Link's

34 Dichtbij

"Ik moet mijn tas nog pakken." Hij zegt het toch en legt zijn gegolfde haar terug goed. Ik knik en laat hem eerst gaan. Zijn armen zijn snel waardoor hij binnen een paar seconden terug langs me staat, ik tegen de muur, hij bij de lift. Op een of andere manier staan we allebei enorm dicht bij elkaar en voel ik mijn hart wild bonken. Mijn hersenen staken waardoor ik er geen idee van heb wat ik in godsnaam zelfs aan het doen ben. Hij komt dichterbij met zijn gezicht en ik functioneer niet meer. Ik zoek ademruimte en stap dan uiteindelijk op zij. "Het papiertje van je trui steekt eruit." Ik knik en voel hoe zijn koude vingers het terug op zijn plaats schuiven waarna ik dan een ademloos dankjewel kan mompelen. Zijn lichaam verdwijnt snel terug in de lift. Ik heb het warm en trek mijn trui toch uit waarna ik in bed ga liggen met een ijszak op mijn voet. Waarom en hoe kan hij me zo imponeren? Ik ben gespierde mannen met wat gestalte heus wel gewend. Ik weet niet wat er gebeurde, misschien is het wel mentale instabiliteit na vannacht.

Als ik na een uur terug op sta en wat wil drinken, merk ik dat het bed waar Harry eerst in lag, nog niet is opgemaakt. Ik zet een raam open en schud de lakens waarna mijn blik op een zwart lederen boekje valt. Het ligt op het nachtkastje en ik ben er zeker van dat het niet van mij is, maar van Harry. Ik weet dat ik er niet in zou mogen kijken, maar ik wist meteen dat ik het wel zou doen. Ik sla het boekje open op de eerste pagina en probeer zonder het te lezen na te gaan of het een dagboek is of niet. Er staat bovenaan iets wat ik niet kan lezen en daarna zijn handschrift, maar het is geen dagboek, dus dan mag ik het lezen om te weten of het zo belangrijk is dat hij het zal missen, niet?
/Absence jennings/
I visited the place where we last met.
Nothing was changed, the gardens were well-tended,
The fountains sprayed their usual steady jet;
There was no sign that anything had ended
And nothing to instruct me to forget.
The thoughtless birds that shook out of the trees,
Singing an ecstasy I could not share,
Played cunning in my thoughts. Surely in these
Pleasures there could not be a pain to bear
Or any discord shake the level breeze.
It was because the place was just the same
That made your absence seem a savage force,
For under all the gentleness there came
An earthquake tremor: Fountain, birds and grass
Were shaken by my thinking of your name.
Aangedaan door de tederheid van het gedicht blijf ik even zitten. De drang om verder te lezen is enorm, maar ik denk dat dit al over de grens ging. Dit lijkt persoonlijk, hij mist duidelijk iemand. En hij lijdt eronder, anders zou hij er niet over schrijven. Op een of andere manier moet ik hem helpen. Ik besluit in ieder geval het boekje op het bed te leggen en app hem de foto dat hij iets vergeten is, maar dat het veilig ligt te wachten tot dat hij terug is. Niall's berichtje rond zijn ontbijt stroomt nu pas binnen, waardoor ik pas merk dat ik honger heb. Ik heb net mijn bankkaart genomen wanneer Niall aanbelt en ik zijn bleke maar vrolijke gezicht zie op het scherm. Dele is er ook bij. Ik grijp naar de verschrikkelijke krukken, sluit de deur en neem de lift naar beneden.
Als ik Niall nog maar een blik durf te geven, barst hij al in lachen uit. Hij wilt me ondersteunen maar ik duw hem weg, geïrriteerd door mijn zwakte.
"Sorry maat, je ziet er zo zielig uit."
"Wacht maar tot op training, niet Lou?" Ik knik naar Dele waarna ze me in Niall's grote range rover helpen. Dat ding heeft ook een gigantische opstap.
"Waar gaan we zelfs eten?" Ik weet dat Dele stiekem ook op zijn eten let en dat Niall dus in zijn eentje naar KFC zal willen.
"Er is een nieuw restaurant gekomen, allemaal gezond en lekker eten, zeggen ze." Dele glimlacht enthousiast.
"Hoe heb je Ni zelfs overtuigd gekregen?" Dele lacht en krijgt een pak slaag van Niall die net bij het rode licht staat te wachten.
"Ik kon- hé!" Hij lacht enorm terwijl Niall zich terug op de weg moet richten maar hem wel een blauwe plek heeft gegeven, waarschijnlijk. "We hebben wel een fotoshoot volgende week hé, speciaal voor Europa League. Geef jij jezelf maar blauwe plekken." Hij draait zich terug naar mij, ik frons om die opmerking. "En natuurlijk willen we jou ook daar, ik kom je dan wel ophalen. Maar, zoals ik wou zeggen," hij kucht veelbetekenend naar onze blonde vriend, "kon ik meer push-ups doen dan onze Ier hier, dus ja..."
"Verbaast me niets." Niall slaat een arme kreun uit waardoor we grijnzen.