parking kunnen gaan.
"Lou, ik rijd wel met je mee tot thuis. Kunnen we FIFA spelen." Ik lach om zijn grote blauwe ogen die me gespannen aankijken.
"Perfect."

Ik stop met het neuriën in de auto. Niall heeft altijd van die geweldig unieke- en soms ook oude cd's, maar nu parkeert hij voor mijn appartementsblok waardoor ik wel moet stoppen met neuriën. Hij grijnst, ik haal mijn schouders op wanneer hij me een schuldige blik geeft.
"Ik heb geen reden om niet mee te neuriën." Nu lacht hij, luid en schattig zoals altijd.
"Dat is goed dan." Hij lacht het weg en loopt voor me uit naar binnen. Waarom is hij zo gehaast? Ik ben wel de eigenaar van dat pand. Ik schud glimlachend mijn hoofd en been hem bij om samen met hem de lift in te kunnen stappen.
"Het is mogelijk dat Lottie er ook is." Niall fronst lichtjes, maar knikt dan zonder verdere vragen te stellen.
"Hoe meer zielen, hoe meer vreugd...en hoe minder eten." Ik begin te lachen door de serieusheid waarmee de kleine Ier dat verkondigt. Hij meent het echt, maar ook echt diep vanuit zijn hartje. "Het is de waarheid." Ik knik dan maar en stap de gang in om mijn deur... De deur is open. "Alles oké, Lou?"
"Ja." Het klinkt trillerig. Het zal Lottie wel zijn, of Harry. Met de punt van mijn voet duw ik de deur open en kijk ik vluchtig naar-
Wat is dat.
Nee, echt niet.
Allemaal? Nee?!
Iedereen.
"Lou, ben je verrast?" Maria begint te lachen wanneer ze me omhelst en dan verder de eetkamer intrekt. Iedereen is er. Lottie, Alfie, Maria, Phoebe, Niall. Enkel mijn vriend niet, maar dan nog. De tafel is gedekt en ik ruik eten. Verschrikkelijk lekker eten, het kwijl loopt me al in de mond.
"Een beetje maar. Wat is dit? Ik ben niet jarig, hé." Voor de zekerheid geef ik mijn horloge een blik, nee, ik ben niet jarig. Gelukkig maar, ik wil niet meer verjaren. Maar wat is dit nu?
"Een gezellig avondje. Kom je mee eten of ga je liever naar KFC met Niall?" Niall scheldt kort naar Lottie en verontschuldigt zich dan meteen. Ik wandel naar de tafel en neem plaats op de hoek.
"Sorry Niall, weer geen KFC." Hij grijnst en gaat tegenover me zitten, alsof wij tweetjes een romantisch dinertje hebben. Dat is niet zo, al zou iemand anders hier wel heel jaloers op worden.
"Ik begrijp het, schatje." Gooien met messen is niet verantwoord, anders had ik het gedaan. Niall lacht enkel terwijl de anderen ook gaan zitten en Lottie een pot soep op tafel zet. God, dat ruikt echt lekker.
"Dit is echt zo heerlijk!" Niall beaamt het door zijn (nu al) lege bord voor zich uit te schuiven. Lottie lacht en geeft Maria een blik.
"Ik heb hulp gehad." Ik bedank ze nogmaals en eet verder terwijl de gesprekken zich beginnen te ontwikkelen.
De tafel zit vol, mijn maag is gevuld en toch voel ik nog ergens een leegte. Ik mompel dat ik naar het toilet ga terwijl Alfie en Niall elkaar uitdagen op de PlayStation. Ik check mijn telefoon in de badkamer. Geen berichtjes. De badkamerdeur gaat open, een klein meisje bekijkt me. Phoebe.
"Waarom is Harry er niet?" Ze benoemt de leegte, ik glimlach geforceerd.
"Omdat..." Eigenlijk weet ik het niet. "Ik was een beetje boos op hem, nog steeds, eigenlijk." Het is moeilijk om zoiets tegen haar te zeggen. "Hoe zit het met jouw lover?" Ze haalt haar schouders op en geeft me een blik die me alles duidelijk maakt. Dat manoeuvre werkt niet.
"Je mist hem overduidelijk, waarom bel je hem niet op?"
"Omdat ik nog heel even boos wou zijn. Dit was ongepland Phee, natuurlijk wil ik hem bij zo'n dingen hebben." Ik ga op de badkamerrand zitten, ze heeft de deur gesloten.
"Waarom bel je hem dan niet op? Het is nog niet heel laat."
"Hij woont ver." Ik merk zelf hoe onecht dat klonk, ik meen dat niet. "We hebben het nog niet bijgelegd, ik weet niet wat te zeggen dan." Ze is te jong voor dit. Ik glimlach en sta weer op, opnieuw geforceerd. "Einde gesprek." Ze knikt onschuldig en staat op om naar buiten te gaan zodat ik eindelijk wel kan plassen. Zou ik hem bellen? Zou ik hem niet bellen? Heeft ze gelijk? Voor die enkele uren? En de nacht. Ik mis hem echt al omdat ik me schuldig voel. Mijn telefoon is zwaar in mijn hand, in de verte hoor ik gelach, maar zo voel ik me vanbinnen niet. De leegte. Ik duw op de sneltoets. Het gaat over.
-'Hé, Lou. Wat een verrassing.' Zijn stem klinkt rauw en neutraal, het doet me twijfelen. Ik zwijg dan ook even. Hoe leg ik dit uit?
"Hier is ook een verrassing, of was. Iedereen is in mijn appartement als samenkomst." Ik twijfel opnieuw, hoe moet ik dit zeggen? "Ik mis jou bij die iedereen." Het is lang stil, zit hij in de auto? Het klinkt zo.
"Dat had ik al begrepen." Voordat ik iets kan vragen, gaat hij verder. "Phoebe had me aan de lijn daarnet. Ik ben onderweg, maak je geen zorgen." Ik zwijg opnieuw, heeft ze dat echt gedaan? Ik geloof er niets van.
"Ik wil nog apart met je spreken."
"Insgelijks. Tot dadelijk, ik stuur je." En hij legt af, die rauwe zalige stem.

Een verrassing.